- მარია! - მესმის მკაცრი ხმა და ვიღაც მისი ძლიერ მკლავებით პირდაპირ მის მკერდზე მიკრავს.
სახე მთლიანად მიხურს, აზრზე მოსვლას ჯერ კიდევ ვერ ვახერხებ და როდესაც თვალები ისევ სხვადასხვა ფერებს აღიქვამენ პირველი რასაც ვხედავ სტაილსის ლამაზი თმა და გამოყვანილი ნაკვთებია.
ერთ წამს მათში ვიძირები და სტაილსის მათრობელა არომატი მაბრუებს, სულ მავიწყდება რა მოხდა ხუთი წუთის წინ.
- კარგად ხარ საყვარელო?- ამბობს და მისი თხელი და რბილი თითები ჩემს თმებში იხლართება.
ოჰ ღმერთო, რა სასიამოვნოა.
წამში თითქოს ელექტროობამ დამიარა, გველნაკბენივით ვხტები და სტაილსს ხელს ვაშვებინებ.
შიშნარევი მზერით შევყურებ და კანკალი მიტყდება.
- ჩაიცვი. - მეუბნება და ჩემს მანტოს მაწვდის, ხელებზე მახვევს და თმას მისწორებს.
- არ შემეხო. - ვყვირი და უკან ბარბაცით ვვარდები.
- მარია ნუ სულელობ, ნება მომეცი კომპანიაში დაგაბრუნო! - ამბობს მკაცრი ხმით და მიახლოვდება.
კიდევ ერთ დაბიჯს ვდგამ უკან და ვცდილობ რაც შეიძლება შორს დავიჭირო თავი მისგან.
- მისტერ სტაილს, შეხვედრა ხუთ წუთში იწყება. - ამბობს ქალი და სტაილსს თავს უკრავს.
გაშტერებული შევყურებ ამ ორს და რამის ენა ჩაივარდეს, როგორ ახერხებს ყველა მის დაკრულზე აცეკვოს? სტაილსს ნამდვილად დიდი ნიჭი აქვს ამაში.
- გადადე შეხვედრა! - ამბობს მკაცად და ახლა მე მიბრუნდება.
- მარია არ მაიძულო რომ ძალად ჩაგსვა ამ წყეულ მანქანაში, შენ ახლა მე მეკუთნი, ჩემი თანაშემწე ხარ და რასაც გეტყვი იმას გააკეთებ! - ამბობს და კიდევ ერთხელ მაგრად იჭერს ჩემს გამხდარ მკლავს მის დიდ ტორებში.
- ასე არა? ბრძანების მოყვარული დიქტატორი ხარ, გინდა ყველამ შენს დაკრულზე იცეკვოს და გგონია მეც ასე ვიზამ, სექს სათამაშო? ამას სერიზულად მეუბნები? - ვამბობ და ვფითრდები.
სტაილსი ხმას არ იღებს, ლამაზ წვრილ მარწყვისფერ ტუჩებს კრავს და შემომყურებს.
- ჩაჯექი მანქანაში ამის დედაც - ამბობს და ხელს უარესად მიჭერს.
- ხელი გამიშვი, თქვენი დიქტატორული მანერები თქვენთვის შეინახეთ მისტერ სტაილს. - ვამბობ და ხელს უხეშად ვაშვებინებ.
ფეხით მივემართები შენობისკენ და ერთადერთი რაც მინდა ჩემი ბარგის ახლავე ჩალაგება და ბატონ სტაილსთან ლაპარაკია, ნეტავ იცის ასეთი სადისტი შვილი რომ ყავს?
ქოშინით ვუახლოვდები სტაილს ენტერპრაიზს და ამ უზარმაზარი შენობის დანახვისასაც კი რამის გული ამერიოს.
გაბრაზებული ვაღებ შუშის კარებს და მოკირწყლულ შენობაში ისე სწრაფად შევდივარ მგონია ყველამ იცის რა გადავიტანე ნახევარი საათის წინ.
