XXXI

                                    

                                          

Diana's POV 
                          
Hindi ako pinilit ng dalawa para yayain siyang magdate. Sariling desisyon ko na yun sa buhay. Dahil gusto ko lang talaga siyang pasalamatan sa personal. It's just only a friendly date, not a romantic one kagaya sa pag ngisi ng dalawang ito. 
                          
"Really!? You asked her out!? You're going to date her!!?" Hindi makapaniwalang tanong ni Franci sa akin na  nagniningning pa ang mga mata.
                          
"Yes and it's just only a friendly date. I'm just gonna thank her personally lang na hindi niya kayo pinabayaan habang wala ako."
                          
"But you know Diya, there's a theory that most of the friends become lovers at the end. And that theory is so magistral. Tadhana makes it."
                          
Napatulala naman ako sa sinabi ni Marxighd sa akin. Saan galing ang mga pinagsasabi nito?
                          
"But we're not friends so. . . " Resbak ko dito. Akala niyo malulusutan niyo to? Sigurado akong matatahimik na kayo.
                          
"So make friends with her."
                          
"And that's basic."
                          
At ako yata ang napatahimik sa sinabi ng dalawa. Bakit ba gusto nilang maging Mommy ang Hannah na yun? Hindi naman sa ayaw ko, pero hindi pa naman sigurado kung wala na talaga si Franki. Pero kung wala na nga, wala naman akong balak na palitan siya.





                          
Pero ang nakakapagtaka lang, pareho sila ng boses ng Hannah na yun.






                          
Paano kung siya pala si Franki?







                          
Imposible.




















                          
Ngayon ang araw na gaganapin ang friendly date namin. At medyo kinakabahan ako ngayon dahil hindi pa ako masyadong nakapaghanda. Ewan ko ba kung bakit ko ito nararamdaman. Normal na tao lang naman ang kikitain ko ah?
                          
"Diya, wear a polo. Not a simple shirt."
                          
Pero hindi ko siya pinansin at patuloy lang ako sa aking ginagawa; pagsusuot ng sapatos.
I don't want to be manipulated by my kids. At baka masanay sila.
                          
"And Diya, don't forget to buy her flowers, okay?"
                          
Napatingin naman ako sa isa sa sinabi nito. 
                          
"No." Tanging sagot ko at tumayo na. Ayaw kase nila sumama sa akin dahil we need our alone time daw. Mga abnormal talaga. Sobrang tapang kase ng dugo ni Mama kaya ganyan sila.

                          
"Tara na." Paanyaya ko dahil iiwan ko muna sila kay Gazini. At baka mawawala na naman kapag iniwan ko dito. Alam niyo naman na ang mga bata ay mabilis mabored. Kung saan-saan lang pumupunta.





                          
"Diya buy her flowers and I won't complain to what you wear na." Hirit pa ni Franci habang papalabas na kami. Hindi ko na siya pinansin at nagpatuloy nalang sa paglalakad habang hawak-hawak sila. Baka mawala na naman eh. At matatahimik din yan kapag napagod sa kakadaldal.

































                          
"Kaylan ko ihahatid ang mga anak mo?" Tanong ni Gazini sa akin habang nandon na sa loob ng kaniyang bahay ang dalawa.


                          
"Susunduin ko nalang sila mamaya dito." Sagot ko naman. Hindi naman ako magtatagal eh. Mga thirty minutes lang, okay na yun.



                          
"So? Wala ka man lang pabulaklak sa date mo mamaya?" Sabi nito  nang dumapo ang kaniyang tingin sa aking mga kamay. Pati ba naman siya? Siguro, required talaga.




                          
"Hindi na yun kailangan dahil friendly date lang naman."


                          
"Sabi mo eh. But if ever na makaramdam ka ng feelings sa kaniya, liligawan mo ba?" Ngising tanong nito sa akin. Syempre, hindi ko na kaylangang pag-isipan yan dahil


                          
"Hindi!"

