ခြံစည်းရိုးတစ်ဖက်က ယုဇနပန်းငယ်

Unicode...

မင်းထွဋ် အလုပ်သွားဖို့ အ​စောကြီးထပြီး ဦးချစ်တီးဆိုင်ကို မနက်စာလာစားတယ်။ မ​နေ့က ​ညို့ကို ချစ်ခွင့်ပန်မိတဲ့အ​ကြောင်း တစ်ညလုံးထိုင်​တွေးဖြစ်ခဲ့ပြီး အခုထိလည်း ​တွေးမိ​နေတုန်းပဲ။ ဖွင့်​ပြောတာ ​စောသွားပြီလားဆိုတဲ့ သံသယ​ကြောင့်ပါ။

ဦးချစ်တီးဆိုင်မှာ မထင်မှတ်ထားတဲ့မြင်ကွင်းတစ်ခုက မင်းထွဋ်ကိုဆီးကြို​နေတယ်။ စားပွဲဝိုင်းတစ်ခုမှာ တစ်ဦးတည်းထိုင်ပြီး စီးကရက်​​သောက်​နေတဲ့ ​သွေးသစ်ညို...။ ခါတိုင်းလို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်စားထားပြီး စားပွဲ​ပေါ်မှာ ​​​သောက်လက်စ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်...။ ဒါ​ပေမဲ့ သူ​လေးက​တော့ စီးကရက်ကိုပဲ ပိုပြီးမက်မက်​မော​မော​သောက်​နေ​လေတယ်။

​မင်းထွဋ် ​နောက်တစ်ကြိမ် ညို့ကိုစိတ်ပူရပြန်တယ်။ စိတ်ညစ်စရာ​တွေက ​နေ့ကူးသွားတာ​တောင် မ​ပျောက်​သေးဘူးလားကွယ်။ မင်းထွဋ် သွားတားရင် ​ဆေးလိပ်လည်း ​သောက်ဖူးတယ်ဆိုပြီး ရန်​ထောင်​နေဦးမှာ အ​သေအချာပါပဲ။

ဆိုင်ထဲကလူအချို့ သူ့ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်ကြတယ်။ မင်းထွဋ် အဲဒီအကြည့်​တွေ ညို့ဆီမှာရှိ​နေတာကို တကယ်မကြိုက်ဘူး။ ဒါ​ကြောင့် လွတ်​နေတဲ့ဝိုင်း​တွေကို ​ကျော်လာပြီး ညို့​ဘေးမှာသွားထိုင်လိုက်တယ်။

"ဒီက အီကြာ​ကွေးတစ်ပွဲနဲ့ ​ပေါ့ဆိမ့်တစ်ခွက်!"

မင်းထွဋ် စားပွဲထိုး​​လေးကို လှမ်း​အော်လိုက်​​တော့ ညိုက ​မော့ကြည့်တယ်။ ပြီး​​တော့ချက်ချင်း မျက်လွှာချသွားပြီး လက်ဖက်ရည်ကို​မော့​သောက်တယ်။

"မနက်စာကို ​ဆေးလိပ်တစ်လိပ်တည်းနဲ့ ပြီးသွားလို့ ဖြစ်မလား"

ညိုက မသိချင်​ယောင်​ဆောင်ပြီး ​စီးကရက်ကိုဆက်​သောက်တယ်။ လက်ရှိမြင်​နေရတဲ့ ညို့ပုံစံဟာ အရယ်အပြုံးမရှိ တင်းမာ​နေတယ်။ နှင်းဆီဖူးလို လှတဲ့နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို သူ​လေးနဲ့ မလိုက်မဖက် တင်းတင်း​စေ့ပြီး မျက်ခုံး​တွေကိုလည်း တွန့်ချိုးထား​လေရဲ့။

ညိုရယ်... မင်း​​လေးက ငါနဲ့အပြိုင် ရပ်ကွက်ထဲမှာ ဆိုးသွမ်းဖို့များ ​ခြေလှမ်းပြင်​နေ​လေသလား...။

"ဧကန္တ မ​နေ့ညက ကိစ္စ​ကြောင့်များ ကိုယ့်ကို"

မင်းထွဋ် မဝံ့မရဲ​မေး​လေ​တော့ စကားမဆုံးခင် ညိုကဖြတ်​ပြောတယ်။

"ကျွန်​တော် အကုန်လုံးကို မှတ်မိ​ပေမဲ့ ရယ်စရာ​ကောင်းတာမို့ မ​ပြောခဲ့ဘူးလို့ပဲ သတ်မှတ်လိုက်ပါ့မယ်"

မင်းထွဋ်​ကြောင်​နေတုန်းမှာပဲ ညိုက ပိုက်ဆံရှင်းပြီး ဆိုင်ထဲက​နေ ထွက်သွား​တော့တယ်။

ရယ်စရာ​ကောင်းတယ်တဲ့လား ညိုရယ်... ငါ့အချစ်က ရယ်စရာ​ကောင်းတယ်တဲ့လား။

မင်းထွဋ် မငိုမိ​အောင်ထိန်းထား​ပေမဲ့ မျက်ရည်​တွေက သူ့အလိုလိုစီးကျလာတယ်။ ဘယ်သူမှသတိမထားမိခင် လက်ဖမိုးနဲ့ခပ်ကြမ်းကြမ်းဖိသုတ်ပစ်ပြီး အကြိုအပို့ယာဉ်​ပေါ်တက်သွားတဲ့ညို့ကို ​ဝေ​ဝေဝါးဝါး ​ငေးကြည့်​နေမိတယ်။

ဒီ​နေ့ မင်းထွဋ်အလုပ်လုပ်ရတာ စိတ်မပါ​တော့ဘူး။ အလုပ်ဝင်တာ နှစ်ရက်ပဲရှိ​သေးတာမို့ စိတ်မပါလည်း ကြိတ်မှိတ်ပြီး ဟန်​ဆောင်ရတယ်။ မင်းထွဋ်အချစ်ဟာ ရယ်စရာ​ကောင်း​ပေမဲ့ လွယ်လွယ်နဲ့​တော့ လက်​မလျှော့ချင်ပါဘူး။

ညို့နှလုံးသားကို ပိတ်ပင်​နေတဲ့အတားအဆီး​တွေကို ဖယ်ပစ်ချင်ပါရဲ့...။ ညို့ကို ရဲရဲကြီးချစ်ရဲ​အောင် လမ်းပြချင်ပါရဲ့...။

×××

ချစ်ချင်တဲ့သူကို ​ပေါ်​ပေါ်ထင်ထင်ချစ်လို့မရတာ ညိုတို့လို သဘာဝနဲ့ဆန့်ကျင်​နေတဲ့ ဖြစ်တည်မှု​တွေဆို​ပေမဲ့ အရဲစွန့်ပြီးမချစ်ရဲတာ ညို့ရဲ့သူရဲ​ဘော​ကြောင်မှုသာဖြစ်တယ်။

ခိုင်ခိုင်တို့ကိုပဲ ကြည့်ပါလား။ ​နေချင်တဲ့ဘဝမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်​နေပြီး ချစ်ချင်တဲ့သူ ချစ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်က ​မေး​ငေါ့မှာ​တွေ၊ စကားနာထိုးမှာ​တွေ၊ အပြစ်တင်မှာ​တွေ ဂရုမစိုက်​ဘူး။

ခိုင်ခိုင်ဆို အမြဲ​ပြောတယ်။ အ​ရေထူ​နေပြီတဲ့။ နားယဉ်​သွားပြီတဲ့။ ဟုတ်တယ်။ အဲလိုအ​ရေထူဖို့ နားယဉ်ဖို့ဆိုတာ အစပျိုးဖြတ်သန်းမှုကို ခက်ခက်ခဲခဲရင်ဆိုင်ခဲ့ရမှာပဲ။ ညို့မှာက အဲလိုရင်ဆိုင်ဖို့ကို သတ္တိမရှိတာ။

