🕳️

Αν θα μπορούσα να σας γράψω ένα γράμμα
          μέσα σε φάκελο θα έβαζα μια θάλασσα
          να τον ανοίξετε
          και να σας πνίξει
          όχι επειδή δεν (σας) αγαπώ
          αλλά γιατί ο παιδικός θυμός με ξυπνάει μέσα στα βράδια ακόμα
          και πιάνει τη καρδιά μου στα χέρια του
          και τη βάζει δίπλα από τ'αυτί μου
          να την ακούω πόσο γρήγορα χτυπά.
          Για αυτό μέσα στον φάκελο
          δε θα βρειτε λέξεις
          αυτές στερέψαν.
          Κι τούτες τις λέξεις καταναγκαστικά τις γράφω
          για να περάσει ο κόμπος
          να δοκιμάσω κι αυτό το γιατροσόφι
          τη γραφή, 
          γιατί το φάρμακο που πήρα πριν ακόμα με πνίγει.
          Μέσα στο φάκελο θα βάλω μια μαύρη θάλασσα
          αλμυρή σα τα δάκρυα που δε μπορώ να χύσω.

Λίγο πριν κοιμηθώ ο λογισμός με ξύπνα
          σα ξυπνητήρι για ταξίδι
          βιαστικό με ενθουσιασμό
          σκέψου όλα αυτά που δεν είχες σκεφτεί μέρες 
          "σε παρακαλώ λίγο πιο σύντομα την ανάλυση των έσω"
          μη με ταλανίζεις με όσα δε πρόκειται να πω
          το ξες και εσύ πως το στόμα θα κλείσω και θα με βασανίζω καθημερινά σταγόνα τη σταγόνα πάνω στο κούτελο/αγγίγματα υπενθύμισης πως όλα αυτά που λέω και αγωνίζομαι δεν είμαι τίποτα από αυτά και ο,τι έχτισα τελικά δε το χτισα ποτέ παρά μόνο προσποιούμουν πως ήμουν κάτι καλύτερο για μένα για να μπορώ όταν θέλω να κλείνω τον λογισμό και να πέφτω να κοιμάμαι νωρίς. 

Ο χρόνος περνάει και η αταξία επιτυγχάνεται με επιτυχία
          θέλω να σου πω να κατέβουμε από το τρένο
          να πάμε με τα πόδια
          ζαλιζομαι, με πιάνει αναγούλα 
          αγάπη μου 
          ας φτάσουμε πιο αργά προς το τέλος
          και ξες εμένα το τέλος με κάνει να θέλω τρέξω
          προς έναν τοίχο και να κοπανησω το κεφάλι μου
          να πάθω διάσειση και να μη θυμάμαι τίποτα
          ούτε τα φιλιά ούτε τα δάκρυα. 
          Δε μπορούμε να απαρνηθούμε την αλήθεια
          πώς το χάος μας ακολουθεί και πορεύεται μαζί μας.

Δίνω χρόνο στον χρόνο να σκεφτεί
          όλες εκείνες τις αναμονές που με έκανε να υποστώ
          και δε νοιάστηκε που παρακαλαγα μπροστά από εικόνες και έλεγα "Θεέ μου σε παρακαλώ, κάνε αυτό αλλιώς δεν θα αντέξω" και ο Θεός πάντα με άκουγε, όσες φορές τον παρακάλεσα ποτέ δε μου χάλασε χατίρι και εγώ αυτό το κρατώ και το κουβαλώ.
          Πλέον δε παρακαλώ συχνά, μη νομίζει ότι τον εκμεταλλεύομαι, πρέπει να περιμένω να υποφέρω πρώτα και μετά ζητώ χάρες από τα θεία.
          Άραγε ο θεός πιστεύει στον εαυτό του; 
          Και αν πονά ποιον παρακαλά; 
          Μακάρι να μη πονά. 

