Hoofdstuk 5

                                    

                                          
Hooi Leute! Ja het spijt me, ik heb Wattpad verwaarloost. Dus ging ik schrijven aan hoofdstuk 6 toen ik erachter kwam dat ik 5 nog niet eens gepost had. Anyway, hier is het!
                          
Hoofdstuk 5
                          
Ze hebben me verlaten, alleen achtergelaten, met niets meer dan de eenzaamheid. Ondanks dat ze zei dat ze zoveel van me hield bleek ze niet genoeg van me te houden om te blijven leven. Zijn afwezigheid was meer waard dan mijn aanwezigheid en dat sloopte ons beide langzaam. Toch was ik sterk genoeg en bleef ik achter terwijl zij naar hem toe ging, naar het zwarte gat dat men de dood noemt. 
                          
Langzaam nam een bitterheid in mij het over. Het verslond mijn vreugde en onderdrukte mijn gevoelens. 
                          
En waarom had hij weg moeten gaan? Hij had toch zoveel om ons gegeven? Waarom was hij dan niet teruggekomen? Voor haar, voor mij. Het waren vragen waar ik geen antwoord op wist en die me ’s nachts uit mijn slaap hielden. En als ik al sliep waren het alleen nachtmerries van schuldgevoel en eenzaamheid.
                          
‘Mag ik u voorstellen aan de Avengers,’ Tony maakte een korte buiging terwijl hij naar het groepje mensen wees dat zich in de kamer had verspreid. PSP man zat op de bank wat aan een apparaatje te frutselen, de vrouw met het rode haar zat met een bezorgd gezicht achter een laptop op een tafel. Een blonde en gespierde man was aan het boksen terwijl een andere man met lang blond haar door de kamer liep te ijsberen. 
                          
‘Dit is Banner, maar die kende je al.’ Hij wees naar PSP man en die keek even op. Hij stak zijn hand naar me op als teken van herkenning. 
                          
‘Natasha Romanoff, aka Black Widow.’ De vrouw met het rode haar bleef geconcentreerd naar haar laptop staren en ik haalde mijn schouders op. 
                          
‘Steve Rogers, de captain.’ De blonde man die aan het boksen was liep naar me toe en schudde ernstig mijn hand. ‘Sophie Stark,’ zei ik en hij glimlachte even. ‘Steve Rogers,’ 
                          
‘Ik ben Thor Odinson van Asgard.’ De man met het blonde haar liep naar me toen en knikte even zijn hoofd. Het viel me nu pas op wat voor vreemde kleding hij droeg, in dezelfde stijl als die van Loki. Toen realiseerde ik me wat hij net had gezegd en mijn ogen werden groot. ‘Is heel de Noorse mythologie tot leven gekomen ofzo?’
                          
Hij glimlachte even en schudde zijn hoofd. ‘Mijn broer besloot dat hij het tijd vond om Midgard over te nemen.’
                          
Ik lachte even ondanks de ernst van de situatie. 
                          
‘Wie wil er een drankje?’ mijn oom was achter de bar gaan staan en haalde wat flessen tevoorschijn. 
                          
‘Niet voor mij,’ mompelde Banner.
                          
‘Kan me niets schelen,’ zei de man die Steve Rogers heette. 
                          
‘Drank!’ riep Thor.
                          
De vrouw met het rode haar, Natasha Romanoff, reageerde niet en bleef naar haar computer staren. 
                          
‘Gezellig boel hier,’ Tony opende de fles en schonk voor twee mensen een glas in. 
                          
‘Hé, en ik dan?’ vroeg ik terwijl ik naar de bar toe liep en er voor ging staan. Mijn oom keek me vragend aan. ‘Wat “en jij dan?”’
                          
‘Misschien wil ik ook wel?’ vroeg ik.
                          
Natasha Romanoff slaakte een diepe zucht. ‘Gaan jullie maar lekker verder met jullie feestje terwijl ik op zoek ga naar Barton.’ Ze klapte de laptop net wat te hard dicht, pakte hem op, stopte hem onder haar arm en beende toen de kamer uit.
                          
Tony rolde met zijn ogen en keek toen weer naar mij. ‘Nee, jij bent nog veel te jong voor alcohol.’ 
                          