ოთჯერ გამაგდეს სამსახურიდან, სიამოვნება მქონდა მემუშავა ისეთ გათამამებულ პირებთან რომლებიც მილიონ დავალებას მაძლევდნენ დღეში, ყველა საშინელი სამუშაო შესრულებლი მაქვს მაგრამ ვიყო მდიდარი გათამამებული კაცის მონა?
ეს ზედმეტია.
ლიფტს ბოლო სართულისკენ მივმართავ და ეს უსიამოვნო სიცხე და მუსიკა ამ ატმოსფეროს უფრო დამუხტულს ხდის.
ღმერთო ნეტაც აქედან გამაღწევინა და აქ აღარასდროს დავბრუნდები.
ხელებით ვეჯაჯგურები მდიდრულ ოქროსფერ ლიფტს და კაბინეტისკენ ფეხების კანკალით მივდივარ, ვშიშობ სტაილსი აქ არ მოსულა და ჩემს დაშინებას არ გადაწყვეტს.
დიდ ნაცრისფერ კარს ხელის კანკალით ვაღებ და ვხტები როდესაც დიდი ფანჯარაში მომზირალ სტაილსს ვხედავ.
ერთ ადგილას ვიყინები.
სტაილს ვისკის ბოთლი უჭირავს და ჩემსკენ იყურება.
ახლა უფრო გაცხარებული და სადისტური შესახედაობა აქვს ვიდრე სასტუმროში ჰქონდა.
- ჩემი ოთხი წლის კომაპანიაში მუშაობის მანძილზე. - ამბობს სტაილსი და ვისკს ბოლომდე ცლის. - არავის, არავის არ მიუცია ამხელა უფლება საკუთარი თავისთვის რამხელაც თქვენ მიეცით მის სმიტ. - ამბობს და ფეხსაცმლის ბაკუნით მოემართება ჩემსკენ. - ყველა ჩემი დამხმარე, ყველა ჩემი მარჯვენა ხელი აკეთებდა ყველა იმ ბრძანებას რასაც მე ვეტყოდი. - ამბობა სტაილსი და წამის მეასედებში ჩემს წინ ჩნდება.
- არცერთ ჩემს მორჩილს არ გაკეთებია ასეთი რამ მის სმიტ, არცერთი არასდროს შემწყინაადეგებია, მომწონს შენი ურჩობა, ეს უფრო დიდ სურვილს მიჩენს ჩემს პენისზე ჩამოგაცვა და ყველა ცუდი რამ გაგიკეთო რაც კი ოდესმე ჩემს ტვინში გაელვებულა. - ამბობს ოხვრით და ჩემს თმაში რგავს თავს.
სწრაფად ვშორდები და ჯერ არ ამოულაგეველ ჩემს ნივთებს ხელში ვიქცევ.
ხელში ფურცელს ვიღებ და სტაილს წინ ვუფრიალებ.
- სამსახურიდან მივდივარ! - ვამბობ მკაცრად და სტაილსს სასმახურიდან წასვლის დოკუმენტს წინ ვუფრიალებ. - მოგიწევთ სხვა დამხმარე იშოვოთ მისტერ სტაილს, დღესვე დაველაპარალები ბატონ სტაილსს, ნეტავ იცის მის შვილს ასეთი დემონური და ბინძური ფიქრები რომ აქვს? - ვამბობ და ფურცელზე ხელს ვაწერ.
სტაილსი ჯიბეებში ხელებს იწყობს და ნელა, ძალიან ნელა მოდის ჩემსკენ.
- მარია, შენ რა მაშანტაჟებ? - ამბობს ცივი, მკაცრი ხმით და ფურცელს ბეჭდიან თითს ადებს.
ფურცელს ხელში იღებს, ჩემს ხელმოწერას დასჩერებია და შემდეგ მე შემომყურებს, ფურცელს შუაზე ხევს და დაბლა აგდებს.
- არავის შეუძლია ჩემი დაშანტაჟება, მე ყოველთვის იმას ვიღებ რაც მინდა მის მორგან, ამიტომ მაქვს 23 წლის ასაკში ამხელა მიღწევები, მე ყოველთვის გამარჯვება მიყვარს და ამას თავადაც მალე გაიგებთ. - ამბობს და ჩემსკენ მოდის.