Οι χιλιάδες λέξεις που σου έγραψα έχουν μείνει μόνο σε αποτυπώμα στο διαδίκτυο και ευτυχώς που μείνανε κάπου γιατί τις ξεχάσαμε και τελικώς δε πειράζει σημασία έχει που νιώσαμε. 

Οι μέρες περνάνε, εγώ δε περνάω, παραμένω στερεό μέσα σε υγρό, επιπλέω, κολύμπι δε ξέρω, ανάσκελα, κοιτάζω τον ουρανό με κοιτάζει κι αυτός, κανείς δε μιλάει, μονάχα μου γράφει πως κι αυτός κάτι περιμένει, εγώ δε του γράφω, μονάχα κοιτάω, τα μάτια γυρίζω κάτι μέσα μου να δω, αεροπλάνο περνάει κι αυτό κάπου πάει, μπαίνει μέσα βαθιά και δε βγαίνει από εκεί. 

Στις συνεντεύξεις ματώνω τις παρανυχιδες μου
          κρύβω τα δάχτυλα μέσα στις μπουνιές
          μη δεις πως εγώ κόντεψα να πάθω κρίση πριν έρθω εδώ να σε συναντήσω
          μονάχα ήθελα να σου πω πως η ζωή τρέχει και κάθε Σεπτέμβρη πεθαίνω, ενώ τότε είναι που γεννήθηκα και τι αστείο που ακούγεται το ψεύτικο μου γέλιο. Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας ελπίζω να επικοινωνήσουμε.

Ελπίζω να είστε όλοι καλά. Έχετε να μου προτείνετε ολοκληρωμένα βιβλία εδώ μέσα που να τα έχετε αγαπήσει πολύ; (Όχι δικά σας). Να περνάτε όμορφα!

Αν ζούσα άλλη εποχή δε θα ζούσα για πολύ
          θα μουν κάπου καμμένη ή δολοφονημένη ή ερωτευμένη σε κάποιο αγρό.
          Σήμερα αγαπάω και αγαπιέμαι πάνω σε ρετρό τραπεζάκια
          με βελούδινα σεμέ
          (γιαγιά συγνώμη που πάνω τους δε πέφτουν ψίχουλα αλλά ιδρώτας και σάλια)
          και το κουδούνι για να σε βρω δε κάνει ντριν ντριν αλλά τσίου τσίου κι αυτό δεν είναι πολύ ρετρό.
          Η αγάπη και η καταπίεση κάπως κοιτάζονται στα μάτια, η γεφύρωση των ματιών τους οδηγούν σε υπαρξιακά, τι κάνω εδώ αγάπη; Γιατί νιώθω ότι χάνω κάτι; 
          Ίσως σε μερικά χρόνια να μη θυμάμαι καν για ποιον τα γράφω αυτά
          ίσως να τα θυμάμαι τέλεια.
          Η γέφυρα πέφτει. Η αγάπη πέφτει στο κενό και η καταπίεση μπαίνει μέσα στο κλουβί της ελευθερίας.
          Τα πουλιά απέξω ζευγαρώνουν χαρωπά και η καταπίεση προσποιείται την ελεύθερη βούληση.
          "Εγώ ήθελα και μπήκα εδώ μέσα. Και είμαι ελεύθερη." Είπε κλειδώνοντας το κλουβί.

Άλλαξα το στυλ του προφίλ μου ( κι εγώ μεγάλωσα πια όπως και εσύ αποτι φαίνεται..). Όταν ανοίξεις και διαβάσεις το προφίλ και τα ποιήματα μου θα καταλάβεις ποια είμαι.
          
           Γράφω μία ιστορία, τσεκαρε τη όταν και αν θες να μου πεις γνώμη, τιμής ένεκεν των παλιών καλών καιρών που θαύμαζε η μία τη τέχνη της άλλης.
          
          Εις το επανιδείν, ανυπομονώ αν μπεις να διαβάσω σχόλια.