Varlığı belli olmayanın yokluğunu sikeyim...

_Ben o gece herşeyimi kaybettim . Sonra tekrar onun sesini duyuyorum. Elleri üstümde duran çuvala değiyor ve serçe yüzümden çekiyor . Etraftaki soluk ışık biraz olsun aydınlık görmemi sağlıyor du . İğrenç nefesini kulağımın dibinde hissettim . Elleri ağzımda ki banda kayıyor ve sert bir şekilde onuda koparıyor. " Bu gün nasılsın bakalım sevgili oyuncağım." Dedi ve elini saçıma dolayarak çekmeye başladı . İki eli ile saçlarımı kavrayıp makasla iğrenç kesikler attı . " Pislik herif" dedim dilime hakim olamadan . İki eli saçlarımı bırakırken iğrenç tükürüğünü yüzümde hissettim. Bu küçük odada sadece ben ve o vardı . O diyorum , çünkü kim olduğunu bilmiyordum .

Tuhaf tiplerle dolu hapishanede danışmanlığa başlayan William, aynı zamanda deli bir bilim insanı olan babasının inşa ettiği gizli laboratuvarda zorlu bir yolculuğa çıkar.

Bıçağın keskin ucunu boynumda hissetmemle, vücudumu bir korku sarmıştı. Beni öldürecekti. "Dur," dedim. "Yapma. Benim." Donuk olan gözlerinde bir insanlık belirtisi aradım ama yoktu. Bu adam tadığım o masum çocuk olamazdı. Hayır. "Neden geldin?" diye bir soru döküldü dudaklarından. "Gelmem gerekti. Çünkü... Çünkü bana ihtiyacın var." Bıçağı boynuma daha çok bastırdı ve "Hayır." dedi. "Benim sana ihtiyacım yok. Ben seni geçmişte bıraktım, diğer her şey gibi." Boğazımdan aşağıya doğru bir sıcaklığın indiğini hissettim. "Senin bana ihtiyacım var." Saçlarımdan tutup kafamı, sırtımı dayadığım duvara geçirdi. Hissettiğim acı dayanılmazdı. Bir kaç saniye sonra, gözlerim kararmış ve kendimi yerde bulmuştum. Ardından onun sesini tekrar duydum. "Ama merak etme, burada ölmene izin vermeyeceğim."

İzlerimiz, bunlar bizim kaderimiz ve bizi bırakmayan tek şey kaderlerimizdir. Biz izimizden ibaret değiliz ama izimiz bizden ibaret. Kendimizi buna adadık. Gelecekler, az kaldı... - "Bir karanfil, işte siz oydunuz..." - 07.19 savaş kategorisi #10 Kapak tasarımı: @kairosay

Bazılarının yüreğe iyi gelen bir yanı vardı. Dördü de birbirine armağan gibiydi. Onlar dört iyi arkadaşlar. Sinem , Gamze, Tutku ve Gülsüm... Dördünün de yolları bir yetimhanede kesişti. İşte o günden sonra kimse birbirini bırakmadı. Birbirlerini bırakmayacaklarına yemin ettiler. Onların yetimhanede tek lakapları vardı. Sistalar... Peki ya on sekiz yaşları dolunca bu dört kız arkadaş ne yaptılar? Tabi ki de ayrılmadılar. Birbirlerine destek olup hep bu hayata göğüs gerdiler. Hayatları birden bire değişirken, hayatlarına giren dört adam Mert, Kerem, Burak ve Alper dahil oldu. Peki kimdi bu adamlar? Mert Yıldırım aklı başında hedefi olan bir mimar. Kerem Vural deli dolu ünlü bir basketbolcu. Burak Sönmez babasının soyadıyla gurur duyan tek veliahtı çapkın ünlü playboy. Alper Başaran ise yolları üniversitede kesişip çok sıkı dost oldular. Ünlü bir firmanın başarılı bir mühendisi. Aslında tüm hikaye barda karşılaşıp bir yanlış anlaşılmayla başladı. Bir kavga nezarette bitince ve sürekli birbirleriyle karşılaşmaları da cabası oldu. Zamanla birbirlerine olan nefretleri aşka dönüştü. Aşkı doyasıya yaşadılar... Sinem Ertekin zeki bir kızdı, avukat olup her zaman adalete güvendi. Hayatı hep adaletsizlik üzerine kurulmuş olsa da o adalete güvenip bu yolda ilerledi. Gamze Aslan asi ve inatçı bir kız dansa olan sevgisini meslek edinip dans eğitmeni oldu. Tutku Uras hepsine ters tam bir çılgın kızdı. Tek sevdiği şey kendi şarkılarını söylemek, okulunu bitirdikten sonra ünlü bir mekanda her akşam şarkılarını söylüyordu. Gülsüm Serter tek hedefi kendi çizimlerini dünyaya duyurmaktı. Moda stilistliği yapan Gülsüm tam bir çılgındı. Peki bu dört kahramanın hayatlarında neler olacaktı? Bakalım bu dört adam kızların kalplerinde ne maceralar yaşatacaktı? En güzel dostluğu ve

İkinci ve üçüncüsü de var! 😊🎬

Kitabınız hakkında birkaç ana tema veya bilgi verin ve size kapak hazırlayalım!

Bugüne kadar belki tüm ihtimalleri okuduk. Peki ya kaçırılan Ece olsaydı.. Ece'nin aniden ortadan kaybolmasıyla birlikte Soysalan ailesinin üzerine derin bir karanlık çökmüştü. Alaz Soysalan, her gün kendi iç dünyasıyla mücadele eden ve Ece'nin kayboluşunun ardından gölgesinde boğulan tek kişi olarak kaldı; vicdan azabı ise yıllardır onun en yakın dostu olmuştu. Diğer yandan, yetimhanede kendi hayatını idame ettirmeye çalışan Asi'nin karşısına beklenmedik bir şekilde bir minik ruh çıkmıştı. Bu küçük varlık, Asi'nin yaşamına yeni bir anlam katmış ve Asi, kendi genç yaşına rağmen bu masum ruha bir tür ablalık görevi üstlenmişti. Ancak, bu üç karakterin yollarının beklenmedik bir şekilde kesişmesi nasıl olurdu?

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.