TGBU 34

                                    

                                          

Kabanata 34- Pagbabalik

                          
Marcus' POV

                          
"Kuya kuya, gising na po" nakarinig ako ng isang boses ng isang bata habang nararamdaman kong may umaalog sa akin.

                          
Unti unti akong dumilat at nakita si Thalia na biglang ngumiti nang makita niyang dumilat na ako.


                          
"Magandang umaga po, kuya! Kakain na raw po ng umagahan" masiglang sabi ni Thalia. Ngumiti naman ako bago sumagot.

                          
"Sige susunod nalang ako" sagot ko. Tumango naman siya at nagtatatalon pang umalis.


                          
Nakakahawa tuloy yung kasiyahan ni Thalia, bakit ba ang saya saya nung batang iyon ngayon? Bumangon na ako at naghikab pa. Ngunit napatigil ako nang may naalala.


                          
SI ELLA! NAIWANAN KO NA NAMAN SIYA!



                          
Napahilamos ako ng aking kamay at napatulala ng ilang minuto. Pano na 'to? Paano ba ko nakabalik ulit dito sa panahon ng mga amerikano? Hindi ko naman panahon ito! Pero pangalawang beses ko na ito ngayong nakabalik dito. Paano ba ko nakabalik noon sa kasalukuyan? Wala akong matandaan!


                          
Napalingon ako sa labas nang may narinig akong hiyawan. Tumayo na ako at sinundan kung saan nanggagaling ang ingay. Pagkarating ko sa likod ng bahay, naroon sila Thalia at ang kaniyang ama na nagsisiyahan kasama ang ibang mga tao. Sa pagkakatanda ko ay Ernesto ang pangalan ng ama ni Thalia. Hindi ko kilala yung ibang mga kasama nila sapagkat hindi naman ako tagarito.



                          
"Kuya Marcus!" Sigaw ni Thalia nang makita ako. Dali dali siyang tumakbo papalapit sakin at hinila ako papunta sa hapagkainan. 


                          
"Anong meron? Bakit nagkakasiyahan kayo?" Tanong ko.


                          
"Kaarawan po kasi ni Lola Pilar kaya nagkaroon kami ng maliit na pagdiriwang" sagot ni Thalia. Napatango tango naman ako.


                          
"Nasaan si Lola Pilar?" Tanong ko habang nakuha ng pagkain.


                          
"Nasa simbahan pa po" magalang nitong sagot. 


                          
"Ahh. Nakakain ka na ba?" Tanong ko pagkatapos ko kumuha ng pagkain.


                          
"Opo, ako po pala nagluto ng mga iyan" sagot niya. Nabigla naman ako at napangiti. 'Kay sipag na bata!


                          
"Ang galing galing mo naman! Siguradong masarap itong mga pagkain" puri ko. Mas lalo namang lumawak yung ngiti niya.


                          
"Maraming salamat po!" Sagot nito. Napangiti naman ako at ginulo ang buhok niya. Naaalala ko tuloy sa kanya si Mark, nakakamiss ang batang iyon.


                          
"Sige na, iniintay ka na roon ng mga kalaro mo" sabi ko at tinuro yung mga batang naglalaro sa hindi kalayuan.


                          
"Sige po, mamaya nalang po ulit!" Masigla nitong sabi at tumakbo na pabalik sa mga kalaro niya kanina.


                          
Umupo naman ako roon sa may silong sa ilalim ng puno. Pinapanood ko yung mga lalaki at babae na nagkakasiyahan. Naggigitara yung isang lalaki samantalang yung iba naman ay naghahampas ng kung ano para makadagdag sa indayog ng tunog. Yung mga babae naman ay masayang nagsasayaw at sinusundan ang indayog ng musika.


                          
Nagtagal yung tingin ko sa isang babae na kasama sa mga nagsasayaw, kamukha ni Ate Rosa!


                          
Oo nga pala, nasaan na kaya ang pamilya ko? Buhay pa ba sila sa panahong ito? Nawala sila sa isip ko sapagkat ilang buwan din akong tumira sa kasalukuyan nang wala sila. Ang huling tanda ko noong nasa tamang panahon pa ako, babalik si Ate Rosa sa Maynila upang makipagayos sa aking ama at ina. Pasko iyon, hiniling ko iyon kay Ate Rosa dahil gusto kong makumpleto ulit kami. Sasamahan ko sana siya sa Maynila ngunit bigla akong napunta sa kasalukuyang panahon.