​ဖေ​ဖေ့​ကြောင့် စိတ်ညစ်​နေတာ​ရော ညို့ဘဝကြီးကိုလည်း စိတ်ကုန်လာတာ​ကြောင့် မ​နေ့က ကိုမင်းထွဋ်ကို ရင့်ရင့်သီးသီး​တွေ​ပြောခဲ့မိတယ်။ ပြန်​တွေးကြည့်​တော့မှ ညိုဟာ ​တော်​တော့်ကိုစိတ်ပျက်ဖို့​ကောင်းပါလားဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။

ကိုမင်းထွဋ်က ညို့အရှက်ကိုလည်း ကာကွယ်​ပေးခဲ့တယ်။ ညို့လျှို့ဝှက်ချက်ကိုလည်း ​စောင့်ထိန်း​ပေးပြီး ညို့ကိုစိတ်ပူ​ပေးခဲ့တယ်။ ဒီလူကြီး ညို့ကိုချစ်တယ်လို့ဖွင့်​ပြောလိုက်တဲ့အချိန်တုန်းက ညို ရီ​ဝေ​ဝေဖြစ်​နေ​ပေမဲ့ နှလုံးသားက​တော့ ဟန်မ​ဆောင်ဘဲ တဒုတ်ဒုတ်ခုန်ပြီး တုံ့ပြန်ခဲ့ပါတယ်။

အစတုန်းက ကိုမင်းထွဋ်ရဲ့အချစ်​တွေကို အနည်းနဲ့အများ သံသယဝင်ခဲ့ပါတယ်။ ရင်ခုန်​နေတဲ့ကြားက ညို့ကို ဘာ​ကြောင့်ချဉ်းကပ်လာသလဲလို့ တစ်ချက်တစ်ချက်​တွေးမိတယ်။ သူ့သူငယ်ချင်း​တွေကြား ​လှောင်ရယ်စရာတစ်ခုအဖြစ် ညို့ကို အသုံးချသွားမှာကို ညိုသိပ်​ကြောက်တယ်​လေ။

ဒါမျိုး​တွေက မိန်းမလျာ​လောကမှာ အ​တွေ့ရဆုံး အဖြစ်အပျက်​တွေပဲ။ ​ကောင်​လေး​တွေဟာ မိန်းမလျာ​တွေကို ပိုက်ဆံ​ကြောင့်ဖြစ်​စေ၊ တခြားရည်ရွယ်ချက်​တွေနဲ့ဖြစ်​စေ ချဉ်းကပ်တယ်။ သူတို့လိုချင်တာရသွားပြီဆို နင်လိုအ​ခြောက်မကို ကြိုက်စရာလားဆိုပြီး ​လှောင်​​ပြော​မှု​တွေနဲ့ ထားရစ်ခဲ့ကြတယ်။

မိန်းမလျာ​တွေဆိုတာလည်း လူသား​တွေပါ။ ခံစားချက်ရှိကြတာပါပဲ။ သူတို့လုပ်ရပ်​တွေအ​ပေါ် မခံစားနိုင်ကြလို့ ရှက်ရွံ့ကြလို့ ​လောကကြီးကအပြီးတိုင်ထွက်သွားကြတဲ့သူ​တွေ၊ ​အ​ဝေးဆုံးကို ထွက်​ပြေးသွားကြသူ​တွေ ဒုနဲ့​ဒေး...။

အဲဒါ​တွေကို ညို မြင်​နေ၊ ကြား​နေရလို့ မချစ်ရဲတာ။ မမိုက်ရဲတာ။ မစွန့်စားရဲတာ။ ဒါ​ပေမဲ့ ကိုမင်းထွဋ်က​ ညို့ကို ​တွေ​ဝေ​အောင်လုပ်သွားတယ်။ သူ​တောင် ညို့လိုလူကို ချစ်ရဲ​သေးတာ။ ညိုက​​ရော...။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ညို လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ကိုမင်းထွဋ်ကို ​ပြောခဲ့မိတာ​တွေအတွက် ပြန်​တောင်းပန်သင့်တယ်လို့ထင်တယ်။ ​တောင်းပန်ရင်းနဲ့ အဲဒီလူကြီးကို စကား​လေးဘာ​လေး​ပြောချင်တာလည်း ပါမှာ​ပေါ့​လေ။

ညို ရုံးက​နေပြန်​​ရောက်​​တော့ အ​ရှေ့ဘက်အိမ်ကို ချီတုံချတုံနဲ့ ​ရောက်သွားတယ်။ လက်ထဲမှာ ​ချည်ပုဆိုးတစ်ထည်ပိုက်လို့​ပေါ့။ ဟိုလူကြီးရဲ့အ​မေ ​ဒေါ်​မေအုန်းက တံခါးလာဖွင့်​ပေးတယ်။

"ဟို ကိုမင်းထွဋ်ရှိလား အ​​ဒေါ်"

"မင်းထွဋ်တဲ့လား ဒီအချိန်အိမ်ကပ်မှာ... အ​ဒေါ့်ကို​တော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လို့​ပြောသွားတာပဲ"

"ဪ ဟုတ်ဟုတ်... ဒါဆို လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာသွားကြည့်လိုက်ပါ့မယ်... ​ကျေးဇူးပါ အ​ဒေါ်"

​​ဒေါ်​မေအုန်းကိုနှုတ်ဆက်ပြီး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို​ထွက်ခဲ့​တော့ ကိုယ်​​ရောင်ကိုယ်ဝါ​တောက်ပလှပါတဲ့ ကိုမင်းထွဋ်ကို ရှာစရာမလိုဘဲ ​တွေ့​လေတယ်။ သူ့သူငယ်ချင်း​တွေနဲ့အတူတူရှိ​နေတာမို့ ညို ဆိုင်ထဲကိုလည်းဝင်မသွားချင်တာနဲ့ ဆိုင်​ရှေ့မှာ​ယောင်​တောင်​တောင်​လေးရပ်​နေမိတာ။

"ဘာမှာမလဲ အစ်ကို"

"ကိုမင်းထွဋ်"

ညို ကိုမင်းထွဋ်တို့ဝိုင်းဆီအာရုံ​ရောက်​နေတုန်း ဆိုင်​ရှေ့က စားပွဲထိုးလေးက ရုတ်တရက်လာ​မေး​​လေ​တော့ စိတ်ထဲရှိရာ​ဖြေလိုက်တာ နည်းနည်းလွဲသွားတယ်​ပေါ့​လေ။

"အဲ... ဟို ကိုမင်းထွဋ်ကို သွား​ခေါ်​ပေးပါလားလို့"

ညိုက​တော့ ကိုယ့်အလွဲ​ကြောင့် ရယ်လိုက်​ပေမဲ့ စားပွဲထိုး​လေးက​တော့ ဘာမှမသိရှာဘူး။ ကိုမင်းထွဋ်ကိုပဲ သွား​​ခေါ်​ပေးတယ်။ မကြာပါဘူး။ အထာသိတဲ့ဆရာသမားက ညို့ကိုလှမ်းကြည့်လာပြီး ချက်ချင်းဆိုသလို ညို့ဆီကိုထွက်လာခဲ့တယ်။

"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ ​သွေးသစ်ညို"

ကိုမင်းထွဋ်အသံက မာ​နေတာမျိုးမဟုတ်​ပေမဲ့ သာသာယာယာလည်းမရှိလှဘူး။ အမြဲလိုလို ညိုလို့ ​ခေါ်​နေကျလူကြီးက ခုလိုနာမည်အပြည့်အစုံကြီး​ခေါ်လိုက်​တော့ ညို့စိတ်ထဲ ဘဝင်မကျသလို။ အင်း​ပေါ့​လေ။ သူ့ချည်းအပြစ် ဘယ်ရှိလိမ့်မလဲ။ မဆင်မခြင်​​ပြောဆိုမိတဲ့ ညို့အပြစ်သာ​ပေါ့။

"ဟို... စကားခဏ​ပြောလို့ရမလား"

ဆိုင်​ရှေ့မှာလူ​တွေရှုပ်​နေတာမို့ ကိုမင်းထွဋ်က ညို့လက်ကိုဆွဲပြီး လူနည်းနည်းရှင်းတဲ့ ​ဆိုင်​ထောင့်နားကို​ခေါ်လာခဲ့တယ်။

"အင်း...​ပြော"

ကိုမင်းထွဋ်ကို ညို ​စေ့​စေ့မကြည့်ရဲပါဘူး။ မျက်လွှာ​လေးအသာချပြီး လက်ထဲက ပုဆိုးကိုသာ ကျစ်ကျစ်ပါ​အောင် ဆုပ်​နေမိ​တော့တယ်။ ကြိုစီထားတဲ့စကားလုံး​တွေကလည်း ​တော်​တော်နဲ့ထွက်မလာဘူး။

"ဟို​လေ... မ​နေ့က​​လေ... အဲဒါ ​တောင်းပန်ချင်လို့"

"မ​နေ့က?"

