8. Larxene's woede

                                    

                                          
Toen ik bij de eetzaal arriveerde, kon ik al meteen horen wat er aan de hand was. Larxene's geschreeuw maakte het allemaal duidelijk.
                          
"IK SPEEL NOOIT MEER POKER MET JULLIE!!!"
                          
Ik zuchtte. Natuurlijk. Luxord was weer eens aan het pokeren met z'n pokerclubje. En Larxene had verloren. Zoals gewoonlijk...
                          
Ik liep de hoek om en keek verbaasd. Het was een grotere puinhoop dan ik had gedacht. Alles lag om ver in de eetzaal, en buiten de zaal, achter de muur, stonden een aantal Nobodies te schuilen voor de donderbui. Het waren Axel, Vexen, Zexion en Demyx. Ik liep voorzichtig langs de deuropening van de zaal, zodat Larxene me niet zou zien, en ging bij de Nobodies staan.
                          
"Hoi mensen," riep ik boven het kabaal dat uit de eetzaal kwam uit. "Hoe is het?"
                          
Vexen had geen vrolijke blik op zijn gezicht. "Ze moest weer poker spelen hoor! Moet je nou kijken! Ze is álles aan het verwoesten!"
Hij richtte zich op Axel.
"Axel! Wordt het niet eens tijd dat jij ze te hulp schiet?"
                          
Axel keek verontwaardigd op. "Ik ben net al geweest! Demyx, waarom ga jij niet?"
                          
"Ik?!" reageerde Demyx verschrikt. Hij schudde hevig zijn hoofd. "Nee, nee, niet ik! Water gaat niet goed met bliksem, oké? Uh... Zexion!"
                          
Zexion zuchtte diep. "Oké, goed dan."
                          
"Mooi zo, Zexion!" riep Vexen uit. "Je kunt het!" 
                          
Ik ging snel op Zexion's plek staan terwijl hij de eetzaal binnenliep.
                          
"Zexion!! Wil jij soms ook dood?!" klonk Larxene's kwade stem.
                          
"Red jezelf!" klonk de stem van Luxord.
                          
"Wow, het is echt erger dan normaal," zei ik. "Wat is er gebeurd?"
                          
Vexen trok zijn wenkbrauw op. "Jij zou dat als geen ander moeten weten, Altix."
                          
"Inderdaad!" riep Demyx. "Jij sloot 'r op in die grot!"
                          
Ik deed mijn armen over elkaar. "Ja, nou... Zo lang ze me maar niet ziet vind ik het best."
                          
"Maar dat is het!" zei Demyx. "Jij bent degene die Larxene kwaad heeft gemaakt, dus jij lost het op!"
                          
Ik schrok. "Wat?!"
                          
Demyx duwde me erg vrolijk richting de deuropening van de eetzaal en ik viel naar binnen. Larxene keek om en op slag werd het doodstil. Zexion lag op de grond als een gebakken kip en Luxord was zich aan het verstoppen achter de tafel.
                          
"JIJ!!!" schreeuwde Larxene naar me.
                          
Ik slikte. "Oh snap."
                          
"WRAAAAH!!!"
                          
Met geschift geschreeuw rende ze op me af. Ik ging maar gewoon in mijn vechthouding staan, ondanks dat ik wist dat ik geen partij was voor dit onweer.
                          
"Altix, waar ben je mee bezig?!" riep Luxord. "Ren voor je leven!"
                          
Maar het was al te laat, Larxene gooide met messen die onder stroom stonden en ik vloog gillend tegen de muur aan.
                          
"IK BEN KLAAR MET JOU!" schreeuwde Larxene.
                          
Ze wil me echt doden, dacht ik. Help!
                          
Op dat moment verscheen er iemand voor me. Hij schoot Larxene neer met zijn pistolen.
                          
"Rennen, Altix," zei hij vrolijk. "Rennen is het beste dat je kunt doen!"
                          
Ik staarde hem even aan. "Xigbar?! Waarom red je mijn leven?!"
                          
"Daar kom ik later wel op terug," grinnikte hij. "Nu zou ik rennen!"
                          
Ik sprong overeind en rende naar de andere kant van de zaal. Larxene keek me super kwaad na.
                          
"Xigbar!" schreeuwde ze. "Hou je erbuiten!"
                          
"Ik kan niet zomaar iemand laten sterven, Larxene," antwoordde hij. "Ik denk dat het tijd wordt dat je gaat afkoelen." Hij schoot Larxene opnieuw neer en ze viel schreeuwend op de grond. "Hé Vexen! Een beetje hulp graag!" 
                          
Vexen sprong de kamer binnen. "Geen probleem!" 
                          
Hij knipte in zijn vingers en plotseling was Larxene vastgevroren aan de vloer. Ik keek er blij naar. "Hey, bedankt Xigbar, Vexen."
                          
Vexen lachte. "Zo koelt ze wel af! Oh, over afkoelen gesproken, hoe is het met je arm?"
                          
Ik keek hem droog aan. "Uiteindelijk is het me gelukt het ijs te laten smelten, maar erg fijn was het niet om een blok ijs aan je arm te hebben."
                          
"Heh heh heh, ach ja.. Soms moet je risico's nemen bij het uitvoeren van experimenten..."
                          
"Risico's ten koste van anderen," mompelde ik.
                          
"Als dat mogelijk is, ja. Liever jij dan ik."
                          
Ik zuchtte en keek naar Xigbar. "Ik vraag het je nogmaals.. Waarom redde je mijn leven?"
                          
Xigbar grijnsde en ik slikte. Dit was geen goed teken.