Πρόσεχε

                                    

                                          
Πριν δέκα χρόνια...
                          
Κάθομαι στο δωμάτιο μου και παίζω μόνη μου με το καινούργιο μου κάστρο και της κούκλες μου όμως βαριέμαι.
                          
Δεν έχει πλάκα να παίζω μόνη μου.
                          
Η μαμά όμως σήμερα λείπει και ο μπαμπάς είναι κάτω και όπως πάντα έχει δουλειά και καθόλου χρόνο για να παίξει μαζί μου. Οι νταντά είναι κακιά οπότε θα μείνω εδώ μόνη μου μέχρι να έρθει η μαμά...
                          
Εκτός... Αν πάω στην Μελίνα που μένει δίπλα από το σπίτι μου να παίξουμε μαζί!
                          
Αμέσως ενθουσιασμένη ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου και τρέχω κάτω να το πω στην κύρια Μαρία για να με πάει δίπλα όμως επειδή δεν φοράω παπουτσάκια και μόνο το καλσόν γλυστραω αμέσως και πέφτω κολοτουμπα τις σκάλες και χτυπάω το κεφαλάκι μου στο πάτωμα.
                          
Αμέσως αρχίζω να κλαίω από τον πόνο και η κυρία Μαρία με πλησιάζει τρέχοντας.
                          
"Τι έπαθες ηλίθιο παιδί?" Μου φωνάζει και την κοιτάζω με δακρυσμένα μάτια.
                          
"Έπεσα από την σκάλα και χτύπησα." Λέω και βλέπω πως τρέχει αίμα από το κεφαλάκι μου.
                          
"Δεν σου έχω πει να μην τρέχεις στην σκάλα? Και να φοράς παπούτσια? Καλά να πάθεις τώρα!" Μου φωνάζει.
                          
"Που είναι η μαμά μου? Θέλω την μαμά μου! Μαμά!" Αρχίζω να φωνάζω κλαίγοντας και τότε βγαίνει από το γραφείο ο μπαμπάς και ο θείος Μάκης που τρέχει αμέσως κοντά μου.
                          
"Αντριάνα μου? Τι έπαθες?" Με ρωτάει ο θείος και αμέσως με σηκώνει στην αγκαλιά του.
                          
"Έπεσα από την σκάλα. Συγνώμη μην με μαλώσετε." Λέω κλαίγοντας φοβισμένη.
                          
"Γιατί να σε μαλώσουμε αγάπη μου?" Ρωτάει ο μπαμπάς μου και αμέσως τον κοιτάζω.
                          
"Γιατί καταπάτησα τους κανόνες... Μου είχες πει να μην τρέχω μέσα στο σπίτι και να φοράω πάντα παπουτσάκια όμως δεν σε άκουσα και τώρα χτύπησα." Λέω κλαίγοντας και με παίρνει στην αγκαλιά του.
                          
"Δεν πειράζει αγάπη μου. Μπορεί να μην κάνουν έτσι οι κυρίες αλλά όλοι μπορούν να κάνουν ένα ατόπημα." Μου λέει και κοιτάζει την κυρία Μαρία.
                          
"Μαρία πήγαινε να φέρεις το φαρμακείο να καθαρίσω την πληγή της κόρης μου." Λέει και απορώ λιγάκι.
                          
Δεν θα με μαλώσει καθόλου?
                          
"Μάλιστα κύριε." Λέει και η κυρία Μαρία απομακρύνεται.
                          
"Και εσύ Μιχαήλ... Πήγαινε. Θέλω να μείνω μόνος μου με την αγαπημένη μου κόρη." Λέει ο μπαμπάς μου και ο θείος μου γνέφει θετικά.