(32)

                                    

                                          
Unicode
တစ်စုံတစ်ခုက ဆောင့်တွန်းစေခိုင်းလိုက်သလို ရင်တစ်ချက်ဆောင့်ခုန်သွားခဲ့သည် ။ မျက်လုံးကို ဖြည်းညှင်းစွာဖွင့်လိုက်တော့ အဖြူရောင်မျက်နှာကြက်ကို မြင်ရသည် ။ လက်ကို အသာလှုပ်ကြည့်တော့ ဘေးမှာထိုင်ကာ စကားပြောနေသည့် လူနှစ်ယောက်က သတိထားမိသွားပုံရသည် ။
" မှူးအိမ်… သတိရပြီလား… ''
နားမလည်သလိုကြည့်လိုက်တော့ သူက လန့်ပြီး အနောက်ဆုတ်သွားသည် ။
" ဟိန်းသူ သွား… ဆရာဝန်သွားခေါ်... ''
ဟိန်းသူ ပြေးထွက်သွားသည် ။ မကြာ ဆရာဝန်များနှင့် ပြန်ရောက်လာကြသည် ။ ဆရာဝန်များက စစ်ဆေးပြီးနောက် စိုးရိမ်စရာမလိုကြောင်း ရက်အနည်းငယ်ခန့် ဆေးရုံမှာထပ်နေပြီး ဆေးစစ်ဆေးသောက်လျှင် အဆင်ပြေပြီဟုပြောကာ ထွက်သွားကြသည် ။
" ကျွန်တော် ဆေးရုံမှာ ဘယ်လောက်ကြာနေပြီလဲ ကိုလင်းသန့်… ''
" လေးလနီးပါးပဲ... ''
" အကြာကြီးပဲ..''
လင်းသန့်ဝေက ခေါင်းညိတ်ကာ ဆေးသွင်းထားသည့် Dripကိုစစ်နေသည် ။
" မှူးအိမ်… မင်း ငါ့ကို မှတ်မိတယ်မလား '' ဟိန်းသူထွဋ်က မေးသည် ။
" မှတ်မိတယ်လေ ဘာဖြစ်လို့လဲ... ''
" ဒါဆို ဘာလို့... ခုနက မသိသလိုကြည့်နေတာလဲ ၊ ငါက မင်းအတိတ်မေ့သွားပြီထင်လို့ ''
သူ ဘာမှပြန်မပြောမနေတော့ ။ သူအဆင်ပြေစေရန် ငြိမ်းစုသက်က ကျောနောက်တွင် ခေါင်းအုံးများဆင့်ပေးလာသည် ။
" သူ သူရော... ''
" မင်းဆက်လား... ''
လင်းသန့်ဝေက မေးတော့ သွင်မှူးအိမ်က ခေါင်းညိတ်သည် ။
" သတိရတာနဲ့ သူ့ရည်းစားကို အရင်တန်းမေးတာပဲ ''
ဟိန်းသူထွဋ်က ငေါ့တာပေမည့် သူ ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ပြုံးမိနေသည် ။
" သူ့မိဘတွေကို လေဆိပ်လိုက်ပို့နေတယ် ၊ ညီလေးသတိပြန်ရလာတာကိုသိရင် သူတို့ လေယာဉ်ပေါ်တောင် တက်ပါ့မလားမသိဘူး ။ အစ်ကို စာပို့ပြီးပြောထားပါတယ် ''