‘Ik ben 24!’ riep ik uit. Meteen keek iedereen op naar mij en ik werd rood. Ik voelde me net een klein kind dat zijn zin niet kreeg en ik rechtte mijn rug terwijl ik heel kalm zei: ‘Tony, ik ben volwassen en kan zelf mijn beslissingen nemen. Ik ben niet meer het kleine meisje uit Noorwegen. Ik ben 24 en ik ben volledig onafhankelijk van wie of wat dan ook.’
                          
Tony keek me verslagen aan, haalde zijn schouders op en deed toen een roze parasolletje in het drankje dat hij aan mij gaf. Ik glimlachte toen ik hem aannam en hij schudde droevig zijn hoofd. 
                          
‘Meneer Stark!’ een man met een vriendelijk gezicht en weinig haar was de ruimte binnengekomen en liep rechtstreeks op mijn oom af. ‘Wat had ik nou gezegd? Geen alcohol tijdens de missies!’ 
                          
‘Coulson,’ zuchtte Tony, maar nog voordat hij de fles neer kon zetten had de man hem al uit zijn handen gegrist. ‘Waar heb je deze vandaan?!’
                          
Tony keek fluitend weg met een zogenaamd onschuldig gezicht en de man die Coulson heette sloeg zijn ogen ten hemel. Toen zag hij mij en het drankje in mijn hand en hij trok een wenkbrauw op. Snel zette hij de fles met drank op tafel.
                          
‘Agent Phil Coulson,’ hij schudde mijn hand en hij glimlachte ernstig. Hij droeg een net pak maar had zo’n zelfde apparaatje als Hill bij zijn oor. Toen hij mijn hand los liet klonk er een klotsend geluid van rechts. Tony Stark had de fles met het drankje in één keer opgedronken en zette de lege fles neer op de bar. 
                          
‘Dat was lekker,’
                          
‘Meneer Stark!’ riep Phil Coulson verontwaardigd. Tony lachte en strekte zich toen uit waarna hij zich op een bank liet vallen. 
                          
‘En Dokter Banner, u hoort in uw kantoor te zijn!’ Phil Coulson keek wanhopig naar Bruce, die opkeek van het apparaat waar hij mee bezig was. ‘Stark zei dat het pauze was!’ 
                          
Phil Coulson wierp zijn armen in de lucht en draaide een rondje. ‘Waar is Natasha?!’
                          
‘Op zoek naar de Hawk.’ Tony draaide zich om op de bank en staarde naar het plafond.
                          
‘Wow mensen, moeten jullie eens zien!’ Banner stond over een scherm gebogen en gebaarde naar ons dat we moesten komen.
                          
We verzamelden rond het scherm en keken wat er gebeurde. Op het scherm zag je Natasha Romanoff naar de cel van Loki lopen en ze zei iets.
                          
‘Zet het geluid harder!’ commandeerde Tony. ‘Oh ja en zoom in! Nee niet daarop Banner.’
                          
‘Is dat mogelijk? Kan je werkelijk zoveel uitwissen?’ Loki glimlachte kwaadaardig naar Agent Romanoff. ‘Je hebt dingen op je geweten, onvergefelijke dingen, en jij denkt dat het redden van een man die niet veel beter is dan jij ook maar iets zal veranderen? Dat is de laaghartigest sentimentaliteit! Een kind dat een gebed prevelt! Ronduit zielig! Je liegt en vermoord onder het bevel van leugenaars en moordenaars. Je doet alsof je anders bent, alsof je je eigen code hebt, iets dat de gruwelen goedmaakt. Maar ze zijn een deel van je, en ze zullen nooit weg gaan! Nee, ik zal Barton niets aan doen, niet voordat ik hem je laat vermoorden. Langzaam, intiem, op elke manier waarvan hij weet dat je die vreest. En dan wordt hij net lang genoeg wakker om zijn goede werk te zien, en wanneer hij uitschreeuwt, dan breek ik zijn schedel! Dit is mijn doel, jij -'
                          
Banner had het een scherm uitgedaan en ik deinsde achteruit. Alles om me heen leek rond te draaien en ik greep de bank beet om niet om te vallen.
                          
‘Sophie! Gaat het wel?’ Tony keek me bezorgd aan en Phil Coulson fronste zijn wenkbrauwen. 
                          
‘Ja, ja…’ stamelde ik. Kon dit werkelijk dezelfde man zijn waarmee ik gisteren nog had gepraat? Hoe kon hij zo… Nog voordat iemand me kon tegenhouden was ik al weg.