"အင်း... မ​နေ့က"

ညို ခဏ​လေး​မော့ကြည့်မိ​တော့ ညို့ကိုတစ်ချက်မှအကြည့်မလွှဲဘဲ စူးစူးစိုက်စိုက်ကိုကြည့်​နေတဲ့ ကိုမင်းထွဋ်နဲ့ အကြည့်ချင်းဆုံသွားတယ်။ ချက်ချင်း မျက်လွှာကိုချပစ်ရပါတယ်။ အပြစ်လုပ်ထားတဲ့ က​လေး​တွေ လိပ်ပြာမလုံသလို​ပေါ့ကွယ်။

"ဆက်​ပြော​လေ"

"အာ မ​နေ့က ဒီဆိုင်မှာ​လေ"

"အင်း"

ကိုမင်းထွဋ်က ​မေး​ငေါ့ပြပြန်တယ်။ ငတုံးကြီးရဲ့ ဒီ​လောက်​ပြောရင် သိရ​တော့မှာ​ပေါ့လို့ ညို စိတ်ထဲက​နေ မသိမသာ​လေး ကျိန်ဆဲလိုက်​သေးတယ်။ အဲဒီလူကြီး တကယ်တုံးသလား တုံးချင်​ယောင်​ဆောင်သလားဆိုတာ​တော့ သူအသိဆုံး​ဖြစ်မှာ​ပေါ့။

"မ​​နေ့က ဒီဆိုင်မှာ ကိုမင်းထွဋ် ကျွန်​တော်နဲ့ဆုံတုန်း..."

"ညို... ညိုလို့ပဲ သုံး... ဒီနားမှာ ဘယ်သူမှမကြားနိုင်ဘူး... ကိုယ်နဲ့နှစ်​ယောက်တည်း​ပြောတဲ့အချိန် အဲလိုပဲသုံး"

ကိုမင်းထွဋ်ရဲ့မျက်ဝန်း​တွေဟာ တဖြည်းဖြည်း နူးညံ့လာပြီး ​လေးနက်တဲ့အသွင်ကို​ဆောင်တယ်။ ညို့ကို တမင်များညှို့ယူ​နေသလား ​အောက်​မေ့ရပါတယ် လူကြီးရယ်။

"ဟုတ်... အဲဒါ ကိုမင်းထွဋ်ကို ညို​ပြောလိုက်တာ​တွေအတွက် ​တောင်း"

ညို့စကားမဆုံးခင် ကိုမင်းထွဋ်ဆီက ရယ်သံထွက်လာတယ်။ ​လှောင်ရယ်တာမျိုးမဟုတ်ဘဲ သ​ဘောတကျရယ်​နေတဲ့အသံ...။

"ဒီ​တော့ ကိုယ့်အချစ်က ရယ်စရာ​​မ​ကောင်းဘူးမလား"

"ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း... ညို အဲလိုမျိုး လုံးဝမရည်ရွယ်ပါဘူး... တကယ်ပါ... ကိုမင်းထွဋ်ရဲ့အချစ်ကို ​​လှောင်တာမျိုး လုံးဝမဟုတ်ပါဘူး... ညို​လေ စိတ်ညစ်စရာ​တွေရှိ​နေတာနဲ့ ​​ပြောမိ​ပြောရာ ​ပြောထွက်သွားတာပါ... အဲလိုမျိုး လုံးဝမဟုတ်"

"ရပါပြီဗျာ... အဲ​လောက်ဆို ရပါပြီ... ကိုယ် ယုံပါတယ်... ​စိတ်ညစ်စရာ​တွေရှိ​နေရင် ကိုယ့်ကို​ပြောပြလို့ရတယ်... ညို ကိုယ့်ကိုယုံတယ်မလား"

"ဟုတ် ကိုမင်းထွဋ်ကို ညိုယုံပါတယ်... အခု​တော့ အဆင်​ပြေသွားပါပြီ... အရက်​တွေ​ရော ​ဆေးလိပ်​တွေ​ရော ​သောက်လိုက်တယ်​လေ"

"ဟက် ဟုတ်ပါရဲ့​နော်... ​နောက်တစ်ခါ အဲဒါ​တွေမ​သောက်ဘဲ ကိုယ့်ဆီကိုပဲ လာ​ပေးမယ်မလား ညို"

"ဟုတ်... ​နောက်တစ်ခါကျရင် ကိုမင်းထွဋ်ကို လာနှိပ်စက်ပါ့မယ်"

"​ဟောဒီကညို အလိုရှိသလို​ပေါ့ဗျာ"
​
"ဒါဆို ဒါ​​လေး"

ညိုတစ်ချိန်လုံး ပိုက်ထားတဲ့ ပုဆိုး​လေးကို မရဲတရဲလှမ်း​ပေး​လေ​တော့ ကိုမင်းထွဋ်က ညို့ကိုနားမလည်သလိုကြည့်တယ်။

"​တောင်းပန်တဲ့အ​နေနဲ့ ​​ပေးတဲ့လက်​ဆောင်ပါ"

"မနက်ဖြန်ကျရင် ​နောက်ထပ်လက်​ဆောင်​ပေးရဦးမှာ မ​မေ့ဘူးမလား"

အဲဒီအ​ဖြေကို​တော့ဖြင့် မခို့တရို့နဲ့ မျက်​စောင်း​လေးတစ်ချက် ထိုးပြီးပြန်​ဖြေလိုက်ပါတယ်။

"ကိုမင်းထွဋ်ဟာ​လေ အဲဒီအ​ကြောင်းကို ခဏခဏ​ပြောရမှ ​နေသာထိုင်သာရှိပုံပဲ​နော်"

"ကိုယ့်ချစ်သူက​လေး ကတာမြင်ချင်တာ အပြစ်လားလို့"

"ဘယ်က ချစ်သူလဲ... ဘယ်သူက အ​ဖြေ​ပေးရ​​သေးလို့လဲ​နော်"

"ဒါဆို အ​ဖြေ​ပေးဖို့စဉ်းစား​နေတယ်ဆိုတဲ့ သ​ဘော​ပေါ့ ဟုတ်သလား ညို"

ဒီလူကြီးဟာ ငတုံးကြီးလုံးဝမဟုတ်ဘူး။ တုံးချင်​ယောင်​ဆောင်​နေတာပဲရှိတာ။ အခုကြည့်ပါလား။ ညို့ကို အကြပ်ရိုက်​အောင် လုပ်လိုက်ပြန်ပြီ​လေ။

"ဟွန်း... သိပ်ကိုတတ်​နေတဲ့ ကိုတတ်ပကြီး​ပါ​နော်... ဆက်​နေရင် ညိုအနုကြမ်းစီးခံရ​တော့မယ်လို့ ခံစား​ရလို့ ပြန်​တော့မယ်... မနက်ဖြန် အလုပ်သွားရင် ဒီပုဆိုးကိုဝတ်... ဒါပဲ"

ညို ထွက်သွားမယ်အလုပ် ကိုမင်းထွဋ်က ညို့လက်​မောင်းကို အသာဆွဲပြီးတားပြန်တယ်။

"ကိုယ်အလုပ်လုပ်​နေတာ ညို ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ"

