"Θα τα πούμε αδελφέ... Αντίο μικρό μου λουλουδάκι." Λέει ο θείος μου και αφού αφήσει ένα φιλάκι στο χεράκι μου φεύγει.
                          
"Δεν θα με μαλώσεις?" Ρωτάω τελικά τον μπαμπά και τότε έρχεται η κυρία Μαρία με ένα βαλιτσακι.
                          
"Όχι." Απαντάει και παίρνει στα χέρια του λίγο βαμβάκι και αυτό το μπενταντιν.
                          
Ωχ... Πονάει αυτό.
                          
"Γιατί?" Ρωτάω.
                          
"Γιατί ήδη έχεις χτυπήσει. Δεν μπορώ να σε μαλώσω και άλλο. Στο κάτω κάτω... Ότι σου άξιζε το πήρες. Για αυτό χτύπησες έτσι. Επειδή δεν με άκουγες." Μου λέει και τότε κολλάει μια μεγάλη μεγάλη μεγάλη λευκή αυτοκόλλητο γάζα στο μέτωπο μου.
                          
"Και... Όσο και να μην φαίνεται... Και όσο κι να μην σου το δείχνω... Σε αγαπάω Αντριάνα. Είσαι η κόρη μου. Και δεν ξέρω τι θα έκανα αν σε... Αν σε έχανα." Λέει και με κλείνει στην αγκαλιά του.
                          
Τώρα
                          
Απογοήτευση... Είναι το μόνο που νιώθω αυτή τη στιγμή...
                          
Απογοήτευση...
                          
Εγώ τον αγαπούσα...
                          
Όσο άσχημα και να μου φερόταν εγώ τον αγαπούσα.
                          
Ήταν μπαμπάς μου...
                          
Ήταν ο μπαμπάς μου...
                          
Πώς μπόρεσε... Πώς μπόρεσε να μου το κάνει αυτό?
                          
Σίγουρα θα είχε καλό λόγο...
                          
Και όχι... Δεν σκότωσε αυτός την μαμά.
                          
Είμαι σίγουρη.
                          
Απλά... Κάτι πήγε λάθος.
                          
Και δεν έκανε τίποτα από όσα λένε.
                          
Είναι όλα ένα ψέμα.
                          
Είναι όλα διαφορετικά...
                          
"Αντριάνα. Αντριάνα είσαι καλά?" Ακούω την φωνή του θείου μου και τον κοιτάζω.
                          
"Ε? Ναι. Φυσικά. Είμαι μια χαρά." Του απαντάω αμέσως.
                          
"Αντριάνα... Μη λες ψέματα. Σε εμένα μιλάς. Ξέρω πως δεν είσαι καλά." Λέει και χαϊδεύει το χέρι μου.
                          
"Όχι. Είμαι καλά." Συνεχίζω να λέω ψέματα.
                          
"Αντριάνα... Σε εμένα μιλάς. Σε ξέρω." Συνεχίζει να μου λέει.
                          
"Όχι. Καλά είμαι. Άσε με τώρα... Πάμε στο νοσοκομείο. Θέλω... Να δω τον Θάνο μου." Λέω και σηκώνεται και εκείνος.
                          
"Αντριάνα... Στο νοσοκομείο είμαστε..." Μου λέει και τότε κοιτάζω γύρω μου.
                          
Δεν είμαι καλά...