4. Vexen begint de gestoorde wetenschapper uit te hangen.

                                    

                                          
Verbaasd opende ik mijn ogen. Er stond iemand voor mij die de straal bliksem tegenhield met een groot schild.
                          
"Hou ermee op, Larxene!" zei hij en hij stootte de bliksemstraal terug. 
                          
Larxene keek hem razend aan.
                          
"Bemoei je er niet mee, Vexen! Ga lekker wetenschappertje spelen in je kamer, maar laat je hier buiten! Dit is iets tussen mij en Altix!"
                          
Vexen hield zijn schild nog steeds gereed. "Hm, als er iemand is die andere leden van de Organization mag doden, ben jij het zeker niet. En al helemaal niet zonder toestemming van onze leider. Dus hou je handen thuis, of ik zal Xemnas moeten vertellen je uit te schakelen!"
                          
Ik keek even op. Ah, Vexen kwam altijd precies op het juiste moment. Larxene keek me nog steeds met moordsprekende ogen aan, maar ze viel niet meer aan.
                          
"Fijn!" riep ze uit. "Maar ik krijg jou nog wel, Altix! Wacht maar af!"
                          
Larxene verdween.
                          
Zuchtend stopte Vexen zijn schild weg. "Ugh, vrouwen," mompelde hij. Hij draaide zich om naar mij. "Ben je dood?"
                          
"Ja," antwoordde ik sarcastisch terwijl ik opstond. "Zo dood als een pier. Hoezo?"
                          
Vexen deed zijn armen over elkaar en keek me vragend aan. Ik keek dom terug.
                          
"Wat??"
                          
"Je weet best wat. Je hebt Larxene opgesloten in die grot, nietwaar?"
                          
"Ze maakte het er zelf naar," zei ik terwijl ik over mijn armen wreef. "Ze moet eens leren om haar beledigingen voor haar te houden. Zoals ik altijd maar zeg: je mag me vermoorden, maar me beledigen kan ik niet toestaan."
                          
Vexen krabde zuchtend op zijn hoofd. "Ik vind dat toch maar een vreemd motto, als je het mij vraagt.."
                          
Hij keek even om zich heen en snoof even. "Zeg, wat is dat eigenlijk voor een lekkere geur?"
                          
Ik rolde met mijn ogen. "Oh, dat is gebakken vlees."
                          
"Gebakken vlees?"
                          
"Jep. Mijn vlees."
                          
Ik stroopte mijn mouw op en liet mijn verkoolde arm zien. Vexen sprong verschrikt achteruit.
                          
"Goede goden! Had dat even eerder gezegd!"
                          
Hij knipte in zijn vingers en plotseling bevroor heel mijn arm. Ik keek hem verontwaardigd aan.
                          
"Ben je gek of zo? Nu doet het alleen nog maar meer pijn!"
                          
"Nee, nee, nee, ik ben een wetenschapper, ik weet wat ik doe."
                          
"Wetenschapper, ammehoela! Jij zit de hele dag niets anders te doen dan dingen laten ontploffen, ja? En trouwens, je bent een gestoorde wetenschapper. GESTOORD."
                          
Vexen gniffelde even. "Gestoord is mijn bijnaam, ja. Maar goed, als je het niet erg vindt, ga ik er nu weer vandoor. Veel succes met je arm. Oh ja, en ik hoop voor je dat Larxene je niet nog een keer vermoordt. Tot ziens!"
                          
Hij teleporteerde weg. 
                          
"Hé stop eens!" riep ik kwaad uit, en probeerde mijn arm op te tillen. Dit deed enorm veel pijn en ik ademde scherp in. Fijn, nu kon ik mijn arm dus ook niet meer bewegen omdat hij bevroren was. Ik zuchtte diep. Op zoek naar meneertje Vuurbal dus.