Obsession 21

                                    

                                          
Gresha
                          
I'm pacing back and forth.
                          
Halos 30 minuto nang nakahiga si Sir Caldrix sa kanyang kama. Sabi ni Tita Veron ay paralysis lang daw ang nararamdaman niya at magigising siya pagkalipas ng ilang minuto.
                          
Maraming mga bagay ang pumapasok sa isip ko ngunit hindi ako mapakali at nakatuon lang ang aking atensiyon kay Sir Caldrix.
                          
"The dagger has a poison enough to kill a lesser creature. But since he's powerful, he will only be paralyzed for several minutes."
                          
"How about his mental condition?"
                          
Tinaasan ako ng kilay ni Tita Veron.
                          
"What are you talking about?"
                          
"Sinaksak niya ang kanyang sarili sa harapan ko. Is he psychopath or masochist?"
                          
"You're funny. Ginawa niya yun para mapigilan
niya ang kanyang sarili. To be honest, kung hindi niya yun ginawa ay ikaw sana ang nasa kondisyon niya ngayon matapos niyang mainom halos lahat ng iyong dugo. But he doesn't want to hurt you, so he did that."
                          
Naalala ko pa ang usapan namin kanina ni Tita Veron. At si Sir Axel Knight. Naririto siya. Isa siya sa kanila. All this time, napalilibutan ako ng mga katulad nila at wala manlang akong kamalaymalay.
                          
"Stop it. It's making me dizzier." 
                          
Bigla akong napatingin sa malaking kama para makita ang may-ari ng boses na ngayon ay gising na at parang wala lang nangyari sa kanya.
                          
Nilipad ko ang aming distansiya at agad siyang niyakap kahit hindi ko pa alam kung ayos na siya.
                          
Napapaiyak na rin ako dulot ng pangamba ko kanina na hindi na siya magigising pa. 
                          
"Tsk. You're at it again. I told you I'll be perfectly fine." 
                          
Gamit ang isang kamay ay hinila niya ako pahiga sa kama ng walang kahirap-hirap. Hinawi niya ang hibla ng buhok na tumatakip sa aking mukha.
                          
"Please don't cry infront me. It makes me feel how weak I am to not even protect you from misery."
                          
Napakagat labi na lang ako at marahang tumango.
                          
"How are you?" tanong niya sa akin na mas nararapat itanong sa kanya matapos niyang maparalisa.
                          
"I'm confused. Hindi ko na alam ang nangyayari sa buhay ko," pag-amin ko sa kanya. I have this feeling that I must be honest toward him.
                          
Napatango siya at may kalungkutan sa kanyang mukha.
                          
"I'm sorry for doing this to you. I just realized that I'm more like forcing you in this, so if you wish, I'm gonna send you back to your normal world to have a normal life." Mahina lang ang kanyang pagkakasabi. Medyo paos ang boses. He's sad.
                          
"No," I replied with finality.
                          
Just the thought of him being far from me is agonizing. My heart tightens that it made it painful.
                          
"Sabi ko naguguluhan lang ako."
                          
"So what do you want to happen? You're going to stay here with all that confusion in your head?"
                          
"Help me understand. Help me cope. Maybe...I do belong here."
                          
Natulala siya at bigla niya lang ako niyakap. Napaismid ako ng dumampi ang aking mukha sa matigas at malapad niyang dibdib. At ang kanyang amoy, halos mabaliw na ako kung gaano siya kabango sa malapitan. 
                          
Naramdaman ko na dinampian niya ng halik ang tuktok ng aking ulo. 
                          
"You made me so happy. You're the only one who can make me happy."