CHAPTER 29

                                    

                                          
MIRA HERENA SHONEL 
                          
Nandito kami ngayon sa silid kung saan nakahiga sa isang higaan si Nariah. Nahimatay siya kanina at buti naman ay agad siyang nasalo ni Captain.
                          
Putlang-putla at tagaktak nang pawis ang mapapansin mo ngayon kay Nariah. Hindi parin siya nagigising kaya nakabantay lang kami sa kaniya.
                          
"I wonder, what really happened to her?" Nakahalumbabang wika ni Vera. Yeah. Misteryoso ang pagkatao niya sa'min at ni-minsan ay hindi siya nagkuwento nang tungkol sa buhay niya.
                          
"Malalaman din naman natin 'yan kapag nagising siya." Aniya Verto habang nakapatong ang kaniyang paa sa mini table. Tsk. Walang sense of manners 'tong lalaking 'toh.
                          
"Woy! Verto ayus-ayusin mo nga 'yang puwesto mo! Parang sarili mong bahay huh." Taas-kilay sa kaniyang sumbat ni Arlvena. Hays. Mag-uumpisa nanaman sila. Walang araw na hindi sila mag-aaway.
                          
"So? I can do anything I want and no one can stop me even you." Napaismid naman si Arlvena at saktong nasa tabi niya lang naman si Verto kung kaya't walang ano-ano'y binatukan niya ito nang pagkalakas-lakas.
                          
"Ouch! What was that for!?" Reklamong sumbat sa kaniya ni Verto na ikinahagikhik lamang ni Arlvena. Cute.
                          
"Hmm, Where the fuck I am? What the hell happened to me?" Gandang pambungad ah. Nakaupo lang naman si Nariah sa kaniyang hinihigaan habang nakahawak sa ulo.
                          
"Are you okay Nariah?" Tanong sa kaniya ni Vera na ikinasama naman nang tingin ni Nariah. Gosh. It's creepy.
                          
"Mukha ba akong okay ha?" Napangiwi naman kami sa sagot niya. Well Nariah is Nariah and nothing can change her. 
                          
Sinamaan naman siya nang tingin ni Vera at saka inirapan.
                          
"Oh? Gising ka na pala Nariah." Pambungad na pasok ni Master Hikoto habang may dala-dalang mga pagkain.
                          
Nakita ko nanamang naglalaway sa pagkain si Arlvena. I chuckled and smile genuinely habang napapailing.
                          
I don't have any happy memories when I was a child pero nang mameet ko sila at naging kaibigan, wala na akong mahihiling pa na sana ganito nalang kami palagi na walang problema at nagkakasiyahan lamang. But even fate never let that happen.
                          
"Tch. Hindi pa ako gising kita mo namang tulog pa ako noh?" Sarkatistong sagot niya kay Master Hikoto na nagpailing nalang sa matanda.
                          
"Hindi ka parin nagbabago." Kunot noo akong tumingin kay Master Hikoto. Nasisiguro kong kahit bulong 'yon rinig na rinig ko parin dahil narin siguro na specialty nang pamilya namin ang kapangyarihan nang Hangin.
                          
"Leave me alone." Nagtataka naman kaming tumingin kay Nariah. What happened? Hindi ko na talaga maintindihan ang takbo nang utak nang isang 'to.
                          
"I said leave me alone! Give me some time to be alone." Nagulat naman ako pero kalaunan ay naintindihan narin naman namin.
                          
Lumabas na kami nang kwartong kinalalagyan ni Nariah. Dumiretso kami sa sala at naupo sa upuan.
                          
"So? Ipagpapatuloy pa ba natin ang naudlot na kuwento ni Master Hikoto kanina?" Ngiting tanong ni Sterm. Pfft. He's always being a carefree person and for us in the group, Sterm is the person who is always smiling brightly like the sunshine.
                          
"Wah! Naguguluhan parin ako sa kuwento ni Master Hikoto eh." Arlvena pouted that make us laugh.
                          
"Yuck! Huwag ka ngang ngumuso nagmumukha ka tul—" Sinamaan nang tingin ni Arlvena si Verto na siyang nagpangiwi sa lalaki.
                          
"Pero hindi ko parin maintindihan kung paano nagawa nung batang 'yon ang gawin ang ritual nang The Chain of Justice." Nakahalukipkip na saad ni Vera habang nakasandal sa upuan. Napasang-ayon naman ako sa kaniya pero magagawa lang yun nang batang 'yon ang bagay na iyon kung may sapat na kapangyarihan siya para isagawa ang ritual.
                          
