XVIII

                                    

                                          

Franki's POV
                          
There are different kind of smile. And you can differentiate all of them. But not simple as they seem. There are a myriad ways to show it - and some of them can conceal some less than happy feelings. Kagaya sa ngiti ng asawa ko ngayon, she is wearing a half smile na hindi pa tumutugma sa kaniyang mga mata. She isn't happy, I know. Everything lies except the eyes, Diana.
                          
"Paalam na?" Pang-aasar ko sa kaniya dahil kakagising ko pa lang. Atsaka hindi pa naman ako handa na iwanan siya ng three days with the kambal. Nakaupo siya sa tabi ko, samantalang ako naman ay hindi pa nakabangon. 
                          
"Hindi. Ayoko. Wag ka nalang umalis please?" Mahinang tugon nito. Gustuhin ko man sana ang gusto mo, pero kailangan eh. I took her hand at hinila ito for a kiss. And she just go with my flow. Yeah. I'm going to miss this also. The kiss of all my tomorrows that has been from all of my yesterdays. I'm just be gone for three sunsets lang naman, and then, trada!  Nandiyan na ulit. And remember na mabilis lang lumipas ang panahon.

                          
Just ten seconds at bumitaw na ito sa aking mga halik. 
                          
"Gusto mo bang ma late sa iyong flight?" Tanong nito habang nakatingin lang sa akin ng seryoso. Pinipigilan niya akong umalis kanina tapos ngayon? Ayaw niya man lang ako ma late?


                          
"Di ka natulog kagabi noh?" Pag-iiba ko dito dahil ayaw kong pag-usapan ang aking pag-alis. Parang tinataboy na niya ako.

                          
"Cryptically, yep. I've been staring at you the whole night. I can't resist if not, knowing that you will be gone the other day, which happens to be now."

                          
"Another sacrificed sleep, just for that reason? Health is wealth, mahal."

                          
"But you're my health, and it's the same thing. Kaya wag ka nalang umalis."


                          
"So. Gusto mong magtrabaho ako?"

                          
"No, din."

                          
"Then let me leave you. . . For awhile."



                          
She just sighed dahil alam niyang wala na siyang magagawa. 


                          
"Anyway, good morning. I'm sorry, I forgot." Sabi nito at tumayo na. So, bumangon na din ako mula sa aking pagkahiga.

                          
"Humabol ka pa sa pagbati sa akin niyan, bakit?" Alam ko ang sagot but, gusto ko marinig ang kadramahan niya.

                          
"Because I can't greet you tomorrow, the other day, the next. You won't be here sa paglubog ng araw mamaya, at pagsikat ulit nito bukas. Surely the twins will miss you too. They will miss how it felt to be carry by their momma. Simula bukas, hindi nila maaamoy ang bango ng kanilang ina. If they can talk, they would say or ask: 'where's Momma?, I want to see her now, can we visit her?, I missed my Momma Punky na.' Or they might having breakdown, longing for your presence. Kase mga bata yun eh. Anyway, I'm just overacting the simple things. Hahaha." Tawa nito na may kasamang luha. Pati ako maluluha na rin sa mga pinagsasabi niya. Sobrang OA kase. Akala mo parang mawawala ako habang buhay.

                          
"Let's go downstairs na? Ipagluluto kita ng paborito mo bago ka umalis. Atsaka nandun na rin ang kambal, they're waiting for you." Dagdag pa niya at inalalayan pa ako sa pagtayo. And then I hug her very tight, na ayaw ko nang bumitaw.


                          
But.


                          
I need to.








































                          
"Goodbye to my forever little Dianer in boy version." At humalik ako sa anak kong lalaki na tulog habang karga ni Mommy. Grabe, aalis na Momma niya pero nakuha pang matulog. Just kidding lang, anak.

                          
"At goodbye also to Diana's forever little Punky." At humalik din ako sa isa ko pang anak na kanina pa umiiyak. Alam niya siguro na aalis ako kaya ganyan. Hirap na nga si Mama sa pagsayaw diyan para tumahan pero parang wala siyang balak.


                          
"Huwag kang humanap ng lalaki doon dahil lagot ka talaga sa mga anak mo pag nagkataon.  Ayaw mo siguro marinig sa kanila ang salita na 'ladies and gentlemen, with all due respect, etong lalaki na ito ay siyang kabet lang ng Momma Punky namin' with matching abugbog doon." Biglang sabi ng aking ina sa akin. Grabe naman. Hindi naman siguro ganyan ang mga anak ko. At isa pa, I'm loyal. Even to a fault.


                          
"At dapat umuwi ka kaagad pagkatapos ng gagawin mo doon dahil baka aaligid na naman ang talking snake." Paalala naman ni Mama sa akin. Gagawin ko talaga yun because I can't wait to be with my family again. Atsaka lagot talaga si Diana sa akin kapag mangyari yun.
Anyway, I forgot to mention na we're here at the airport. At any minute from now, tatawagin na ako for the aboard. Aalis na.


                          
Pero may isa dito na kanina pa tahimik.  Nakatingin lang sa akin na may lungkot sa kaniyang mga mata. Wala yata siyang balak magsalita. Wala ba siyang sasabihin sa akin? Kung wala edi magpapaalam na ako.



                          
"Paalam na sa inyo." Ngiting sabi ko sa kanila. At lalo na sa isa dito. Alam kong hindi niya ako matitiis eh. Pero mali yata ang pagkaalam ko. Hindi man lang umangal. I need to first move.
                          
"Wala man lang pabaon sa aking pag-alis dyan, Mahal?" Tanong ko sa kaniya. Ayaw mo magsalita ah? 


                          
Kaya naman lumapit ito at binigyan ako ng isang mahigpit na yakap. And then, bumitaw din agad. "Paalam na. Basta bumalik ka lang agad. At kapag hindi naman, asahan mong pupuntahan kita doon sa New Zealand at iuuwi dito."




                          
"Yun lang naman pala. Of course, babalik ako agad. But I will miss you. Everything about you doon." 



                          
"Kung ganun, edi wag ka nalang umalis. Pwede naman ipagliban."



                          
"Pero--" Naputol ang sasabihin ko nang biglang nag-announce that we need to aboard now dahil aalis na ang eroplanong sasakyan ko. Hindi ko nalang itinuloy ang sasabihin ko at hinalikan ko nalang siya. "I love you endlessly." I uttered. At aakma na sanang aalis pero pinigilan niya ako. 



                          
She kissed me on my forehead and said,


                          
"I love you, too. Endlessly. Hihintayin kita dito sa iyong pagbabalik."




                          
I just smiled and nod to her as a reply. Atsaka sa apat na din. And after that, humakbang na ako palayo sa kanila. Sa aking tahanan.





                          
Babalik naman ako.







                          
Agad.



                          
____________________________________

                          
A/N. Super duper late. I just attended a concert pa kase. Kaya pasensiya na pati pala sa kalabasan nito. Hindi ako makahugot hehe.