მაგიდაზე ისე მაყუდებს გააზრებასაც ვერ ვასწრებ, ხელს მოშიშვლებულ ბარძაყზე მადებს და ყურში ვნებიანად ჩამჩურჩულებს:
- 24 საათს გაძლევთ მის სმიტ, ვიმეორებ რომ არ მიყვარს ლოდინი და მიჩვეული ვარ რომ ყველაფერი ისე კეთდება როგორც თავად მსურს, შემიძლია ყველაფერი მოგცე მარია, არ დაგავიწყდეს რამდენად ძლევა მოსილი ვარ. - ამბობს და მშორდება რაზეც ოდნავ გულიც კი მწყდება.
მისი სურნელი ნარკოტიკივით მოქმედებს ჩემზე, მაშინებს მაგრამ ამვდროულად მინდა სულ მას ვუყურო, ვუსუნო, შევეხო.
კარიდან მოწყვეთით გავდივარ და ლიფტს არ ველოდები.
20 სართულს ისე ჩავდივარ ფეხით რომ ვერც ვიგებ.
ერთი სული მაქვს ჰოლი ცრემლების ნიაღვარად ვაქციო, სწრაფად ვიწმენდ. მოზღვავებულ ცრემლებს ჩემი გაწითლებული უპეებიდან და კარს სწრაფად ვაღებ.
ვცდილობ ტაქსი რაც შეიძლება სწრაფად დავიჭირო მაგრამ ეს ხომ წყეუილი ნიუ-იორკია, აქ ტაქსი ხელმისაწვდომი არასდროსაა.
- მარია! - მესმის ჩემი სახელი მაგრამ შეშინებული უკან არც კი ვიყურები.
დღეისთვის აბსოლიტურად საკმარისია.
ტაქსიში სწრაფად ვჯდები და შეშინებულ ჯეიკობს ვხედავ რომელიც დაბნეული მზერით შემომყურებს და ცდილობს ამოხსნას რა მჭირს.
ერთი სული მაქვს სახლში მივიდე, ჩემი რბილ საწოლში მოვკალათდე და ჩემი საყვარელი სიმღერების კრებული ჩავრთა.
რამდენიმე დღის წინ ვერასდროს ვერ წარმოვიდგენდი რომ ჩემი ვცოვრება ასეთ ელფერს შეიძენდა.
დომიანტობა, მორჩილი, სექს სათამაშო.
ეს ყვეელაფერი ჩემგან ძალიან შორს არის, სექსი მხოლოდ ერთხელ მქონდა ცხოვრებაში, რასაც ძალიან ვნანობ, სიამოვნება არ მიმიღია ამით, მე და ეში მხოლოდ და მხოლოდ 18 წლისები ვიყავით, ეშის მშობლები მივლინებაში წავიდნენ და მე ეშთან დავრჩი.
ორივე სულელები და გამოუცდელები ვიყავით.
ყოველთვის იმაზე მეტი მინდოდა ვიდრე უბრალოდ სექსია, მანკიერი სიამოვნება ჩემი
არასდროს ყოფილა.
ყოველთვის ნამდვილ სიყვარულზე და გულწრფელ გრძნობებე ვვოცნებობდი, და არა ვიღაცის მორჩილად ყოფნაზე.
ტაქსის მძღოლს ფულს ვუწვდი და დალილავებული გადავდივარ მანქანიდან.
გრძნობებისგან და ემოციებისგან ისე დავიღალე თითქოს მთელი კილო რკინა-ბეტონი მეზიდოს.
სახლის კარს ნელა ვაღებ და ვლოცულობ რომ ვივი სახლში არ იყოს.
- უკვე მოხვედი მარია? - ამბობა და თვალება მაგრად ვხუჭავ რომ ცრემლები შევიკავო.
ჩემსკენ გამორბის და გახარებული მეხუტება.
- ლაზანია გავაკეთე, გელოდებოდი რომ ერთად გვესადილა. - ამბობს და იცინის.
- არ მშია ვი, გმადლობ. - ვამბობ და ვიღიმი.
- შენ რა იტირე? - ამბობს და ჩემს გასივებულ სახეს ხელებში იქცევს.
