Rozdział 21

                                    

                                          
Im szlachetniejszy organ, tym rana jest poważniejsza.
                          
Nie potrzebujemy atakującego nas wroga, by ją nabyć.
Życie potrafi złamać każdego.
                          
***
                          
Czuła się jakby przechodziła jakąś 
okropną chorobę.
Bolała ją głowa, jej ciało drżało, 
a oczy piekły.
Na ból serca nie ma odpowiedniego eliksiru, maści czy ziół.
                          
Siedziała na fotelu, wpatrując się nieobecnym wzrokiem w podłogę.
                          
- Panno Granger? 
                          
Czyjś głos oderwał ją z rozmyśleń.
Uniosła głowę i spojrzała na stojącą naprzeciw niej McGonagall.
                          
- Czy wiecie, kto zabił Alecto Carrow?
                          
- Tak jak pani wcześniej słyszała, gdy tam dotarliśmy, już nie żyła. Zapewne wykończył ją któryś z Aurorów. Nie mam nic więcej do dodania. Mogę już dostać swoją różdżkę? Źle się czuję - powiedziała cicho.
                          
Nie chciała tu być.
Chciała zaszyć się gdzieś, 
zdała od wszystkich.
Potrzebowała samotności.
                          
McGonagall popatrzyła na nią zatroskanym wzrokiem i podała jej własność.
                          
Wstała ze swojego miejsca
i wyszła na korytarz, gdzie 
stali Blaise, Ginny i Pansy.
Naprzeciw przejścia czekał oparty o ścianę Draco, który miał wejść do gabinetu jako ostatni.
                          
Jego niegdyś zimne oczy ukazywały ból, gdy na nią patrzył.
                          
Mijając go, z całych sił zmuszała się, by nie unieść wzroku z podłogi. 
Gdyby to zrobiła, z pewnością rozsypała by się na kawałki.
                          
Ruszyła, chcąc jak najszybciej dostać się do dorminatorium.
                          
Szła nie oglądając się za siebie.
Nie zwróciła uwagi na krzyczącą do niej Ginny, która wraz z Pansy za nią pobiegły.
                          
- Co teraz zrobisz? - Blaise spytał Malfoya, który wciąż patrzył w stronę oddalającej się dziewczyny.
                          
Młody mężczyzna po raz pierwszy w życiu nie wiedział co ma mu odpowiedzieć.
Nie wiedział też, co ma jej powiedzieć.
Przecież nie mógł zdradzić powodu swojej decyzji o zabiciu Alecto.
                          
Nie chciał dokładać jej cierpienia, szczególnie, że niedawno pogodziła się z losem i zdecydowała ruszyć dalej.
Wolał, by żyła w słodkiej nieświadomości, wyobrażając sobie nowe, szczęśliwe życie jej matki i ojca.
                          
- Panie Malfoy - usłyszał głos Minevry, stojącej w przejściu.
                          
Odwrócił głowę w jej stronę i wszedł do gabinetu odebrać swoją różdżkę.
                          
***
                          
- Proszę usiąść, muszę z panem o czymś porozmawiać.
                          
Spełnił polecenie dyrektorki, siadając na jednym z foteli.
                          
Zaczął się zastanawiać, czy Hermiona jednak zmieniła ustaloną przez wszystkich wersję wydarzeń i powiedziała o nim prawdę.
Szczerze, to by się nie zdziwił, gdyby to zrobiła.
                          
- Tak? - spojrzał na nią beznamiętnym wzrokiem, zakładając na twarz maskę obojętności.
                          
- Aurorzy zbadali pańską różdżkę. W ciągu ostatnich kilku godzin, rzucił pan dwukrotnie zaklęcie niewybaczalne, surowo karane, grożące pobytem w Azkabanie. Zważywszy jednak, na całą sytuację, nie podejmą działań w tym kierunku - starsza kobieta złączyła swoje dłonie i oparła łokcie na blacie swojego biurka.