Chapter 30

                                    

                                          
Mother knows best
                          
"A mother has to think twice, once for herself, and once for her child"
                          
--Sophia Loren
                          
My feet was glued to the floor, my heart thumping so hard I'm afraid it's gonna burst out of my body.
                          
Aligaga ako sa labas ng bahay, para bang bulating hindi mapakali. Hindi ko rin maiwasan ang kagatin ang hinlalaki ko sa kaba, na baka hindi ako panisinin ni mama, na baka mali lang ang lahat ng sinabi ni Archer.
                          
"Ma'am?"
                          
Nawala ako sa iniisip ko ng narinig ko ang boses ni Nanay Mering, nakatayo sya at halata ang pagtatanong sa mga mata nya. 
                          
"Ah, Nanay Mering. Andito po ba si mama?" paghihinayang kong tanong.
                          
"Naku naman ikaw bata ka! Bahay mo din naman ito bakit ka pa nagtatanong?" may halong tawa sa salita nya.
                          
I just grinned sheepishly as she hold the gate and open it. Walking through the familiar path, my heart ache about the lost times me and my family had because of my kidnapper.
                          
I wonder how much will change if I haven't been kidnapped?
                          
The thought of it made my heart ache, and now, the gaze I have on my mother was filled with sorrow and blame.
                          
"Sera, bakit-- Anung nangyari?" pag-aalala nyang tanong sa akin.
                          
Nakita ako ni mama sa harap ng pintuan at hindi na ako nag intay at hinagkan ko na siya. My years falling from my cheeks as I sobbed on her body, my own was falling down from the pain and sorry I have bottled for the last months of confusion.
                          
"Sera! Manang tawagin nyo po ang hospital! Sera-- anak!" umiiyak na si mama habang pinapagmasdan nya ang paghihirap ko.
                          
Hindi ako makahinga, parang may mga kamay na sinasakal ako. Kinakalmot ko ang leeg ko na para bang sakit lang ang makakatulog sa akin ngayon. 
                          
"Sera kaya mo ito! Breathe slowly-- that's right! Breathe slowly!" my mother encouraged.
                          
Nawala naman ang sakit at sumunod ako sa paghinga ni mama. Pero bago iyon ay nawalan ako ng malay at tanging boses lang ni mama at ng ambulansya ang naabutan ko.
                          
..........
                          
"Is she okay now doc?" a hoarse voice was heard.
                          
My eyes were still closed as I savored the soft and warm feeling of a hand gently stroking my hair. 
                          
"She's already fine, just suffered from a shock and thus, I advise you to keep her calm right now. Ayaw naman natin na bumalik ulit sya dito sa hospital" 
                          
Nakahinga ng maluwag ang taong nasa tabi ko, sabay maraan na inabot ang kamay ko sabay sabing.
                          
"Wake up love"
                          
Then I opened my eyes, wide awake as I saw the side face of .y husband, his lips quirking up a bit as he kissed my forehead.
                          
"Welcome back"
                          
.......
                          
Tikom ang mga labi ko sa mga tanong nya, ni hindi nga ako makatingin ng harapan sa kanya, lalo na at nagbalik na ang mga ala ala ko.