"မ​နေ့က ဆိုင်ထိုင်တုန်း ခင်ဗျားကြီးအတင်း​တွေချည်းကြားရလို့ သိတာ"

"ဟုတ်လား... ဒီ​တော့ ကိုယ်က အားကိုးချင်စရာ​​ကောင်းတယ်မလား"

"ဟင့်အင်း... အမြင်ကပ်ချင်စရာပဲ​ကောင်းတာ"

အဲဒီလူကြီးကို အနိုင်ပိုင်းပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဒါနဲ့ဆို သုံးကြိမ်​မြောက်​ အဲလူကြီးကို အနိုင်ယူခြင်း​ပေါ့။ သူကလည်း ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ အနိုင်ယူခံတယ်​လေ။ ညို့ကို အပီအပြင်​ခြွေ​နေတဲ့ ​ယောက်ျားမာယာ​တွေဖြစ်မှာ​ပေါ့။ ခင်ဗျားကြီးအ​ကြောင်း မသိရင် ခက်မယ် ကိုမင်းထွဋ်ရဲ့။
​
တစ်လှမ်းချင်းစီ ​ဝေးကွာသွားတဲ့ပုံရိပ်​လေးကို ကြည့်ပြီး ​​ကျန်ခဲ့သူက​တော့ မင်းထွဋ်​ပေါ့။ မ​နေ့ကနဲ့မတူတာက ဒီ​နေ့မှာ​တော့ ​ကျေနပ်မှု​တွေအပြည့်၊ ​ပျော်ရွှင်မှု​တွေအပြည့်၊ စိတ်လှုပ်ရှားမှု​တွေအပြည့်နဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့တာ။

မင်းထွဋ်လက်ထဲမှာ မထိရက်မကိုင်ရက် တန်ဖိုးထားစရာ သူ​လေး​ပေးတဲ့ လက်​ဆောင် ချည်ပုဆိုး​လေး...။ မင်းထွဋ် ကိုယ့်ဘာသာဆို ဗီရိုထဲမှာ​သော့ခတ်သိမ်းထားမှာ။ ဒါ​ပေမဲ့ သူ​လေးက​တော့ မနက်ဖြန်အလုပ်သွားရင် ဝတ်ဆိုပြီး အမိန့်​ပေးသွား​လေတယ်။

မင်းအမိန့်​တွေကို ​ဟောဒီ​ကောင်က လွန်ဆန်နိုင်​ရောလားကွယ်...။

မင်းထွဋ် ရင်ထဲမှာ အ​ပျော်​တွေနဲ့ပြည့်​နေပြီမို့ ဆိုင်ထဲပြန်မဝင်​တော့ဘဲ အိမ်ကိုပြန်ခဲ့တယ်။ အိမ်မှာ သူ​ပေးတဲ့လက်​ဆောင်​လေးကိုထားရစ်ပြီး ဓမ္မာရုံမှာ ယာယီမဏ္ဍပ်သွား​ဆောက်ရဦးမယ်​လေ။ မင်းထွဋ် သူ့အစီအစဉ်နဲ့သူ ပြုံးတုံးတုံးနဲ့ ရပ်ကွက်ထဲကိုပြန်ဝင်သွားတယ်။

ဆိုင်ထဲမှာ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ဘိုသစ်၊ ​အောင်နိုင်​ဆန်းနဲ့ အရှည်ကြီးတို့က သူတို့ကို​မေ့သွားရှာတဲ့မင်းထွဋ်ကို တအံ့တဩလိုက်ကြည့်​နေတယ်။

"ဟို​ကောင် ငထွဋ် ခုတ​လော ထူးဆန်း​နေသလိုပဲ... ဒီ​ကောင် ဟိုဘက်အိမ်က​ကောင်​လေးနဲ့ တကယ်တည့်​အောင်​ပေါင်း​နေတာပဲ"

အရှည်ကြီးက စကားစ​တော့ ​အောင်နိုင်ဆန်းက အ​လောသုံးဆယ်နဲ့ ​ထောက်ခံတယ်။

"ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်... ကိုကြီးထွဋ် ထူးဆန်း​နေတာ​တော့အမှန်ပဲ... ဟိုတစ်​နေ့ကလည်း အဲ​ကောင်​လေး ဘုံဆိုင်မှာလို့​ပြောလိုက်တာ ချက်ချင်း​ပြေးလိုက်သွားသဗျ"

"အင်း... တစ်ခါတည်း​တွေ့ဖူးတဲ့ ကောင်မ​လေးကို ​တော်​တော်ဖြစ်​နေပုံရတယ်... အလုပ်​တွေဘာ​တွေ​တောင် လုပ်နေပြီဆို​တော့... ဒီ​ကောင်​တော့ အတည်ချစ်​နေပြီထင်ပါတယ်"

အရှည်ကြီးနဲ့ ​အောင်နိုင်ဆန်း စကား​ကောင်း​နေတုန်း ဘိုသစ်က​တော့ နားသာ​ထောင်​နေပြီး လမ်းဘက်ကို​ငေးကြည့်​နေတယ်။

ကိုထွဋ် မူမမှန်တာ သတိထားမိတာကြာ​ပေါ့။ ဘိုသစ်တို့ ရန်ဖြစ်တုန်းကလည်း ​အဲ​ဒီကောင်​လေးကို ဂရုတစိုက်​မေးတယ်။ အခုလည်း ​အောင်နိုင်ဆန်းတို့​ပြော​နေသလို အဲ​ကောင်​လေးနဲ့ တရင်းတနှီး​နေတယ်။

​အောင်နိုင်ဆန်းတို့မမြင်မိတဲ့ သူတို့နှစ်​ယောက်ကြားက အဖြစ်အပျက်တစ်ခုကို ဘိုသစ်မျက်ဝါးထင်ထင်​တွေ့ဖူးပါရဲ့။ ကိုထွဋ်က တစ်ဖက်အိမ်က​ကောင်​လေးကို သီချင်းဆိုပြ​နေခဲ့တာ။

စ​တွေ့တုန်းက မဟုတ်​လောက်ပါဘူး​လေလို့​တွေး​ခဲ့ပေမဲ့ အခု​တော့ ဘိုသစ်စိတ်ထဲ သံသယ​တွေ တိုးပွားလာတယ်။

ကိုထွဋ်က သူထင်သလို မဟုတ်​လောက်ပါဘူးလေ။ ​သွေးသစ်ညိုရဲ့ဝမ်းကွဲနှမ​လေးကို သ​ဘောကျတာပဲဖြစ်မှာပါလေ။ ကိုထွဋ်က ​ယောက်ျားစစ်စစ်ဆိုတာ ညီလိုသူငယ်ချင်းလို အကြာကြီး​ပေါင်းလာခဲ့တဲ့ ဒီ​ကောင်ဘိုသစ် အသိဆုံးပါ။

​လေးစားရတဲ့ အစ်ကိုကြီးရဲ့ ထူးဆန်းတဲ့အပြုအမူ​တွေဟာ ဘိုသစ်စိတ်ထဲ ​ယောင်ချာချာ...။
.
.

Note : Skinship​တွေ သိပ်မပါဘဲ ​ရေးရတာ ကလိကလိနဲ့ အားမရ​တော့ဘူး 🥴🤭
.
.
.

Zawgyi...

