Nineteen

                                    

                                          


                          
Marzec
                          
Minęło 5 miesięcy, od wyjazdu Cullen'ów. Powinno być lepiej, powinnam zapomnieć, powinnam żyć dalej, ale nie umiem, kiedy zamykam oczy, widzę twarz Jaspera, jego złote oczy, jego pełne usta i ostre kości policzkowe. Czuje, że powoli wariuje, jestem spragnione jego dotyku, jego głosu i nie wiem ile jeszcze wytrzymam, bez niego.
                          
Jedynym plusem jest to , że Bella zaczęła żyć, a to wszystko dzięki Jacobowi, teraz przynajmniej wychodzi z domu, no może trochę pomógł jej w tym tata, grożąc , że wyśle ją do mamy.
                          
Niewiarygodne jak nasze życie zmieniło się od przyjazdu tutaj, nigdy nie pomyślałbym , że się zakocham w stu-... letnim wampirze, że odkryje , że mam drugą stronę. 
                          
Siedziałam na ganku przyglądając się ludziom, obok mnie na krześle siedział tata, czytając gazetę. Wziął sobie wolne na ten tydzień, z czego się nawet cieszę, bo mogę siedzieć przy nim i nic nie mówić , a on się tego nie czepia
                          

                            

                                
                            
                              
                                  
                              
                              
                                
                                  
                                  
                                
                              
                             
                            
                            
                          
                          
                          
Wiatr lekko rozwiewał moje włosy, ale nie zwracałam na to uwagi. Mój wzrok skupił się na kulejącym szczeniaku, idącym w stronę ulicy . Poderwałam się z miejsca i pobiegłam w jego stronę, zanim wszedł na ulice. Klęknęłam przy nim i wzięłam go na ręce, był malutki i ledwo co otwierał oczka, chyba dosyć nie dawno się urodził. Wróciłam do taty, który wstał z krzesła i podszedł do nas
                          
-Trzeba zabrać go do weterynarza-stwierdził
                          
Kiwnęłam głową i wsiadłam do radiowozu, cały czas trzymając zwierzątko na rękach. Droga do kliniki nie zajęła nam więcej niż 10 minut, na szczęście w piątki była otwarta do późniejszej godziny . 
                          
Weszliśmy do budynku, a tata udał się do recepcji, aby nas zgłosić
                          
-Hej, maluchu, zaraz pan doktor cię zbada i zobaczymy czy wszystko z tobą dobrze-szepnęłam do pieska, na co on uroczo zmarszczył nosek 
                          
-Hope!-usłyszałam wołanie taty, podniosłam głowę i zobaczyłam do rozmawiającego z weterynarzem. Podniosłam się z  miejsca i ruszyłam w kierunku gabinetu.
                          
W środku położyłam szczeniaka na blat i stanęłam obok taty przypatrując się co robi weterynarz.
                          
- Ma raptem 5 miesięcy, matka musiała zginąć lub go porzucić-odezwał się lekarz- oprócz głodu nie ma poważnych obrażeń, jak chcesz ją nazwać?-zwrócił się do mnie a ja z szokiem spojrzałam na tate
                          
-Pomyślałem, że przyda ci się towarzysz-powiedział niepewnie
                          
- Amor-odezwałam się po chwili a piesek poruszył ogonkiem
                          
-Chyba jej się podoba, a więc Amor
                          
Pan Hood(tak, ojcec Sarah i jej rodzeństwa) zaczął wypisywać kartę zdrowia Amor a ja wzięłam ją na ręce
                          

                            

                                
                            
                              
                                  
                              
                              
                                
                                  
                                  
                                
                              
                             
                            
                            
                          
                          
                          
2 godziny później
                          
Siedziałam na łóżku z Amor na kolanach, po wizycie u weterynarza pojechaliśmy do zoologicznego i kupiliśmy jej:
                          
Legowisko, miseczki, karmę, zabawki, smycz, i ubranka na zimę  lub w razie przymrozków . Mała starała się podgryzać palce, ale umiejętnie unikałam jej ząbków, które były wyjątkowo ostre, a nie chciałam mieć nadgryzionego palca
                          
-Jasper by cię polubił, wiesz-szepnęłam do niej, a ona jakby zrozumiała bolesny temat, trąciła 
                          
 swoją malutką główką, moje udo .
                          
Nagle do pokoju weszła Bella
                          
-Czyli to prawda-szepnęła z niezauważalnym uśmiechem i podeszła do nas.
                          
Amor niepewnie się od niej przeturlała a ona pogłaskał ją za uchem, czym od razu zyskała jej sympatie 
                          
-Jak się wabi?-zapytała oczarowana siostra
                          
-Amor-odpowiedziałam cicho
                          
-Jesteś piękna Amor-szepnęła do szczeniaka, na co ona jakby się uśmiechnęła, nie wiem nie znam się na psich uśmiecham
                          
Położyłam się na poduszkach, przypatrując się psiakowi i siostrze, która wydawała się wyglądać trochę lepiej, tak żywiej
                          
-Hope, chcę ci coś powiedzieć, ale nie uznaj mnie za wariatkę-powiedziała siostra
                          
-Hej, ja widzę dusze i śmierci ludzi, prędzej ja jestem szalona niż ty-powiedziałam żartobliwie
                          
-Kiedy jesteś w niebezpieczeństwie lub mam wysoki poziom adrenaliny, widzę Edwarda, on mówi mi żebym tego nie robiła-powiedziała
                          
Wierzyłam jej bo w tym świecie wszystko jest chyba możliwe, ale wiedziałam, że nic dobrego z tego nie wyjdzie...CDN
                          


                          
(tradycja: sorki za błędy)
                          
Nie wiem czy dziś coś jeszcze wstawie, czuje się fatalnie, a ten rozdział jest tylko dlatego , że obiecałam kilku osobą w komentarzach 
                          
ZuzuRiddle