Hava kararmış ve soğumuştu. Sokakta sadece bir kaç kişi vardı, onlar da evlerine doğru yol almış yürüyorlardı hızlı adımlarla. Dizlerinin altında biten elbise hariçinde üstünde sadece ince bir hırka olan Yaren gece soğuğunu hissetmedi bile. Nereye gittiğini bilmeden hızlı adımlar atarak yürüyordu. Aklı durmuştu. Kalbi de sevilme ihtimaliyle coşuyordu.
Halen inanamıyordu, kocası onu öpmüştü. Öpmüştü! Sevmese öyle bir şey yapmazdı herhalde.. Düşündüğü şeyin doğru olmasını umut ediyordu fakat henüz farkına varamadığı bir gerçekse arkasında bıraktığı, kırdığı kalpti. Sanki onu öpen kocası değilmiş gibi unutmuştu onu şu an. Kendisine yabancı olan bu duyguyla ne yapacağını bilmiyordu. Bilmemekle beraber utanıyordu da. Hayatında ilk defa yaşadığı o anın şaşkınlığıyla kaçmıştı daha doğrusu nasıl bir tepki vermesi gerektiğini bilmediği için oradan uzaklaşmıştı.
Sevdiğini kırdığını, sevdiğini diri diri gömdüğünü bilse ruhunu teslim edeceğini bilse olduğu yerde bir adım atmazdı ama bilemedi işte..
Bedirhan karısının çıkıp gitmesiyle öylece kala kalmıştı. Reddedildiğini, istenmediğini anlamıştı ve bu canını yaktı. Kalbini paramparça etti bu gerçek. Bunca yıldan sonra ilk defa şansını denemişti ama o da boş çıkmıştı. Cesaret edip, sevdiğini, sevebileceğini göstermek istemişti ama olmamıştı. Karısına sevdasını haykırmak istemişti, her insan gibi bunu sevdiğiyle paylaşmaktı amacı ama hem sevdiğini ağlatmıştı hem de kendi kalbini ateşlere atmıştı. Korktuğu başına gelmiş karısı gitmişti. Gidiyordu. Bırakıyordu onu.
Bu düşünceleri kenara bırakan Bedirhan öfkeyle sertçe duvara yumruğunu geçirdi sonra da hızla üstüne ceketini alıp karısının peşinden koştu. Her ne kadar karısı onu istemese de Yaren'in yanı kendi yanıydı. Gece vakit dışarıda olması bile hataydı, hele de abisi ve o Mert denen adam halen yakalanmamışken. İstemezse bir daha dokunmazdı karısına, yeter ki yanından gitmesindi. Gitmesine izin veremezdi. Kaldıramazdı. Gözünün önünde olsun ama onu sevmesin diye düşündü. Bu düşünce canını yaksa da umrunda olmadı. Muhtaçtı ona. Yapamazdı onsuz.
Bedirhan görüş alanına giren karısıyla daha hızlı koştu ve, "Yaren!" diye bağırdı arkasından durması için.
Yaren duyduğu sesle olduğu yerde durdu nefes nefese. Sevdiğinin sesiyle kendine gelebilmişti. Eli ayağı birbirine girdi bir an. Nasıl kocasına bakacağını, nasıl davranacağını bilmiyordu. Tecrübesizdi. Zorla yutkunarak arkasını döndü ve hızla kendisine doğru gelen kocasına baktı ve hemen başını eğdi. Halen kırdığı kalbin farkında değildi. Şaşkındı. Kendi haline dalmıştı.
"Nereye gidiyorsun sen?" diyebildi sertçe Bedirhan nefes nefese. Öfkeli olsa da korku gözlerinden okunabiliyordu. Karısını bulmanın verdiği rahatlıkla onu kendine çekip sıkıca sarıldı ama karısının bundan da rahatsız olacağını düşününce hemen geri çekildi. O iyi olsun, yanında olsun başka bir şey istemiyordu.
Kocasının güven veren kollarının geri çekilmesiyle üşüdüğünü hissetti Yaren. Bir ömür kalabilirdi o kollarda. Sinirliydi kocası ve haklıydı da. Neden kaçmıştı ki sanki? Yaptığı aptallığın yeni farkına varmıştı.
"Öz..özür dilerim." dedi başını kaldırıp sevdiği adama bakarak. O siyah gözlerde gördüğü hayal kırıklığıyla kendine küfür etti içinden. Nasıl kıymıştı kocasına? Ona en büyük kötülüğü yapmıştı istemeyerek de olsa.
