7) het familie verhaal

                                    

                                          
De kapitein had mogen kiezen of hij voor zijn moeder een nieuw graf liet graven, of dat ze bijgezet werd in het graf waarin zijn oudere, maar jong gestorven kleine zusje begraven was. Blijkbaar had de kapitein een zus gehad, maar was deze op de leeftijd van drie aan de pokken gestorven. De kapitein koos voor de goedkopere optie van het familiegraf en daarmee kon ook het wapenschild van hun familie op de steen komen. Dat wilde hij ook wel. 
                          
Maar nu was hij thuis en was hij kapot van vermoeidheid. Hij zag heel bleek en had rode ogen. De meid was gelukkig gebleven en had in opdracht van Anna een warm bad laten klaar zetten. 
                          
Onder licht maar kort protest liet de kapitein zichzelf toe naar boven te gaan. 
                          
Anna zette zich op de stoel waar de kapitein eerst op had gezeten. 
                          
"Wist jij dat hij zoveel familie had?"
                          
Martijn schudde zijn hoofd "ik wist dat hij broers had. En dat die overal wonen. Maar dat was het ook."
Stilte. 
                          
"Hij is er kapot van" mompelde Martijn, "je zou voor minder."
                          
"Heeft hij geen vader?"
"Nee" zei Martijn, "al lang niet meer."
Hij snoof.
"Misschien is dat net waarom hij er zo kapot van is."
                          
Dat begreep Anna niet.
                          
"Je weet dat je van Mina niet mocht verder vragen over de familie van de kapitein hè?"
Daar knikte Anna <ja> op.
                          
"Dat gaat over zijn vader. Hun schip, met de kapitein als kleine jongen aan boord, is overvallen door de Engelsen. Zijn vader is er vermoord. Hij heeft nooit afscheid kunnen nemen en hij heeft het nooit verwerkt. Enkel Mina en Benson van de Parel heeft hij ooit gehad."
                          
Anna hief haar hand op en wees naar haar pink "is dat waar..."
                          
"Dát gebeurd is? Ja."
"Pfff" zei ze. 
Martijn knikte. 
                          
"Als hij boos of verdrietig is trillen zijn vingers aan die hand. Je moet er maar eens op letten."
"Daar komt ook dus zijn haat voor de Engelsen vandaan."
Martijn knikte en moest ervan glimlachen, "terwijl hij, als hij niet aan boord van een schip was, toch altijd bij Benson in Engeland gewoond heeft."
                          
"Waarom dan toch terugkomen?"
"Omdat Benson niet wist wie Wilhelmina is.... was."
"Toen hij eindelijk haar naam te pakken had gekregen is de kapitein officieel terug in Nederland komen wonen. En is Benson op de Parel gaan wonen." 
                          
"Wauw."
"Dat weet je als je op zee werkt. Niets is makkelijk. Vooral wat er zich op het land afspeelt."
                          
"Dus dat zal nog een avontuur worden die broers van de kapitein."
"Ja" mompelde Martijn, "ze liggen niet goed met de kapitein."
"Altijd ruzie?"
"Nee, niet per sé. Denk ik. De kapitein is wel de enige die altijd terug naar Wilhelmina kwam en hulp en zorg regelde en haar geld om te eten gaf. De rest niet. Dat heeft ze me zelf gezegd, die eerste avond nog." 
                          
Anna zuchtte. 
Martijn keek voor zich uit. 
En zuchtte. 
En keek verder voor zich uit.