မင္းထြဋ္ အလုပ္သြားဖို႔ အ​ေစာႀကီးထၿပီး ဦးခ်စ္တီးဆိုင္ကို မနက္စာလာစားတယ္။ မ​ေန႕က ​ညို႔ကို ခ်စ္ခြင့္ပန္မိတဲ့အ​ေၾကာင္း တစ္ညလုံးထိုင္​ေတြးျဖစ္ခဲ့ၿပီး အခုထိလည္း ​ေတြးမိ​ေနတုန္းပဲ။ ဖြင့္​ေျပာတာ ​ေစာသြားၿပီလားဆိုတဲ့ သံသယ​ေၾကာင့္ပါ။

ဦးခ်စ္တီးဆိုင္မွာ မထင္မွတ္ထားတဲ့ျမင္ကြင္းတစ္ခုက မင္းထြဋ္ကိုဆီးႀကိဳ​ေနတယ္။ စားပြဲဝိုင္းတစ္ခုမွာ တစ္ဦးတည္းထိုင္ၿပီး စီးကရက္​​ေသာက္​ေနတဲ့ ​ေသြးသစ္ညို...။ ခါတိုင္းလို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္စားထားၿပီး စားပြဲ​ေပၚမွာ ​​​ေသာက္လက္စ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္...။ ဒါ​ေပမဲ့ သူ​ေလးက​ေတာ့ စီးကရက္ကိုပဲ ပိုၿပီးမက္မက္​ေမာ​ေမာ​ေသာက္​ေန​ေလတယ္။

​မင္းထြဋ္ ​ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ညို႔ကိုစိတ္ပူရျပန္တယ္။ စိတ္ညစ္စရာ​ေတြက ​ေန႕ကူးသြားတာ​ေတာင္ မ​ေပ်ာက္​ေသးဘူးလားကြယ္။ မင္းထြဋ္ သြားတားရင္ ​ေဆးလိပ္လည္း ​ေသာက္ဖူးတယ္ဆိုၿပီး ရန္​ေထာင္​ေနဦးမွာ အ​ေသအခ်ာပါပဲ။

ဆိုင္ထဲကလူအခ်ိဳ႕ သူ႕ကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ၾကတယ္။ မင္းထြဋ္ အဲဒီအၾကည့္​ေတြ ညို႔ဆီမွာရွိ​ေနတာကို တကယ္မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါ​ေၾကာင့္ လြတ္​ေနတဲ့ဝိုင္း​ေတြကို ​ေက်ာ္လာၿပီး ညို႔​ေဘးမွာသြားထိုင္လိုက္တယ္။

"ဒီက အီၾကာ​ေကြးတစ္ပြဲနဲ႕ ​ေပါ့ဆိမ့္တစ္ခြက္!"

မင္းထြဋ္ စားပြဲထိုး​​ေလးကို လွမ္း​ေအာ္လိုက္​​ေတာ့ ညိုက ​ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ၿပီး​​ေတာ့ခ်က္ခ်င္း မ်က္လႊာခ်သြားၿပီး လက္ဖက္ရည္ကို​ေမာ့​ေသာက္တယ္။

"မနက္စာကို ​ေဆးလိပ္တစ္လိပ္တည္းနဲ႕ ၿပီးသြားလို႔ ျဖစ္မလား"

ညိုက မသိခ်င္​ေယာင္​ေဆာင္ၿပီး ​စီးကရက္ကိုဆက္​ေသာက္တယ္။ လက္ရွိျမင္​ေနရတဲ့ ညို႔ပုံစံဟာ အရယ္အၿပဳံးမရွိ တင္းမာ​ေနတယ္။ ႏွင္းဆီဖူးလို လွတဲ့ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို သူ​ေလးနဲ႕ မလိုက္မဖက္ တင္းတင္း​ေစ့ၿပီး မ်က္ခုံး​ေတြကိုလည္း တြန့္ခ်ိဳးထား​ေလရဲ႕။

ညိုရယ္... မင္း​​ေလးက ငါနဲ႕အၿပိဳင္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆိုးသြမ္းဖို႔မ်ား ​ေျခလွမ္းျပင္​ေန​ေလသလား...။

"ဧကႏၲ မ​ေန႕ညက ကိစၥ​ေၾကာင့္မ်ား ကိုယ့္ကို"

မင္းထြဋ္ မဝံ့မရဲ​ေမး​ေလ​ေတာ့ စကားမဆုံးခင္ ညိုကျဖတ္​ေျပာတယ္။

"ကြၽန္​ေတာ္ အကုန္လုံးကို မွတ္မိ​ေပမဲ့ ရယ္စရာ​ေကာင္းတာမို႔ မ​ေျပာခဲ့ဘူးလို႔ပဲ သတ္မွတ္လိုက္ပါ့မယ္"

မင္းထြဋ္​ေၾကာင္​ေနတုန္းမွာပဲ ညိုက ပိုက္ဆံရွင္းၿပီး ဆိုင္ထဲက​ေန ထြက္သြား​ေတာ့တယ္။

ရယ္စရာ​ေကာင္းတယ္တဲ့လား ညိုရယ္... ငါ့အခ်စ္က ရယ္စရာ​ေကာင္းတယ္တဲ့လား။

မင္းထြဋ္ မငိုမိ​ေအာင္ထိန္းထား​ေပမဲ့ မ်က္ရည္​ေတြက သူ႕အလိုလိုစီးက်လာတယ္။ ဘယ္သူမွသတိမထားမိခင္ လက္ဖမိုးနဲ႕ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဖိသုတ္ပစ္ၿပီး အႀကိဳအပို႔ယာဥ္​ေပၚတက္သြားတဲ့ညို႔ကို ​ေဝ​ေဝဝါးဝါး ​ေငးၾကည့္​ေနမိတယ္။

ဒီ​ေန႕ မင္းထြဋ္အလုပ္လုပ္ရတာ စိတ္မပါ​ေတာ့ဘူး။ အလုပ္ဝင္တာ ႏွစ္ရက္ပဲရွိ​ေသးတာမို႔ စိတ္မပါလည္း ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ဟန္​ေဆာင္ရတယ္။ မင္းထြဋ္အခ်စ္ဟာ ရယ္စရာ​ေကာင္း​ေပမဲ့ လြယ္လြယ္နဲ႕​ေတာ့ လက္​မေလွ်ာ့ခ်င္ပါဘူး။

ညို႔ႏွလုံးသားကို ပိတ္ပင္​ေနတဲ့အတားအဆီး​ေတြကို ဖယ္ပစ္ခ်င္ပါရဲ႕...။ ညို႔ကို ရဲရဲႀကီးခ်စ္ရဲ​ေအာင္ လမ္းျပခ်င္ပါရဲ႕...။

×××

ခ်စ္ခ်င္တဲ့သူကို ​ေပၚ​ေပၚထင္ထင္ခ်စ္လို႔မရတာ ညိုတို႔လို သဘာဝနဲ႕ဆန့္က်င္​ေနတဲ့ ျဖစ္တည္မႈ​ေတြဆို​ေပမဲ့ အရဲစြန့္ၿပီးမခ်စ္ရဲတာ ညို႔ရဲ႕သူရဲ​ေဘာ​ေၾကာင္မႈသာျဖစ္တယ္။

ခိုင္ခိုင္တို႔ကိုပဲ ၾကည့္ပါလား။ ​ေနခ်င္တဲ့ဘဝမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္​ေနၿပီး ခ်စ္ခ်င္တဲ့သူ ခ်စ္ပစ္လိုက္တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ​ေမး​ေငါ့မွာ​ေတြ၊ စကားနာထိုးမွာ​ေတြ၊ အျပစ္တင္မွာ​ေတြ ဂ႐ုမစိုက္​ဘူး။

ခိုင္ခိုင္ဆို အၿမဲ​ေျပာတယ္။ အ​ေရထူ​ေနၿပီတဲ့။ နားယဥ္​သြားၿပီတဲ့။ ဟုတ္တယ္။ အဲလိုအ​ေရထူဖို႔ နားယဥ္ဖို႔ဆိုတာ အစပ်ိဳးျဖတ္သန္းမႈကို ခက္ခက္ခဲခဲရင္ဆိုင္ခဲ့ရမွာပဲ။ ညို႔မွာက အဲလိုရင္ဆိုင္ဖို႔ကို သတၱိမရွိတာ။

​ေဖ​ေဖ့​ေၾကာင့္ စိတ္ညစ္​ေနတာ​ေရာ ညို႔ဘဝႀကီးကိုလည္း စိတ္ကုန္လာတာ​ေၾကာင့္ မ​ေန႕က ကိုမင္းထြဋ္ကို ရင့္ရင့္သီးသီး​ေတြ​ေျပာခဲ့မိတယ္။ ျပန္​ေတြးၾကည့္​ေတာ့မွ ညိုဟာ ​ေတာ္​ေတာ့္ကိုစိတ္ပ်က္ဖို႔​ေကာင္းပါလားဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။

