Chapter 3-2

                                    

                                          
ခဏၾကာေတာ့ taxi က ဟိုတယ္တစ္ခုေ႐ွ႕မွာ ရပ္လိုက္တယ္။ရီမင္ ပိုက္ဆံေပးမလို႔ wallet ကိုဖြင့္တုန္း အထဲမွာ လံုးေခ်ထားတဲ့ မွတ္စုစာရြက္တခ်ိဳ႕ကို ႐ွာေတြ႔လိုက္တယ္။
                          
သူ taxiခကို ရင္နာနာနဲ႔ ႐ွင္းလိုက္ရေလတယ္။ဘက္ဂ်က္အ​ေျခအေနအရ ဟိုတယ္မွာလည္း ျကာၾကာေနဖို႔ မတတ္ႏိုင္ဘူး။
                          
ရီမင္က မုဖင္ကို ရင္ခြင္ထဲေပြ႔ထားရင္းနဲ႔ လမ္းေဘးက ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္လိုက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ျဖတ္႐ိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္ေနေလရဲ႕။
                          
ရီမင္ မင္းက ေသာက္အပဲ!
                          
သူ က်ီးဟန္နဲ႔အတူ အခ်ိန္ငါးႏွစ္ကို ကုန္ဆံုးခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီရက္ေတြတုန္းက သူဟာ က်ီးဟန္ရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေရးလက္ေထာက္တစ္ေယာက္။
အလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ က်ီးဟန္စားဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေပးေတာ့တယ္။
ညေရာက္ေတာ့လည္း က်ီးဟန္ရဲ႕ အိပ္ယာကို ေႏြးေထြးေစခဲ့ၿပီး သူ႔ရဲ႕ အားအင္အကုန္စိုက္ထုတ္ၿပီး 
ထိုလူကို ေက်နပ္ေစခဲ့တယ္။
                          
အဲ့ဒါက အဲ့ဒါပဲ ဆိုေပမယ့္ အရမ္းမိုက္မဲတဲ႔သူက သူ႔ရဲ႕ဝင္ေငြနဲ႔ အခ်ိန္ေတြအားလံုး က်ီးဟန္စီမွာပဲ ျမႇဳပ္ႏွံထားခဲ့တယ္။
                          
သူက ငါးႏွစ္လံုးလံုး စစ္စစ္စီစီနဲ႔ ေနခဲ့တယ္။
က်ီးဟန္အတြက္ တန္ဖိုးႀကီးၿပီး ေစ်းႀကီးတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြ ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။
က်ီီးဟန္ရဲ႕ villa အတြက္ အိမ္တြင္းအလွဆင္ပစၥည္းေတြ ၊
ဆန္ ၊ စြပ္ျပဳတ္အတြက္ အသားငါးမ်ိဳးစံု ၊
အသီးအႏွံ ၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ၊ ထိုလူအတြက္ေန႔စဥ္လိုအပ္မယ့္ တိုလီမိုလီေလးေတြကအစ သူစုထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ပဲ ဝယ္ျခမ္းခဲ့တယ္။
                          
သူက ခံလည္းခံရေသး နံလည္းနံရေသးဆိုသလိုပါပဲ။
                          
သူက သူ႕ကိုယ္သူ က်ီးဟန္ရဲ႕ မယားငယ္အျဖစ္သာ အျမဲတမ္း မွတ္ယူထားခဲ့တာပါ။
                          
အခု က်ီးဟန္ရဲ႕ ပထမဆံုးခ်စ္သူက ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ဒီမယားငယ္ေလးက 
အမိႈက္တစ္စလို လႊင့္ပစ္ခံရၿပီေပါ့။
နစ္နာေၾကးေလးေတာင္ မရဘဲနဲ႔ တံျမက္စည္းနဲ႔လွည္းသလို လွည္းထုတ္ခံလိုက္ရတယ္ေလ။