Chapter 4

                                    

                                          
<UNICODE>
                          
ဒီညကစတုတ္ထမြောက်ညပေါ့။မင်းသမီးကိုးမန်းရဲ့သနားဖွယ်အမူအရာကိုမြင်ပြီးဟီးရိုးရဲ့တိုက်ခိုက်ချင်စိတ်ကိုဆွပေးနိုင်လောက်တယ်ဆိုတဲ့မျှော်လင့်ချက်ကြီးနဲ့ငါမင်းသမီးကိုအကျဉ်းတိုက်ထဲကနေနန်းတော်ထဲသယ်ထုတ်လာခဲ့တယ်။
                          
မင်းသမီးကိုးမန်းဟာဖာဖနွန်ရဲ့အတောင်ပံအောက်မှာကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်လိုက်တယ်။"ဒီလိုထိုင်ရမှာလားဆားသစ်?"
                          
"ငါ့ကိုမိစ္ဆာဘုရင်လို့ခေါ်ပါလို့ပြောထားတယ်လေ!"ငါမျက်မှောင်ကျုတ်လိုက်တယ်။"မင်းဒီမှာပဲတိတ်တိတ်လေးထိုင်နေ။မျက်ရည်များများကျနိုင်လေကောင်းလေပဲ...နားလည်လား?"
                          
မင်းသမီးကိုးမန်းပြုံးကာပြောလိုက်တယ်။"ပြီးရော"
                          
"ဒါပေမယ့်တစ်ခုခုလိုနေသေးသလိုပဲ..."သူမခဏလောက်စဉ်းစားပြီးဖာဖနွန်ရဲ့လက်သည်းကိုကိုင်ကာသူမကိုဆုပ်ကိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။"ဟုတ်သွားပြီ"
                          
ငါသူမကိုချီးမွန်းလိုက်တယ်။"မင်းကမင်းသမီးဖြစ်ရုံသာမကစည်းမျဉ်းတွေကိုလည်းကောင်းကောင်းနားလည်မယ်လို့မထင်ထားဘူး!"
                          
အဲ့လိုနဲ့ငါ့ရဲ့ဟီးရိုးကျော်ကြီးလုခ်ကိုထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ်။ဒီနေ့တော့သူ့ဓားကိုအားအပြည့်သွင်းလာရုံမကသစ်သားဘူးကြီးတစ်ခုကိုပါသယ်လာမယ်လို့ငါမထင်ထားဘူး။
                          
အဲ့တာကြီးကလျှို့ဝှက်လက်နက်လား?အနည်းဆုံးတော့မင်းအတည်ကြီးချတော့မှာပဲငါ့ဟီးရိုးလေး!
                          
ဟီးရိုးလည်းဖာဖနွန့်လက်ထဲကမင်းသမီးကိုးမန်းကိုမြင်တော့မေးလိုက်တယ်။"မင်းသမီး..အဆင်ပြေရဲ့လား?"
                          
"မဆိုးပါဘူး"ငါမင်းသမီးကိုမျက်စောင်းထိုးလိုက်တော့ငါ့ရည်ရွယ်ချက်ကိုသဘောပေါက်သွားပုံရကာသနားစရာမျက်နှာလေးနဲ့ပြောလိုက်တယ်။"လုခ်..ကယ်ပါဦး"
                          
"စိတ်ချပါမင်းသမီး..ကျွန်တော်သူ့ကိုနိုင်အောင်ချပြမယ်"လုခ်ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။"ဒါပေမယ့်မချခင်ညစာစားကြမလား?"
                          
သူ့ရဲ့သစ်သားဘူးကြီးကိုဖွင့်လိုက်တဲ့အခါအထဲကစားသောက်ဖွယ်ရာတွေထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ်။"ငါမနေ့ကစဉ်းစားနေတာ..ငါလာတိုင်းမင်းကချဖို့သေချာအားထုတ်ပြင်ဆင်ထားတာတွေ့တော့မင်းအလုပ်တွေများပြီးစားဖို့မေ့နေမယ်ထင်လို့ဒီနေ့မင်းအတွက်စားစရာတွေပြင်လာတယ်"