ကိုမင္းထြဋ္က ညို႔အရွက္ကိုလည္း ကာကြယ္​ေပးခဲ့တယ္။ ညို႔လွ်ို႔ဝွက္ခ်က္ကိုလည္း ​ေစာင့္ထိန္း​ေပးၿပီး ညို႔ကိုစိတ္ပူ​ေပးခဲ့တယ္။ ဒီလူႀကီး ညို႔ကိုခ်စ္တယ္လို႔ဖြင့္​ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ညို ရီ​ေဝ​ေဝျဖစ္​ေန​ေပမဲ့ ႏွလုံးသားက​ေတာ့ ဟန္မ​ေဆာင္ဘဲ တဒုတ္ဒုတ္ခုန္ၿပီး တုံ႕ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

အစတုန္းက ကိုမင္းထြဋ္ရဲ႕အခ်စ္​ေတြကို အနည္းနဲ႕အမ်ား သံသယဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ရင္ခုန္​ေနတဲ့ၾကားက ညို႔ကို ဘာ​ေၾကာင့္ခ်ဥ္းကပ္လာသလဲလို႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္​ေတြးမိတယ္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္း​ေတြၾကား ​ေလွာင္ရယ္စရာတစ္ခုအျဖစ္ ညို႔ကို အသုံးခ်သြားမွာကို ညိုသိပ္​ေၾကာက္တယ္​ေလ။

ဒါမ်ိဳး​ေတြက မိန္းမလ်ာ​ေလာကမွာ အ​ေတြ႕ရဆုံး အျဖစ္အပ်က္​ေတြပဲ။ ​ေကာင္​ေလး​ေတြဟာ မိန္းမလ်ာ​ေတြကို ပိုက္ဆံ​ေၾကာင့္ျဖစ္​ေစ၊ တျခားရည္႐ြယ္ခ်က္​ေတြနဲ႕ျဖစ္​ေစ ခ်ဥ္းကပ္တယ္။ သူတို႔လိုခ်င္တာရသြားၿပီဆို နင္လိုအ​ေျခာက္မကို ႀကိဳက္စရာလားဆိုၿပီး ​ေလွာင္​​ေျပာ​မႈ​ေတြနဲ႕ ထားရစ္ခဲ့ၾကတယ္။

မိန္းမလ်ာ​ေတြဆိုတာလည္း လူသား​ေတြပါ။ ခံစားခ်က္ရွိၾကတာပါပဲ။ သူတို႔လုပ္ရပ္​ေတြအ​ေပၚ မခံစားနိုင္ၾကလို႔ ရွက္႐ြံ႕ၾကလို႔ ​ေလာကႀကီးကအၿပီးတိုင္ထြက္သြားၾကတဲ့သူ​ေတြ၊ ​အ​ေဝးဆုံးကို ထြက္​ေျပးသြားၾကသူ​ေတြ ဒုနဲ႕​ေဒး...။

အဲဒါ​ေတြကို ညို ျမင္​ေန၊ ၾကား​ေနရလို႔ မခ်စ္ရဲတာ။ မမိုက္ရဲတာ။ မစြန့္စားရဲတာ။ ဒါ​ေပမဲ့ ကိုမင္းထြဋ္က​ ညို႔ကို ​ေတြ​ေဝ​ေအာင္လုပ္သြားတယ္။ သူ​ေတာင္ ညို႔လိုလူကို ခ်စ္ရဲ​ေသးတာ။ ညိုက​​ေရာ...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ကိုမင္းထြဋ္ကို ​ေျပာခဲ့မိတာ​ေတြအတြက္ ျပန္​ေတာင္းပန္သင့္တယ္လို႔ထင္တယ္။ ​ေတာင္းပန္ရင္းနဲ႕ အဲဒီလူႀကီးကို စကား​ေလးဘာ​ေလး​ေျပာခ်င္တာလည္း ပါမွာ​ေပါ့​ေလ။

ညို ႐ုံးက​ေနျပန္​​ေရာက္​​ေတာ့ အ​ေရွ႕ဘက္အိမ္ကို ခ်ီတုံခ်တဳံနဲ႕ ​ေရာက္သြားတယ္။ လက္ထဲမွာ ​ခ်ည္ပုဆိုးတစ္ထည္ပိုက္လို႔​ေပါ့။ ဟိုလူႀကီးရဲ႕အ​ေမ ​ေဒၚ​ေမအုန္းက တံခါးလာဖြင့္​ေပးတယ္။

"ဟို ကိုမင္းထြဋ္ရွိလား အ​​ေဒၚ"

"မင္းထြဋ္တဲ့လား ဒီအခ်ိန္အိမ္ကပ္မွာ... အ​ေဒၚ့ကို​ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လို႔​ေျပာသြားတာပဲ"

"ဪ ဟုတ္ဟုတ္... ဒါဆို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာသြားၾကည့္လိုက္ပါ့မယ္... ​ေက်းဇူးပါ အ​ေဒၚ"

​​ေဒၚ​ေမအုန္းကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို​ထြက္ခဲ့​ေတာ့ ကိုယ္​​ေရာင္ကိုယ္ဝါ​ေတာက္ပလွပါတဲ့ ကိုမင္းထြဋ္ကို ရွာစရာမလိုဘဲ ​ေတြ႕​ေလတယ္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္း​ေတြနဲ႕အတူတူရွိ​ေနတာမို႔ ညို ဆိုင္ထဲကိုလည္းဝင္မသြားခ်င္တာနဲ႕ ဆိုင္​ေရွ႕မွာ​ေယာင္​ေတာင္​ေတာင္​ေလးရပ္​ေနမိတာ။

"ဘာမွာမလဲ အစ္ကို"

"ကိုမင္းထြဋ္"

ညို ကိုမင္းထြဋ္တို႔ဝိုင္းဆီအာ႐ုံ​ေရာက္​ေနတုန္း ဆိုင္​ေရွ႕က စားပြဲထိုးေလးက ႐ုတ္တရက္လာ​ေမး​​ေလ​ေတာ့ စိတ္ထဲရွိရာ​ေျဖလိုက္တာ နည္းနည္းလြဲသြားတယ္​ေပါ့​ေလ။

"အဲ... ဟို ကိုမင္းထြဋ္ကို သြား​ေခၚ​ေပးပါလားလို႔"

ညိုက​ေတာ့ ကိုယ့္အလြဲ​ေၾကာင့္ ရယ္လိုက္​ေပမဲ့ စားပြဲထိုး​ေလးက​ေတာ့ ဘာမွမသိရွာဘူး။ ကိုမင္းထြဋ္ကိုပဲ သြား​​ေခၚ​ေပးတယ္။ မၾကာပါဘူး။ အထာသိတဲ့ဆရာသမားက ညို႔ကိုလွမ္းၾကည့္လာၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ညို႔ဆီကိုထြက္လာခဲ့တယ္။

"ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ ​ေသြးသစ္ညို"

ကိုမင္းထြဋ္အသံက မာ​ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္​ေပမဲ့ သာသာယာယာလည္းမရွိလွဘူး။ အၿမဲလိုလို ညိုလို႔ ​ေခၚ​ေနက်လဴႀကီးက ခုလိုနာမည္အျပည့္အစုံႀကီး​ေခၚလိုက္​ေတာ့ ညို႔စိတ္ထဲ ဘဝင္မက်သလို။ အင္း​ေပါ့​ေလ။ သူ႕ခ်ည္းအျပစ္ ဘယ္ရွိလိမ့္မလဲ။ မဆင္မျခင္​​ေျပာဆိုမိတဲ့ ညို႔အျပစ္သာ​ေပါ့။

"ဟို... စကားခဏ​ေျပာလို႔ရမလား"

ဆိုင္​ေရွ႕မွာလူ​ေတြရႈပ္​ေနတာမို႔ ကိုမင္းထြဋ္က ညို႔လက္ကိုဆြဲၿပီး လူနည္းနည္းရွင္းတဲ့ ​ဆိုင္​ေထာင့္နားကို​ေခၚလာခဲ့တယ္။

"အင္း...​ေျပာ"

ကိုမင္းထြဋ္ကို ညို ​ေစ့​ေစ့မၾကည့္ရဲပါဘူး။ မ်က္လႊာ​ေလးအသာခ်ၿပီး လက္ထဲက ပုဆိုးကိုသာ က်စ္က်စ္ပါ​ေအာင္ ဆုပ္​ေနမိ​ေတာ့တယ္။ ႀကိဳစီထားတဲ့စကားလုံး​ေတြကလည္း ​ေတာ္​ေတာ္နဲ႕ထြက္မလာဘူး။

"ဟို​ေလ... မ​ေန႕က​​ေလ... အဲဒါ ​ေတာင္းပန္ခ်င္လို႔"

"မ​ေန႕က?"

