Kumunot ang noo niya. "Tang* ka?" 
                          
Nag-iba ang ekspresyon ng mukha ko. "Aray ko naman. Ang sakit no'n, ah." Tumingin ako kay Mama na nasa likuran lang niya. "'Ma, oh, minumura ako." 
                          
Tinawanan lang ako ni Mama. 
                          
"Biro lang, Landon. Pero sorry talaga, hindi ko pa birthday." 
                          
"Paano na 'to? Sayang 'tong surprise namin sa 'yo." 
                          
"Anong sayang? Landon, huwag kang mag-alala, na-appreciate ko naman 'yong effort niyong lahat para ihanda sa akin itong simpleng sorpresang ganito. Sa totoo niyan, kahit hindi ko talaga birthday ngayong araw, ipinaparamdam niyo talagang parte ako ng pamilya niyo. Kahit nawala kayo ng halos isang buwan, hindi niyo pa rin ako kinakalimutan. Sobra akong nagpapasalamat kasi nakilala ko kayong lahat. Isa kayo sa pinakamagandang nangyari sa buhay ko. Nagbigay ng maliwanag na kulay." Lahat kami ay natigilan sa mga sinabi ni Zara. Akala ko pagkatapos niyang magsalita, ngingiti na siya ngunit bigo pa rin kaming masilayan iyon.
                          
Ganoon pa man, sobra kaming na-overwhelmed sa mga sinabi niya.
                          
"Walang anuman," nakangiting sabi ni Mama at lumapit kay Zara para hawakan ang balikat nito. "Iha, parati kaming nandito sa tabihan mo, huwag kang matakot takbuhan kami sa lahat ng problema mo kapag kinakailangan." 
                          
"Salamat po," tugon naman ni Zara. 
                          
"Ehem," pasimple akong tumikhim para makuha ang atensiyon ni Zara. "Ibig sabihin ba no'n, bati na tayo?" 
                          
"Para kang sira. Bati naman talaga tayo, ah. Sadyang OA lang akong magtampo at mag-react." 
                          
Lumawak ang ngiti ko. "Hays. 'Buti naman. Akala ko, galit ka sa akin, eh. Makakatulog na rin ako nang maayos mamayang gabi," natatawa kong sabi. "O s'ya, tara na sa loob ng bahay mo, nangangalay na akong buhatin itong cake at mga lobo." 
                          
"Tara." 
                          
-
                          
"Talaga bang hindi mo bibitawan 'yang mga lobo?" natatawa kong tanong sa kanya. 
                          
Pagkatapos naming gawing almusal 'yong cake ay dumaretso na agad kami sa Hanging Bridge. Kaya ngayon, kasalukuyan na kaming naglalakad patungo doon. 
                          
"Ayaw ko nga. Ang cute kasi, eh. Kulay dilaw. Alam na alam mo talaga kung paano kuhanin 'yong loob ko, 'no? Sa totoo niyan, galit talaga ako sa iyo kasi ang tagal mong itinago sa akin 'yong sikreto mo kaso nakakahiya namang magtaray sa harapan ng pamilya mo kanina." 
                          
Napatigil ako sa paglalakad. Malayo pa kami sa Hanging Bridge dahil kalsada pa lang ang nilalakaran namin. Hindi pa kami nakakalayo-layo sa mga bahay namin. "Seryoso? Galit ka nga?" gulat kong tanong. 
                          
Marahan siyang tumango. "Oo. Pero ayos lang, ang ganda naman nitong mga lobo, eh. Saka, naiintindihan ko rin naman kung bakit itinago mo. At oo nga pala, puwedeng huwag muna nating pag-usapan 'yong tungkol sa sakit mo? Kahit marami pa akong gustong itanong sa 'yo tungkol doon pero ayaw ko munang pag-usapan iyon muna ngayon." 
                          
"Oo naman," nakangiting tugon ko at nagpatuloy na muli sa paglalakad. Tumango lang siya sa akin. 
                          
Binalot kami ng katahimikan.
                          
Hindi ko maiwasang magnakaw ng simpleng tingin sa kanya habang naglalakad kami, ang cute niya kasing tingnan habang hawak 'yong mga lobo. At, maliban diyan, na-miss ko ring masilayan siya. Hindi rin kasi biro 'yong halos isang buwan na hindi ko siya nakita. Na-miss ko nang sobra ang napakagandang mukha niya.
                          
Nang bumaba ang mga paningin ko sa pulso niya, bigla akong napakunot ng noo. "Ano iyan?" gulat na tanong ko sa kanya at agad kinuha 'yong mga lobo na hawak niya para hawakan ang braso niya at tingnan nang maiigi 'yong pulso niya. Napapitlag siya sa nagawa ko. "Naglaslas ka na naman?!"