                          
Sigurado ako.



                          
Mahirap ba talagang intindihin na si Franki lang? Ang kay Diana?



























                          
Hannah's POV 

                          
Hindi ako mapakali, sobra akong kinakabahan. Kanina pa ako nandito sa loob ng kotse pero ayoko munang lumabas at pumasok sa loob ng restaurant na iyan. Patatahimikin ko muna ang kanina pang nagwawala kong puso. I don't know why,  pero alam kong sobrang mali talaga ito. Magtethank you lang naman yung tao eh.

                          
At speaking of thank you, dapat pumasok na ako dahil yun lang naman talaga. At baka kanina pa siya naghihintay, sobrang nakakahiya yun.


                          
Kaya agad na akong bumaba dito at naglakad papasok sa sinabi niyang restaurant. And this is it, dahil makikita ko na din siya personally. Pero kinakabahan talaga ako.







                          
Nang makapasok na ako sa loob ay hinanap ko agad ang taong nakasuot ng itim. Dahil sabi niya kanina habang nasa bahay pa ako,  na naka all black daw siya. At siya lang daw ang naka itim dito ngayon kaya hindi ako mahihirapan sa paghahanap. At tama nga siya dahil may nakita agad akong nakaitim pero nakahandusay sa mesa? Nakatulog ba siya paghihintay sa akin?


                          
Urgh.





                          
Nakakahiya.










                          
Dahan-dahan ko siyang nilapitan dahil hindi ko mapigilan ang panginginig ng tuhod ko. Grabe naman makatulog nito, parang wala nang bukas. Pero tatawagan ko muna kung siya ba talaga ito. Baka ibang tao eh.





                          
As I calling her, bigla namang umilaw ang kaniyang phone sa ibabaw ng mesa. And there it shows my name. Siya nga. Pero anong gagawin ko dito? Gigisingin ko ba?



                          
O wag nalang?






                          
"¿Esta es tu novia?" Biglang sulpot na tanong ng waiter dito sa akin kaya napatango ako ng wala sa oras. Nakakagulat naman kase. But no, namali yata ako ng sagot. Hindi ko po siya girlfriend.



                          
"Lo siento, puse el orden incorrecto en la mesa incorrecta." (I'm sorry, I put the wrong order on the wrong table). Sabi nito habang patuloy sa paghingi ng pasensiya sa akin. Hindi ko siya maintindihan. Ano bang nangyari?



                          
"Ella está borracha. Lo siento mucho, señora." (She is drunk. I'm so sorry, ma'am.). Dagdag pa nito kaya napatameme ako. Lasing siya? Gawd. Aanhin ko yan?



                          
"¿Qué bebió ella?" Pagtataka ko dito. Sana hindi lang siya masyadong lasing dahil lagot talaga ako.




                          
"A high end, señora." Nahihiyang tugon nito sa akin. 





                          
Huwaaaaaaat!?





                          
Kaya pala napahandusay sa mesa dahil





                          
High end? 






                          
A mixture of three beers na sobrang nakakalasing!?





                          
Noooooooooooooooo






                          
Saan ko siya dadalhin? Nakalimutan ko na ang pangalan ng hotel na tinitirhan nila.








                          
At





                          
Mahihirapan talaga ako nito dahil high end ang ininom niya.









                          
Wala talaga siyang malay diyan.

















                          
"Lo siento, madame. I'm so sorry." 







                          
"It's okay. I'm just gonna take her home." Sabi ko sa waiter dahil naawa na ako sa patuloy nitong paghingi ng tawad.
Kaya naman lumiwanag ang mukha nito.



                          
"Thank you." Saad nito na nagbow pa bago umalis.









                          
Napatingin naman ako sa walang malay na Diya ng kambal na ito.







                          
So? 














                          
Iuuwi ko ba to sa bahay ko?






                          
Urgh!!






                          
Kasalanan mo talaga to, waiter!