Bedirhan karısının kızarmış gözlerine bakıp kendine lanet etti. Ellerini yumruk yapıp, kendi için zor olan sözler döküldü dilinden, "Özür dileme. Hata bende... Bir anda oldu. Bir daha dokunmam sana söz, hadi eve gidelim." deyip ceketini çıkartıp karısının omuzlarına attı ve hızla geri çekildi. Ona dokunsa yanacakmış gibi geliyordu bu yüzden uzak duracaktı. Halbuki yangının en büyüğü içinde, yüreğindeydi.
Yan yana birbirine dokunmadan yürüdüler sessizce. Bedirhan'ın gözleri arada karısına dönse de Yaren başını eğmiş öylece yürüyordu yanında ve bu canını sıkıyordu. Bu hale gelmesine o sebep olmuştu.
Daha fazla dayanamadı ve derin bir nefes alıp, "Bir daha dokunmayacağım, yaklaşmayacağım sana. Yaptım bir hata ama gitmeyi düşünüyorsan olmaz. Bırakmam." dedi keskin ve bir o kadar gür çıkan sesiyle ve ekledi, "Sakın bir daha kaçmayı deneme." diye.
Yaren kocasının sözleriyle bakışlarını onun yüzüne çevirdi. Onun konuşurken zorlandığını görmüştü ve gittiğini düşündüğü için ne kadar üzüldüğünü de ama hata demesi de Yaren'i üzmüştü. Bu sözlerle kocasının kendisini yanlış anladığını anlamıştı ama işte ağzını açıp da bir kelime bile edemiyordu. Onun kırgın çıkan sesi yüreğini sızlatsa da ağzını açıp bir şey diyemedi. Tutulmuştu sanki çenesi. Annesi tarafından terk edilen ve yaralı olan kocasının gitme dediğini duyduğunda daha da bir üzüldü. İçi parçalandı. Onu böyle üzgün görmek istemediği için ağzını açıp bir şeyler söylemek istedi ama kafasını kaldırdığı an gördüğü kişiyle olduğu yerde kala kaldı. Elinde olmadan bir korku sardı bedenini.
Karısının ani duruşuyla adımlarını durdurup ona bakan Bedirhan onun değişik bir şekilde karşıya baktığını gördü. Kaşlarını çatarak merakla onun baktığı yöne bakan adamın gözleri gördüğü kişiyle koyulaştı ve sert çehresi gerildi. Karısı dikkatli bir şekilde Nihat denen ite bakıyordu. Bakışlarını çözemedi ama karısının o adama bakması sinirlendirmişti genç adamı. Neden öyle baktığını anlamıyordu ama korktuğu şey olmaması için de dua ediyordu.
Hızlı ve sert bir şekilde karısının elini avuç içine aldı ve yanına çekti. Daha az önce 'sana dokunmayacağım' diyen adam gitmişti işte. Yaren onundu ve herkesin bunu bilmesi lazımdı, özellikle de sırıtarak karısına bakan Nihat itinin. Karısına bakan o gözleri oymak istiyordu. O sırıtan ağzını yamultana kadar yumruk atmak istiyordu.
"İyi geceler, nereye böyle bu halde? Gerçi Yaren sen her halinle güzelsin ama.." dedi Nihat alay eder gibi genç çifte, Yaren'i baştan aşağı süzüp.
Yaren iğrendi adamdan. Sözleriyse sadece midesini bulandırmıştı.
Bedirhan karısına baktı ve karşısındaki adamın Yaren'in ev terlikleriyle ve kendi ceketiyle evden çıktığını kast ettiğini anladı ama umursamadı. Onu asıl sinirlendiren o adamın karısına güzelsin demesiydi. Sert bakışlarını tekrardan karşısındaki adama çeviren Bedirhan, sert ve nefret dolu bir ses tonuyla, "Bir daha karıma güzelsin de de bak bakalım seni yaşatıyor muyum şerefsiz!" diye dişlerinin arasından tısladı ve karısını tuttuğu elinden çekip yürümeye devam etti arkasında öfkeli bir adam bırakarak. Aslında onu şu an çok güzel dövebilirdi ama Yaren yanındaydı ve bu yüzden sinirlerine hakim olarak kendini bile şaşırttı. Korkusu öfkesini gölgede bırakmıştı. Korkuyordu karısının gitmesinden.
Kocasının kendisini çekmesiyle Yaren derin bir nefes alıp verdi. Nefret ediyordu Nihat'tan ve onun böyle olup olmadık yerlerden çıkıp sinsice sırıtması onu ürkütüyordu. Kocasının yanında olup elini sıkıca tutması ona güven vermişti.