"Hindi ba't sinabi rin ni Master Hikoto na magagawa lang ang bagay na 'yon kung may isasakripisyo siya at tutupad sa deal nang chain? Ngunit ano nga ba ang sinakripisyo niya?" Naguguluhang tanong ni Sherria. Maski ako ay napaisip. Hindi naman puwedeng buhay niya ang isinakripisyo niya dahil hindi niya maisasagawa ang ritual. Hindi kaya itong mismong Isla na ito ang isinakripisyo niya?
                          
"Dalawang importanteng bagay ang isinakripisyo nang batang 'yon." Napatingin naman kami kay Master Hikoto nang sabihin niya iyon.
                          
"Importanteng bagay?" Tumango naman si Master.
                          
"Hindi niya namang magagawang isakripisyo ang Islang ito dahil napamahal na siya sa lugar na ito." Napakagat naman ako ng labi nang matanto kong mali ang iniisip ko.
                          
Lahat kami ay nag-aabang sa sasabihin niya.
                          
"Memories and Emotions. That is the most important things that kid sacrifice in order to defeat the enemy and also that's why this Island is cursed." Pinanlakihan namin siya ng mata. Hindi ako makapaniwala sa mga narinig ko! Sinong tao ang matinong gagawin ang bagay na 'yon?
                          
Anong kumokonekta sa batang iyon at ang pagkasumpa nang Islang 'to? Mas lalong gumulo ang utak ko. Tinaguriang 'The Smart Tactician' ako pero kahit papano ay naguguluhan padin ako lalo na sa bagay na ito.
                          
"Ang malaking tanong dito Master paanong naging sumpa ang Islang ito? Gulong-gulo na ang brainy ko! Gosh." Naguguluhang tanong ni Vera.
                          
"Nasumpa ang Islang ito dahil sa naging aftermath nang paggamit nang batang iyon sa ritual ng The Chain of Justice. Lahat ng mga naipong galit at kasuklaman sa loob-looban niya ay ibinuhos niya sa Islang ito. Hindi niya na naisip ang maaaring kalabasan ng kaniyang kapangyarihan ang basta lang ay ang makapaghiganti siya sa mga pumatay sa magulang niya." Mahabang paliwanag sa'min ni Master. Now that makes sense para samin ang lahat. 
                          
The real question here is HOW ARE WE GONNA BRING BACK THE REAL BEAUTY OF THIS ISLAND?
                          
Ang pinakamission namin ay ang ibalik ang ganda at sigla nang Islang ito. Ngunit paano na namin gagawin 'yon?

                          
NARIAH RIYE VELNIROÑIA 
                          
I can't feel anything. I'm back to my old self again. I can't feel the calmness of the air, I can't keep myself composed and also I can't understand anything yet.
                          
"I-I'm lost. Can someone find me? I'm tired of keep pretending. All these years I'm alone yet no one noticed. I just don't know what to do anymore!" I whisper to myself. My mind can't cooperate with my heart for now. 
                          
How can a world be so cruel to me? Why can't anyone understand me? Why?
                          
Here we go again. The feeling of being left alone. I feel like there's a burden in my heart.
                          
Why I'm always crying? I-I'm strong but only in outside. My heart I can't feel it. My emotion is starting to be gone as well. Damn it! What's happening to me? I don't want others to see me in this situation. For pete's sake I'm tired.
                          
"Nariah..."
                          
Napatingin ako sa taong nasa harapan ko. Why is he the one always see me in this situation? God knows how much I hate him!
                          
"What the fuck are you doing here?! Leave me alone!" I gritted my teeth and look intensely to him— I mean to his eyes. 
                          
I saw how he clenched his jaw. Damn! He's hot— What the? What am I telling to myself?
                          
"Leaving you alone? I saw how you cry and how your face turns to emotionless yet you want me— us to leave you?" Kalmado niyang saad sa'kin. Shit! Ngayon ko lang namalayan na puro salitang Ingles lang ang ginagamit ko kakasalita kanina pa.
                          
"It's just that uhm I guess nothing? Haha." I fake a laugh kahit alam kong hindi naman tatalab sa kaniya.
                          
"For pete's sake you can't fool me with that laugh!" I smiled to him that makes him stiffed. I laughed in my mind.
                          
"Y-you can't fool me with that smile. Yes. You're smiling but you can't fool me with that. Looking into your eyes makes me know that you're breaking inside." 
                          
At doon ay napawi ang aking ngiti.