"အင္း... မ​ေန႕က"

ညို ခဏ​ေလး​ေမာ့ၾကည့္မိ​ေတာ့ ညို႔ကိုတစ္ခ်က္မွအၾကည့္မလႊဲဘဲ စူးစူးစိုက္စိုက္ကိုၾကည့္​ေနတဲ့ ကိုမင္းထြဋ္နဲ႕ အၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္း မ်က္လႊာကိုခ်ပစ္ရပါတယ္။ အျပစ္လုပ္ထားတဲ့ က​ေလး​ေတြ လိပ္ျပာမလုံသလို​ေပါ့ကြယ္။

"ဆက္​ေျပာ​ေလ"

"အာ မ​ေန႕က ဒီဆိုင္မွာ​ေလ"

"အင္း"

ကိုမင္းထြဋ္က ​ေမး​ေငါ့ျပျပန္တယ္။ ငတုံးႀကီးရဲ႕ ဒီ​ေလာက္​ေျပာရင္ သိရ​ေတာ့မွာ​ေပါ့လို႔ ညို စိတ္ထဲက​ေန မသိမသာ​ေလး က်ိန္ဆဲလိုက္​ေသးတယ္။ အဲဒီလူႀကီး တကယ္တုံးသလား တုံးခ်င္​ေယာင္​ေဆာင္သလားဆိုတာ​ေတာ့ သူအသိဆုံး​ျဖစ္မွာ​ေပါ့။

"မ​​ေန႕က ဒီဆိုင္မွာ ကိုမင္းထြဋ္ ကြၽန္​ေတာ္နဲ႕ဆုံတုန္း..."

"ညို... ညိုလို႔ပဲ သုံး... ဒီနားမွာ ဘယ္သူမွမၾကားနိုင္ဘူး... ကိုယ္နဲ႕ႏွစ္​ေယာက္တည္း​ေျပာတဲ့အခ်ိန္ အဲလိုပဲသုံး"

ကိုမင္းထြဋ္ရဲ႕မ်က္ဝန္း​ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း ႏူးညံ့လာၿပီး ​ေလးနက္တဲ့အသြင္ကို​ေဆာင္တယ္။ ညို႔ကို တမင္မ်ားညွို႔ယူ​ေနသလား ​ေအာက္​ေမ့ရပါတယ္ လူႀကီးရယ္။

"ဟုတ္... အဲဒါ ကိုမင္းထြဋ္ကို ညို​ေျပာလိုက္တာ​ေတြအတြက္ ​ေတာင္း"

ညို႔စကားမဆုံးခင္ ကိုမင္းထြဋ္ဆီက ရယ္သံထြက္လာတယ္။ ​ေလွာင္ရယ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သ​ေဘာတက်ရယ္​ေနတဲ့အသံ...။

"ဒီ​ေတာ့ ကိုယ့္အခ်စ္က ရယ္စရာ​​မ​ေကာင္းဘူးမလား"

"ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း... ညို အဲလိုမ်ိဳး လုံးဝမရည္႐ြယ္ပါဘူး... တကယ္ပါ... ကိုမင္းထြဋ္ရဲ႕အခ်စ္ကို ​​ေလွာင္တာမ်ိဳး လုံးဝမဟုတ္ပါဘူး... ညို​ေလ စိတ္ညစ္စရာ​ေတြရွိ​ေနတာနဲ႕ ​​ေျပာမိ​ေျပာရာ ​ေျပာထြက္သြားတာပါ... အဲလိုမ်ိဳး လုံးဝမဟုတ္"

"ရပါၿပီဗ်ာ... အဲ​ေလာက္ဆို ရပါၿပီ... ကိုယ္ ယုံပါတယ္... ​စိတ္ညစ္စရာ​ေတြရွိ​ေနရင္ ကိုယ့္ကို​ေျပာျပလို႔ရတယ္... ညို ကိုယ့္ကိုယုံတယ္မလား"

"ဟုတ္ ကိုမင္းထြဋ္ကို ညိုယုံပါတယ္... အခု​ေတာ့ အဆင္​ေျပသြားပါၿပီ... အရက္​ေတြ​ေရာ ​ေဆးလိပ္​ေတြ​ေရာ ​ေသာက္လိုက္တယ္​ေလ"

"ဟက္ ဟုတ္ပါရဲ႕​ေနာ္... ​ေနာက္တစ္ခါ အဲဒါ​ေတြမ​ေသာက္ဘဲ ကိုယ့္ဆီကိုပဲ လာ​ေပးမယ္မလား ညို"

"ဟုတ္... ​ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ ကိုမင္းထြဋ္ကို လာႏွိပ္စက္ပါ့မယ္"

"​ေဟာဒီကညို အလိုရွိသလို​ေပါ့ဗ်ာ"
​
"ဒါဆို ဒါ​​ေလး"

ညိုတစ္ခ်ိန္လုံး ပိုက္ထားတဲ့ ပုဆိုး​ေလးကို မရဲတရဲလွမ္း​ေပး​ေလ​ေတာ့ ကိုမင္းထြဋ္က ညို႔ကိုနားမလည္သလိုၾကည့္တယ္။

"​ေတာင္းပန္တဲ့အ​ေနနဲ႕ ​​ေပးတဲ့လက္​ေဆာင္ပါ"

"မနက္ျဖန္က်ရင္ ​ေနာက္ထပ္လက္​ေဆာင္​ေပးရဦးမွာ မ​ေမ့ဘူးမလား"

အဲဒီအ​ေျဖကို​ေတာ့ျဖင့္ မခို႔တရို႔နဲ႕ မ်က္​ေစာင္း​ေလးတစ္ခ်က္ ထိုးၿပီးျပန္​ေျဖလိုက္ပါတယ္။

"ကိုမင္းထြဋ္ဟာ​ေလ အဲဒီအ​ေၾကာင္းကို ခဏခဏ​ေျပာရမွ ​ေနသာထိုင္သာရွိပုံပဲ​ေနာ္"

"ကိုယ့္ခ်စ္သူက​ေလး ကတာျမင္ခ်င္တာ အျပစ္လားလို႔"

"ဘယ္က ခ်စ္သူလဲ... ဘယ္သူက အ​ေျဖ​ေပးရ​​ေသးလို႔လဲ​ေနာ္"

"ဒါဆို အ​ေျဖ​ေပးဖို႔စဥ္းစား​ေနတယ္ဆိုတဲ့ သ​ေဘာ​ေပါ့ ဟုတ္သလား ညို"

ဒီလူႀကီးဟာ ငတုံးႀကီးလုံးဝမဟုတ္ဘူး။ တုံးခ်င္​ေယာင္​ေဆာင္​ေနတာပဲရွိတာ။ အခုၾကည့္ပါလား။ ညို႔ကို အၾကပ္ရိုက္​ေအာင္ လုပ္လိုက္ျပန္ၿပီ​ေလ။

"ဟြန္း... သိပ္ကိုတတ္​ေနတဲ့ ကိုတတ္ပႀကီး​ပါ​ေနာ္... ဆက္​ေနရင္ ညိုအႏုၾကမ္းစီးခံရ​ေတာ့မယ္လို႔ ခံစား​ရလို႔ ျပန္​ေတာ့မယ္... မနက္ျဖန္ အလုပ္သြားရင္ ဒီပုဆိုးကိုဝတ္... ဒါပဲ"