- არა. - ვამბობ და სახეს დაბლა ვრგავ.
- სტაილსმა ხომ არ გაწყენინა რამე? - ამბობს და გაბრაზებისგან კოპებს კრავს
- ოხ ვი, ნამდვილი სადისტია, მე იქ აღარ მივალ. - ვამბობ და პირდაპირ მის მხარზე ვიწყებ სლუკუნს.
- ღმერთო, ერთ სამუშაო დღეში ასეთი რა დაგიშავა? - ამბობს და ჩემს დამშვიდებას ცდილობს.
არ შემიძლია მას სიმართლე ვუთხრა, ვერ ვეტყვი რომ სტაილსმა ძმის გადარჩენა შემომთავაზა იმის სანაცვლოდ რომ მისი მორჩილი გავმხდარიყავი და მისთვის სიამოვნება მიმენიჭებინა.
დიდი ყოყმანის შემდეგ უბრალოდ თავს ვაქნევ.
- დავიღალე ვი, უბრალოდ მასთან ყოფნით დავიღალე. - ვამბობ და თავს ვხრი.
- ოჰ მარია, რა სენსატიური ხარ, მემეგინა შენზე ძალა იხმარა ან დაგაშინა. - ამბობს და რამის ჯილდო გადავცე რომ ყოველთვის იმას ამბობს რაც მართლა ხდება.
ჩემი ოთახისკენ ბარბაცით მივივარ და მანტოს ვიხტი, ვიქტორია გაბრაზებული მზერით მომყვება უკან და ხელებს მკერდზე იჭდობს.
- მარია, ნუთუ არ გახსოვს გუშინ რას დამპირდი? - ამბობს და ნაწყენი მწერით ჩემს წინ იმუხლება.
თავს ვუქნევ და უმანკო მზერით შევჩერებივარ იმის იმედით რომ დამინდობს და სადმე წასვლას რ მომთხოვს.
- დამპირდი რომ ცხელ მაგარ ჩაიზე დამპატიჟებდი მაგრამ მე სხვა შემოთავაზება მაქვს. - ამბობს მავრამ წესიერად ვერ ვუსმენ, გული ისევ ცუდად მაქვს, ფეხები მიკანკლებს და მომხდრის გაანალიზებას ჯერაც ვერ ვახერხებ.
- მარია არც კი მისმენ! - ამბონს ვივი და ჩემს საწოლზე ჯდება. - რამდენი ხანია კლუბში არ ვყოფილვართ, შენსავით პენსიონერულ ცხოვრებაზე გადავედი, გთხოვ, მხოლოდ დღეს, მხოლოდ დღეს და გეფიცები სტაილსი ხელს ვეღარ დაგაკარებს. - ამბობს და ტუჩს ბრეცს.
ვვოხრავ და გონებამიხდილი მივდივარ კარადასთან რომ რაიმე ავარჩიო.
ვივი უკვე ორი საათია მაკიაჯს "იახლებს"
მე უბრალო ოქროსფერი საღამოს კაბა მაცვია, თმა დავისწორე და მაღალქუსლებზე შემხტარი ველოდები ვიქტორიას როდის გასცემს წასვლის ბრძანებას.
- მოვრჩი - ამბობს ამაყად და ხელს მიწვდის.
ხელს მხიარულად ვხვევ და ჰოლში გავდივართ.
ჩემი გამხიარულება მხოლოდ ვიქტორიას შეუძლია.
- კიდევ ერთი დაასხი. - ამბოს ვივი და ბარმენს ჩემი ჭიქისკენ ხელს უწვდის.
- არა ვი, ვერ დავლევ, ხვალ ადრე უნდა ავდგე და ნაბახუსევზე სამსახურში ვერ წავალ.
- აბა სტაილსი მაშინებსო? - ამბობს და წარბს წევს.
თავს დაბლა ვხრი და ოდნავ მეღიმება.
- ოჰ ოღონდ ეს არა მარია მორგან სმიტ. - ამბობს და ხელს მკრავს. - არ თქვა რომ სტაილსი შეგიყვარდა. - ამბობს და ბოლო ხმაზე ყვირის რომ მუსიკა გადაფაროს.