Evlerinin önüne varan çift açık unuttukları kapıdan girdiler sessizce. Bedirhan ayakkabılarını çıkarttığı gibi hızla salona geçip kendini büyük, üçlü koltuğa atarak bacaklarını uzatıp sırt üstü uzandı ve gözlerini kapattı. Bir an önce bu gece bitsin istiyordu.
Yaren kocasının ceketini asıp, kendine temiz terlik çıkartıp ayaklarına geçirdi sonra da yavaş adımlarla salona girdi ve tekli koltuğa oturup kocasıyla nasıl konuşacağını düşündü.
Derin derin nefes alıp, "Bedirhan.." demişti ki kocası sözünü sertçe kesti ve, "Git yat Yaren." dedi gözlerini bile açmadan.
"Ama ben.." diyerek ondan özür dileyecekti Yaren ama kocası bir kez daha sözünü kesti tok ve gür sesiyle, "Git yat dedim sana." dedi.
Yaren kocasının ne kadar çok kırıldığının farkındaydı ve bunu düzeltmek istiyordu ama Bedirhan izin vermiyordu. Öfkeliydi bu her halinden belliydi ama Yaren öfkesine anlam veremedi. Onu daha fazla üzmemek için ayaklandı ve yanına giderek hızlıca yanağına bir öpücük bıraktı. Tam geri çekilecekti ki Bedirhan kolundan sıkıca tutup öfkeden koyulaşmış gözlerle, dişlerinin arasından tıslayarak, "Sakın bana acıma anladın mı, acıma. Şimdi git yat gözüme." dedi ve karısının sert olmayacak şekilde kolunu itti ve hemen gözlerini yumdu.
Yaren bu haraketi beklemediği için çok şaşırmıştı. Bir an kocasının gözlerinden gerçekten korkmuştu. Acımıyordu ki ona, sadece yaptığı yanlışı biraz olsun kendince düzeltmek için öpmüştü ama onun bu dengesiz halini anlayamadı. Onun kıskançlıktan böyle davrandığını bilemedi. Daha fazla kocasını kızdırmamak için odasına gitti üzgünce. Gözlerinden akmaya başlayan yaşları sildi. Onu üzmüştü ve tüm suç kendisinindi. Biliyordu bu gece kocası yanına gelmeyecekti bu yüzden hemen pijamalarını giyip yatağa girdi.
Bedirhan her ne kadar uyumak için çaba gösterse de bu gece ona uyku haramdı biliyordu. Karısının onu öptükten sonra ağlaması her ne kadar canını yaksa da asıl onu öfkelendiren Yaren'in Nihat'ı gördüğü an verdiği tepkiydi. Karısı Nihat'ı ilk Demir'lerin evinde gördüğünde de aynı tepkiyi vermişti. Sanki büyülenmiş gibi kalakalmıştı. Her ne kadar aklına getirmemeye çalışsa da karısının ona karşı bir şeyler hissetmesi kanının kaynamasına neden oluyordu. Evet kendisini sevmiyordu ama başkasını da sevsin istemiyordu çünkü biliyordu eğer başkasını severse giderdi. Kendisini bırakıp giderdi ve Bedirhan bunu kaldırabileceğini sanmıyordu. Bir gidişi daha izleyebileceğini sanmıyordu. Hele de bu kadar alışmışken, karım demişken, sahiplenmişken ve en önemlisi onu sevmişken buna izin veremezdi. Ayrı yerde yatmaya hatta ona dokunmamaya bile razıydı ama gitmesini istemiyordu. Yaren onun sevdiğiydi.
Tüm gece uzandığı yerden içini yiyip bitirecek, kendisini boğacak olan düşüncelere daldı Bedirhan. Üşenip misafir odasına geçmeden uzandığı yerde kalmıştı.
Karı koca farkında değillerdi ama bu gece ikisine de uyku haramdı. İkisi de birbirlerini deli gibi seviyorlardı ama ikisinin de korktukları şeyler vardı.
Yaren sevilmemekten korkarken, Bedirhan karısının gitmesinden korkuyordu.
Yaren kocasının davranışlarına anlam veremiyordu ama anlatacaktı ona neden öyle davrandığını sabah. Heyecanlandı bu düşünceyle. Yüzünde gülümsemeyle gözlerini yumdu.
🌹
Sabah ilk uyanan Yaren olmuştu. Vakit kaybetmeden hızla banyoya girip ihtiyaclarını görmüş ve hemen üzerini giyinmişti. Şimdi de kocası için mutfakta sessizce kahvaltı hazırlıyordu. Kocasının gece geç vakit yattığına emindi çünkü bir ara kendisi de uyuyamadığı için kalkmış ve kocasının üzerini örtmüştü ve o an uyanık olduğuna adı gibi emindi. Onun bu haline üzülse de sabah onunla konuşacağı için içi rahattı.