ညို ထြက္သြားမယ္အလုပ္ ကိုမင္းထြဋ္က ညို႔လက္​ေမာင္းကို အသာဆြဲၿပီးတားျပန္တယ္။

"ကိုယ္အလုပ္လုပ္​ေနတာ ညို ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ"

"မ​ေန႕က ဆိုင္ထိုင္တုန္း ခင္ဗ်ားႀကီးအတင္း​ေတြခ်ည္းၾကားရလို႔ သိတာ"

"ဟုတ္လား... ဒီ​ေတာ့ ကိုယ္က အားကိုးခ်င္စရာ​​ေကာင္းတယ္မလား"

"ဟင့္အင္း... အျမင္ကပ္ခ်င္စရာပဲ​ေကာင္းတာ"

အဲဒီလူႀကီးကို အနိုင္ပိုင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႕ဆို သုံးႀကိမ္​ေျမာက္​ အဲလူႀကီးကို အနိုင္ယူျခင္း​ေပါ့။ သူကလည္း ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႕ အနိုင္ယူခံတယ္​ေလ။ ညို႔ကို အပီအျပင္​ေႁခြ​ေနတဲ့ ​ေယာက္်ားမာယာ​ေတြျဖစ္မွာ​ေပါ့။ ခင္ဗ်ားႀကီးအ​ေၾကာင္း မသိရင္ ခက္မယ္ ကိုမင္းထြဋ္ရဲ႕။
​
တစ္လွမ္းခ်င္းစီ ​ေဝးကြာသြားတဲ့ပုံရိပ္​ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ​​က်န္ခဲ့သူက​ေတာ့ မင္းထြဋ္​ေပါ့။ မ​ေန႕ကနဲ႕မတူတာက ဒီ​ေန႕မွာ​ေတာ့ ​ေက်နပ္မႈ​ေတြအျပည့္၊ ​ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ​ေတြအျပည့္၊ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ​ေတြအျပည့္နဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ့တာ။

မင္းထြဋ္လက္ထဲမွာ မထိရက္မကိုင္ရက္ တန္ဖိုးထားစရာ သူ​ေလး​ေပးတဲ့ လက္​ေဆာင္ ခ်ည္ပုဆိုး​ေလး...။ မင္းထြဋ္ ကိုယ့္ဘာသာဆို ဗီရိုထဲမွာ​ေသာ့ခတ္သိမ္းထားမွာ။ ဒါ​ေပမဲ့ သူ​ေလးက​ေတာ့ မနက္ျဖန္အလုပ္သြားရင္ ဝတ္ဆိုၿပီး အမိန့္​ေပးသြား​ေလတယ္။

မင္းအမိန့္​ေတြကို ​ေဟာဒီ​ေကာင္က လြန္ဆန္နိုင္​ေရာလားကြယ္...။

မင္းထြဋ္ ရင္ထဲမွာ အ​ေပ်ာ္​ေတြနဲ႕ျပည့္​ေနၿပီမို႔ ဆိုင္ထဲျပန္မဝင္​ေတာ့ဘဲ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့တယ္။ အိမ္မွာ သူ​ေပးတဲ့လက္​ေဆာင္​ေလးကိုထားရစ္ၿပီး ဓမၼာ႐ုံမွာ ယာယီမ႑ပ္သြား​ေဆာက္ရဦးမယ္​ေလ။ မင္းထြဋ္ သူ႕အစီအစဥ္နဲ႕သူ ၿပဳံးတုံးတုံးနဲ႕ ရပ္ကြက္ထဲကိုျပန္ဝင္သြားတယ္။

ဆိုင္ထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ဘိုသစ္၊ ​ေအာင္နိုင္​ဆန္းနဲ႕ အရွည္ႀကီးတို႔က သူတို႔ကို​ေမ့သြားရွာတဲ့မင္းထြဋ္ကို တအံ့တဩလိုက္ၾကည့္​ေနတယ္။

"ဟို​ေကာင္ ငထြဋ္ ခုတ​ေလာ ထူးဆန္း​ေနသလိုပဲ... ဒီ​ေကာင္ ဟိုဘက္အိမ္က​ေကာင္​ေလးနဲ႕ တကယ္တည့္​ေအာင္​ေပါင္း​ေနတာပဲ"

အရွည္ႀကီးက စကားစ​ေတာ့ ​ေအာင္နိုင္ဆန္းက အ​ေလာသုံးဆယ္နဲ႕ ​ေထာက္ခံတယ္။

"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္... ကိုႀကီးထြဋ္ ထူးဆန္း​ေနတာ​ေတာ့အမွန္ပဲ... ဟိုတစ္​ေန႕ကလည္း အဲ​ေကာင္​ေလး ဘုံဆိုင္မွာလို႔​ေျပာလိုက္တာ ခ်က္ခ်င္း​ေျပးလိုက္သြားသဗ်"

"အင္း... တစ္ခါတည္း​ေတြ႕ဖူးတဲ့ ေကာင္မ​ေလးကို ​ေတာ္​ေတာ္ျဖစ္​ေနပုံရတယ္... အလုပ္​ေတြဘာ​ေတြ​ေတာင္ လုပ္ေနၿပီဆို​ေတာ့... ဒီ​ေကာင္​ေတာ့ အတည္ခ်စ္​ေနၿပီထင္ပါတယ္"

အရွည္ႀကီးနဲ႕ ​ေအာင္နိုင္ဆန္း စကား​ေကာင္း​ေနတုန္း ဘိုသစ္က​ေတာ့ နားသာ​ေထာင္​ေနၿပီး လမ္းဘက္ကို​ေငးၾကည့္​ေနတယ္။

ကိုထြဋ္ မူမမွန္တာ သတိထားမိတာၾကာ​ေပါ့။ ဘိုသစ္တို႔ ရန္ျဖစ္တုန္းကလည္း ​အဲ​ဒီေကာင္​ေလးကို ဂ႐ုတစိုက္​ေမးတယ္။ အခုလည္း ​ေအာင္နိုင္ဆန္းတို႔​ေျပာ​ေနသလို အဲ​ေကာင္​ေလးနဲ႕ တရင္းတႏွီး​ေနတယ္။

​ေအာင္နိုင္ဆန္းတို႔မျမင္မိတဲ့ သူတို႔ႏွစ္​ေယာက္ၾကားက အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ဘိုသစ္မ်က္ဝါးထင္ထင္​ေတြ႕ဖူးပါရဲ႕။ ကိုထြဋ္က တစ္ဖက္အိမ္က​ေကာင္​ေလးကို သီခ်င္းဆိုျပ​ေနခဲ့တာ။

စ​ေတြ႕တုန္းက မဟုတ္​ေလာက္ပါဘူး​ေလလို႔​ေတြး​ခဲ့ေပမဲ့ အခု​ေတာ့ ဘိုသစ္စိတ္ထဲ သံသယ​ေတြ တိုးပြားလာတယ္။

ကိုထြဋ္က သူထင္သလို မဟုတ္​ေလာက္ပါဘူးေလ။ ​ေသြးသစ္ညိုရဲ႕ဝမ္းကြဲႏွမ​ေလးကို သ​ေဘာက်တာပဲျဖစ္မွာပါေလ။ ကိုထြဋ္က ​ေယာက္်ားစစ္စစ္ဆိုတာ ညီလိုသူငယ္ခ်င္းလို အၾကာႀကီး​ေပါင္းလာခဲ့တဲ့ ဒီ​ေကာင္ဘိုသစ္ အသိဆုံးပါ။

​ေလးစားရတဲ့ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့အျပဳအမူ​ေတြဟာ ဘိုသစ္စိတ္ထဲ ​ေယာင္ခ်ာခ်ာ...။
.
.

Note : Skinship​ေတြ သိပ္မပါဘဲ ​ေရးရတာ ကလိကလိနဲ႕ အားမရ​ေတာ့ဘူး 🥴🤭
.
.
.