KABANATA 23

                                    

                                          
Kabanata 23
                          
Hindi lang ako ang tahimik sa pagbalik namin sa hotel, he's more quiet. Kung kanina ay pangite-ngite siya ngayon ay wala na. It's like he's drown on his own thoughts. 
                          
Nauna na akong lumabas sa kaniya ng tumigil ang van sa tapat ng hotel. Ilang hakbang palang ang nagawa ko ng lingunin ko siya, nakatulala lang siya sa loob ng van na para bang tuluyan ng nalunod ng iniisip. 
                          
I waited na mag-bukas ang elevator,  ngunit nagulat ako ng may humawak sa braso ko. It's Van, he's looking at me. Na para bang mawawala ako kapag inilayo niya sa akin ang mata niya. 
                          
"Don't leave me." May diin, hindi isang pakiusap, isang utos. 
                          
"I-I-" I stop, dahil hindi ko naman alam ang sasabihin ko. We look at each other, kung hindi pa nag-bukas ang elevator ay hindi magkaka-hiwalay ang tingin namin sa isa't isa. 
                          
He hold me, close to him. Dahilan para bumilis ang tibok ng puso ko. Hindi ako naka-palag nang hitakin niya ako sa room nila. Nang maka-pasok kami sa suit nila I roam, looking for sir Ivam. 
                          
Tiyaka niya lang binitawan dahil dumaretso siya sa mini bar nitong suit nila. It's different from the room we stay, mas maganda dito at mukhang mahal. 
                          
"That's the most stupid about love, you willing to give everything but you receive nothing." 
                          
Tama ba na magustuhan ko siya? Tama ba na mahal ko na siya? Bakit, parang ang bilis naman. I don't know, I don't really know. 
                          
He's rich, one of the young and well known business man. Kilala siya sa buong mundo, pero halos magukat pa ako ng malaman na kilala siya nu'ng babae kanina. He's far away, na imposible kong maabot. Isang pangarap na hindi ko kayang abotin. 
                          
"Let's sleep." 
                          
Tahimik ako habang nakasunod sa kaniya. He open his room and I follow him, siya narin ang nagsara ng pinto kaya naman ganuon nalang ang tibok ng puso ko. He started to remove his shirt and his short, tanging boxer niya nalang ang naiwan. 
                          
I swallow hard when I saw his naked body. Nakita ko na siyang walang saplot pero iba parin ang epekto sa akin. 
                          
Nagulat ako ng hitakin niya ako pahiga at ikulong sa bisig niya. He hug me like I will escape at him. 
                          
"Matulog na tayo." He whispered and kiss me on my forehead. Wala pang isang minuto ng mahiga kami ay narinig ko na ang bigat ng kaniyang paghinga. 
                          
He already sleep. Aalisin ko sana ang pagkakayakap niya ng gumalaw siya at lalong isiniksik ang sarili sa akin. I almost feel his breath on my neck. 
                          
Wala na akong nagawa kaya naman hinarap ko nalang siya at inayos ang buhok niyang nakakalat sa kaniyang noo. I even touch every part of his face slowly. 
                          
Sobrang lapit mo na sa akin pero bakit pakiramdam ko ang layo layo mo? 
                          
"I think, I really do like you. At nakakatakot." I whisper and close my eyes, pero ganu'n nalang ang gulat ko. 
                          
"Same, baby." Then he smile at me. "Ah. So good to hear. I'm so happy, Ysabel. You're really mine. You should move at my house." 
                          
Napamaang ako dahil duon, he wants me to move at his house? Why? Bakit ang bilis naman. Ano ba kami? 
                          
"M-move to your house? Ah, V-Van we just say we likes each other. Hindi ba ang bilis?" naguguluhan kong tanong na nagpa-kuno't sa noo niya. 
                          
His expression change, ang nakangiteng mukha ay napalitan ng dilim. He look dark! 
                          
"Your my girlfriend, Ysabel. And I want you stay by my side, always." 
                          
G-Girlfriend? I am his girlfriend now? 
                          
"G-Girlfriend? Uh, okay. But, I can't move at your house. I have my apartment-" 
                          
"Sell your apartment then. Umalis kana din sa trabaho mo, you will stay at my house." Utos, na para bang kailangan kong sundin. 
                          
Mas nagulat dahil sa sinaad niya. "I can't-" 
                          
He cut me off. "Let's sleep." 
                          
Dahil niyakap niya ako ay wala na, lahat ng gusto kong sabihin ay nawala. Dahil sa yakap niya! It's so comfortable, kaya kahit hindi pa ako inaantok ay mabilis akong nakatulog. 
                          
I woke up dahil sa ingay na para bang nagtatalo. "You can't do that to her Van, she will be mad. For sure." 
                          
Mag-isa nalang ako sa kama, naka-bukas ang pinto kaya mabilis akong bumangon at marahan na lumabas. It was sir Ivam, he's facing infront of the sofa, bahagya siyang gumalaw kaya nakita ko si Van na prenteng naka-upo. 
                          
"I can take care of her, Schultz. I can give everything to her." May diin at para bang nag-pipigil ng galit. 
                          
"But, that's not she want." Frustrated na ang boses ni sir Ivam. "Ysabel, have her own life. This is not good, I can't fire her. She's good." I was shock. Dahil sa gulat ay naglikha ako ng ingay, they both look at me. 
                          
Para akong nahuli sa krimen na hindi ko ginawa. Pero ang gulat ko ay napalitan ng galit, he wants me to lose my job. Why? 
                          
"This is shit, Zackary. Ms. Salvador, because of some circumstances... I'm sorry but your fire." I jaw drop, tiyaka lang ako naka-bawi ng mag-sara at mag-bukas ang pintuan. 
                          
Van close the gap between us. He hold my elbow but I refuse, I took a step backward ngunit he take the step I take. 
                          
I slap him, kasabay ng luha dahil sa galit para sa kaniya. "What have you done? Anong ginawa ko para gawin mo 'to? That job, I lost it." 
                          
"Hey, listen to me. I can give everything that you need. I can provide it." 
                          
Galit ko siyang hinarap. "I don't need your offer Van. I can provide on my own, I can buy things I want. I don't need that kind of offer." then my tears started to flow on my cheek. 
                          
"Alam mo ba kung ano ang hirap ko para lang maka-pasok sa company na 'yon? Over a 100 applicant, nagpakahirap ako pumila, naghintay, and you just... shit!" hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil sa luhang patuloy na tumulo sa pisngi ko. "I just don't want to see you, just don't." iling kong dagdag. 
                          
I left him shocked. I hate it when my anger turns into tear, napaka hina ko pag dating sa ganitong bagay.