Ses çıkarmadan kahvaltı masasını hazırlayan Yaren kocasını uyandırmak için mutfaktan çıkmak için kapıya dönmüştü ki karşısında uyanmış ve giyinmiş hazır kocasını görünce şaşırdı ve, "Günaydın.." diyerek kocasının gözlerinin içine baktı.
Bakışlarını karısından kaçıran Bedirhan, "Günaydın. Ben çıkıyorum." dedi.
Duyduklarıyla üzülen Yaren böyle olmak istemiyordu. Dün yaptığı hareketin şaşkınlıktan olduğunu anlatmak istiyordu kocasına ama o kaçıyordu. Bu hayatta güvendiği, sığındığı tek adamdı ve onun da böyle soğuk olmasını istemiyordu.
Bir adım atarak, "Kahvaltını yap öyle gidersin.." dedi bir umutla.
Bedirhan karısının yüzüne bile bakmadan, "Ben yerim sonra.." deyip arkasını döndü ve kapıya yöneldi ama Yaren hızla önüne geçip bir cesaretle elini tuttu ve masaya çekti, "Lütfen aç aç gitme." dedi.
Karısının ısrarına şaşıran adam elini çekmeye çalışarak, "Sonra yerim ben." dedi ama karısının, "Bedirhan.." diyerek masum masum bakmasıyla dayanamadı ve, "Tamam." diyerek elini çekti geri dönerek ve mutfağa gitti.
Kocasının arkasından üzgünce bakan Yaren'de vakit kaybetmeden hızla mutfağa geçip çayları doldurdu.
Sessiz başlayan kahvaltı, sessizce devam ediyordu ve karı koca belli etmeseler de bu canlarını sıkıyordu içten içe çünkü böyle olmak istemiyorlardı. Alışmışlardı sabahları sohbet etmeye ikisi de.
Söyleyeceklerinden dolayı heyecanlı olan Yaren yediğinden hiçbir şey anlamadı. Daha fazla uzatmamak için sessizliği bozarak, cesaretini toplayarak, "Şey ben.. Yani... Dün niye öptün beni?" diye sordu masanın üstündeki ellerine bakarak. Sevgiye aç kalbi, ruhu kocasının sevdiğini söylemesini istiyordu. Sevildiğini duymak istedi bencilce. Buna ihtiyacı vardı.
Elindeki çatalı masaya bırakıp karısına donuk gözlerle bakan Bedirhan ağzındaki lokmasını zorla yuttu. Gözleri karısının dudaklarına kayınca yutkundu ve gözlerini karısının gözlerine kaldırıp kendinin canını da yakacak kelimeler çıktı ağzından, "Hataydı, unut gitsin." diyebildi. Gitmesini istemiyordu. Kalması için soğuk davranması gerekirse yapacaktı bunu. Eskisi gibi olmaları lazımdı yoksa karısı gidebilirdi.
Duymak istediği şeyin tam tersini duyan Yaren büyük bir hayal kırklığıyla başını kaldırıp kocasına baktı. Böyle bir cevap beklemiyordu, "Hataydı?" diye mırıldanarak tekrarladı.
Karısının gözlerindeki kırgınlığı göremeyen Bedirhan, "Pişmanım." dedi iç çekerek. Aslında değildi ama karısı böyle bilsin istedi.
Başını eğen Yaren, "İlk öpücüğüm.." diye fısıldadı sessizce kendi kendine ve sonra yanlış duymuş olma ihtimaline karşı, emin olmak için başını kaldırıp, "Pişman mısın?" diye tekrarladı, bir umut yanlış anlamış olmayı dileyerek.
"Evet." dedi, her ne kadar bir yanı sevinse de karısının ilk öpücüğünü aldığı için yüzünde mimik oynamamıştı. Ne Yaren kocasının rol yaptığını anladı, ne de Bedirhan karısının önünde paramparça olduğunu gördü.
"Peki, şey ben şeye gidecektim.." deyip ayaklandı sinirli ve üzgün bir şekilde Yaren. Afallamıştı aldığı cevapla. Demek ki kocası pişman olduğu için sinirlenmişti. Pişman olduğu için böyle davranıyordu kendisine. Bir kez daha sevilmemenin acısını yaşadı yüreğinde.
Duyduğu sözlerle içini saran korkuya engel olamayan Bedirhan'da ayağa fırlamıştı, "Nereye?" diye sorarak.