- ოჰ რას ამბობ ვი, ის ისეთი ცივია, ჩემი სტილის საერთოდ არ არის. - ვამბობ და ნერვიულობისგან ტუჩს ვიჭამ.
- ოჰ, მე კი ვიფიქრე რომ მისმა სექსუალურმა ღიმილმა დაგატყვევა. - კისკისებს და ხელს მხვევს რომ საცეკვაოდ გამიწვიოს.
ექვსი სპირტიანი არყის და სამი ჯეკდენიელსის შემდეგ ბარბაცით მოვუყვები ტუალეტის გზას და სულის მოსათმელად ცოტხანს ჰაერზე გავდივარ.
ღმერთო ყველაფერი ტრიალებს.
თავზე ხელს ვიდებ და ბარიდან გამოვდივარ.
სველ ასფალტზე ვჯდები და ვცდილიბ თავს შევუძახო რომ არ ვაღებინო.
ამ ყველაფერს თავში რიტმულად მრეკავი საშინელი ხმა ემატება და რამდენიმე წამის შემდეგ ვაანალიზებ რომ ეს ჩემი ტელეფონია.
- უცხო, დაბლოკილ ნომერს დავყურებ და სენსორს ხელს ვუსვამ.
- აბა მარია, ჩემს წინადადებაზე იფიქრე? - სტაილსის მგზნებარე და მკაცრ ხმას მთვრალიც კი ვცნობ.
- ოჰ, მიტერ სტაილს. - ვამბობ კისკისით. - ახლა ალბად თქვენს მდიდრულ სამფლობელოში ბრძანდებით და რომელმე თქვენს მორჩილს ტრაკს უწითლებთ. - ვამბობ და ვკისკისებ.
- მარია შენ რა მთვრალი ხარ? - ამბობს მკაცრად რაზეც ვფშრუკუნებ და უდარდელად ვიცინი.
- დიახ მამიკო, მთვრალი ვარ. - ვამბობ და ბარბაცით ვდგები.
- სად ჯანდაბაში ხარ! მითხარი ახლავე! - ყვირის და მტვრევის ხმა მახტუნებს.
- ოჰ რა მკაცრი ხართ მისტერ სტაილს. - ვამბობ და სლოკინი მიტყდება.
- მარია მითხარი სად ხარ იცოდე მაინც... - ტელეფონს მანამდე ვთიშავ სანამ ჰარი წინადადებას დაასრულებს და გააჭედილ ბარში შევდივარ.
ვივი უკვე მეათე ჭიქას სვამს და ვიღაც უცნობ შავკაანიან ბიჭს ეცეკვება.
პარტნიორი მეც მჭირდება.
თეთრი, ქერა ბიჭი ხელს მხვევს და საცეკვაოდ მიწვევს.
ასეთი რაღაცეები ხშირად არ ხდება მაგრამ დღევანდელი დღის შემდეგ განტვირთვა ნამდცილად დავიმსახურე.
ბიჭი მუსიკის რითმს ჩემს სხეულს აყოლებს და ხელებს ყელზე,
მკერდზე და ბარძაყებზე მხვევს.
ვერ ვხვდები რამდენი ხანი გადის ასე მაგრამ მის სხეულზე მიწოლილი ვინაბები და რამის ჩამეძინოს.
- ძალიან მშვენიერი ხარ. - ამბობს ბიჭი რაზეც მეღიმება. - მის სუნთქვას პირდაპირ ჩემს ტუჩებთან ვგრძნობ და იმ მომენტს ველოდები როდის შეახებს მის ტუჩებს ჩემსას.
კოცნის მაგივრად ვიღაცის ძლიერი სხეული მიკრავს და მთვრალმაც კი შემიძლია გავარჩიო ეს ვისი არომატია.
- დღეს მერამდენედ უნდა გადაგარჩინო? - ამბობს და მოციმციმე შუქშიც კი შემიძლია გავარჩიო მისი მკაცრი მზერა.
სტაილსი.
---
კომენატრები!!!! კომენტარებიიიიი!!!!! კომენტარებიიიი!!!!