Yürümeyi yanağımı yasladığım soğuk zeminden insanların adımlarını izleyerek öğrendim. Sonra elimde kalemim, durdum, Tanrı'yı izledim.

Hadi, durma, ışıkları kapat; çünkü karanlığa ihtiyacımız var.

Ben kim miyim?
Uçurtma Avcısı kitabının yüz seksen dördüncü sayfasındayım, orada bir cümlede gizliyim. Üç yüz kırk dokuzuncu sayfada nefesimi hissedebilirsin; ikinci sayfanın, ikinci paragrafının üçüncü cümlesinde uğruna kitap yazabileceğim bir öz gizli.
Uyumsuz kitabının ilham kaynağı olabilirim, nereye aitsin sorusunu mu merak ediyorsun? Ben Four ile birlikte Cesurlar'ın yanındayım ve Beatrice'ın düşünceleri arasında sıkışıp kalmış bir ayrıntıdan ibaretim. O boşluğa atlayan kasıntıyım.
Gora'nın satırlarında bulabilirsin beni. Yirmi yedinci sayfasını aç, Gora'nın idealleri uğruna keskin bir bıçak misali kurduğu o cümlede ben varım. 
Michel de Montaigne kitabının başlangıcında der ki: "Okuyucu, bu kitapta yalan diye bir şey yok. Sana şimdiden söyleyeyim ki, ben kitapta yakınlarım ve kendim dışında hiçbir amaç gütmedim. Sana hizmet etmek yahut kendime ün sağlamak hiç aklıma gelmedi: Böyle bir amaç peşinde koşmak benim gücümü aşar." Ben yazarken, bir şeyler karalarken zihin mürekkebime bu harfleri aşılıyorum. Bir bakıma benim yazılarımın kalıbı bu cümlelerde gizli.
Kimse kendi içine inmeye çalışmaz, diyor Persius. Bense kendi içimde yuvarlanıp gidiyorum. Lucianus, ruh başıboş kalınca türlü hayaller kurar, diyor. Elimi zihnime daldırdığımda bir hayal dünyasının izleri bulaşıyor parmaklarıma, bu durumda sanırım başıboş bir ruha sahibim.