"Ahmet babaya."
Rahat bir nefes alıp veren Bedirhan, "Tamam ben bırakırım seni." diyebildi.
"Gerek yok ben giderim.." dedi kahvaltıyı toplayarak Yaren. Gözleri dolmuştu ve bunu kocasına göstermemek için kahvaltılıkları buz dolabına koymak için arkasını döndü.
"Ben bırakırım dedim."
"Tamam," dedi soğuk bir ses tonuyla Yaren.
Bedirhan karısının bu tepkisine anlam verememişti. Onun hızla masayı toplamasıyla evden çıkmışlardı.
Arabayla karısını Ahmet babasına bırakan Bedirhan, "Dikkat et. Çıkacağın zaman haber ver ben seni alırım." deyip gitmişti. Karısının alnını öpmeden gitmişti. Ona yaklaşmaya cesaret edememişti.
Yaren'de bu düşünceyle Ahmet babasının evine çıkmıştı. Her sabah karısının alnını öpen adam bu gün öpmemişti. Gerçekten de pişman olmuştu. Bu gerçekle bir kez daha yıkıldı Yaren.
Ahmet babasının kapıyı açmasıyla elini öpüp ona sarılan Yaren yaşlı adamın halini hatırını sorduktan sonra, "Baba bu gece sende kalabilir miyim?" diye sordu.
Yaren'in üzgün halinin, daha içeri ilk adım attığında anlayan yaşlı adam kaşlarını çatarak, "Ne yaptı o eşek sıpası?" diye sordu.
Yaşlı adamın sorusuyla afallayan Yaren, "Ne?" demişti aniden. Yaşlı adamın nasıl anladığını da anlamadı.
"Üzdü mü seni o kalın kafalı?"
"Yok baba bir şey yapmadı. İstemezsen kalmam."
Yaren'in geri adım atmasıyla yaşlı adam, "Öyle olsun bakalım söyleme. Bugün de bana yarenlik et özledim seni.." diyerek konuyu değiştirdi. Elbette sorardı Bedirhan'a.
"Bende özledim seni baba. Emir abiyle uğraşmaktan uğramıyorsun da bize.." diyen Yaren yaşlı adama sarıldı.
Kızı gibi gördüğü Yaren'e karşılık vererek sarılan yaşlı adam, "Ne yapayım kızım o eşek sıpasını bir evlendireyim de rahatlayayım. Ben Bedirhan'ı arar söylerim burada kalacağını.." diyerek geri çekildi ve telefonunu çıkardı cebinden.
"Tamam. Ben de sana güzel yemekler yapayım." diyerek hemen mutfağa gitti Yaren.
Yaren'in gözden kaybolmasıyla Bedirhan'ı aradı yaşlı adam kaşları çatık bir şekilde. Neler olduğunu öğrenmek istiyordu.
"Alo baba, nasılsın?"
"Ne yaptın da üzdün lan bu kızı?" diyerek sert çıkan sesine engel olamadı yaşlı adam.
Ne olduğunu anlamayan Bedirhan şaşkınca, "Hayırdır baba, ne yapmışım ki?" diye sordu.
"Bana bak soruma soruyla cevap verme seni çok pis döverim."
Halen ne olduğunu anlamayan Bedirhan bu sefer endişelenerek, "Ben bir şey yapmadım. Yaren bir şey mi dedi? Ne oldu, söylesene baba. Yanında mı, iyi mi Yaren'im?" diye telaşlandı.
Oğlunun sesindeki endişeden ciddi bir şeyin olmadığını anlayan yaşlı adam bu sefer, "Bir şey demedi sadece sordum. Ha bu arada Yaren bu gece benim misafirim olacak." dedi sırıtarak.
Babasının sesindeki alayı fark eden Bedirhan kaşlarını çatarak, "Niyeymiş o? Git kendine başka misafir bul baba karımın yanı benim yanım." diye konuştu.
"Kız gelmek istemiyor bırak kalsın bu gece."
"O mu istedi kalmayı?" diye sordu Bedirhan üzgünce. Demek karısı ondan uzak durmak istiyordu. Mesafe koyuyordu aralarına.
"Evet," dedi tok sesiyle yaşlı adam.
Bu cevap kalbine bıçak gibi saplansada acısını içine gömerek, "Tamam baba kalsın ama sadece bu gece.." deyip hemen kapattı telefonu.
Her iki tarafta yanlış anlamalar yüzünden ne duruma düştüklerinin farkında bile değillerdi. Oysa ki bu iki sevdalı yüreğin âmin dedikler duaları bile aynıydı.