27.Bölüm

                                    

                                          
Medya - Barın ve Ayça
                          
🇹🇷
                          
Ceylan derin bir nefes aldı ve gözlerini yumdu. Kalbi buna daha fazla dayanamazdı. Ölecekti! Biliyordu, kesinlikle buradan sağ çıkamayacaktı. 
                          
"Bırakın beni," dediğinde karşısındaki kollarını göğsünde kavuşturdu ve başını iki yana salladı. Ceylan dişlerini sıktı. Burdan bir an önce kurtulmalıydı. 
                          
"Hiçbir yere gidemezsin!" dediğinde Ceylan iyice sinirlendi. Kaçmaya çalıştığında yanında duran adamlar hızlıca kollarından tutarak onu sabitlediler. Karşısındaki adam üzerine doğru eğildi ve nefesleri birbirine karışacak kadar yakınlaştı.
                          
"Hiç. bir. yere. gidemezsin!" Ceylan gözlerini yumdu. Böyle kolay pes edemezdi! Burdan eğer şimdi çıkmazsa, bir daha zor çıkardı! 
                          
"Oraya gitmem!" dediğinde karşısındaki adam güldü.
                          
"Bak bakalım gidiyor musun, gitmiyor musun?" dediğinde Ceylan yenilgiyle omuzlarını düşürdü.
                          
"Lütfen, acıyın bana!" dediğinde adam güldü.
                          
"Duygu sömürtüsü bana sökmez!" Ceylan bu sefer daha çok sinirlendi ancak elinden hiçbir şey gelmiyordu. Resmen esir alınmıştı!
                          
"Ama-" demesine kalmadan onu içeriye doğru sürüklemeye başlamışlardı. Ceylan direniyor, adamlar pes etmiyorlardı.
                          
"Hayır!" diyerek ayaklarıyla kendisini yere sabitlemeye çalıştı.
                          
"Burdan nefret ediyorum!" dediğinde adam hızlıca yanına geldi.
                          
"Zorluk çıkartmadan içeriye geç!" dediğinde Ceylan omuzlarını silkti.
                          
"Olmaz!" Adam derin bir nefes aldı ve hızla kadına atılarak onu kucağına aldı. Ceylan bu hareketi beklemediği için küçük bir çığlık kaçırmıştı ağzından.
                          
"Hadi bakalım," diyerek içeriye yürüdü adam.
                          
"Yapmayın, lütfen!" Ancak adam kadını dinlemedi.
                          
"Komutanım!" dediğinde adam takmamıştı bile onu.
                          
Aslan kucağında Ceylan'la hastaneye doğru ilerledi.
                          
"Komutanım, lütfen! Bakın ben çok iyiyim, turp gibiyim! Beni buraya mahkum etmeyin!" dediğinde Aslan gülmemek için kendini zor tuttu.
                          
"Ceylan, burası bir hastane. Sen de hastasın. İyileşeceksin ve çıkacaksın!" dediğinde Ceylan sinirle kollarını göğsünde kavuşturdu ve adamın kendisini içeriye sokmasına izin verdi. Sahi, izin vermese bile adamın gücü karşısında bir şey yapamıyordu ki! Arkaya baktığında gülerek peşlerinden gelen Tim'in diğer üyelerini gördü.
                          
"Sizinle de hesaplaşacağız! Bu yaptığınızı unutmayacağım! Sizi affetmiyorum!" dediğinde kimse onu takmamış, aksine sözlerine gülmüşlerdi. Tabii ki de Ceylan sözlerinde ciddi değildi. Şu an yaptığı çocukluk olabilirdi belki ancak gerçekten hastanelerden nefret ediyordu. 
                          
"Komutanım, ben gerçekten iyiyim," dediğinde Aslan çoktan içeriye sokmuştu bile. Hastanedeki insanlar gülerek onlara bakıyorlardı. Hepsinin üzerinde üniforma vardı ve kesinlikle rezil olmuşlardı.
                          
"Tamam indirin beni! Kendim yürüyebilirim," dediğinde Aslan ona yandan bir bakış attı ve takmadan ilerlemeye devam etti.
                          
"Komutanım!" diye çığırdığında Aslan kaşlarını çatarak kucağını omzuna bastırdı.
                          
"Ne ses var sende be kadın! Bir rahat dur!" diyerek kucağından inmeye çalışan Ceylan'a çıkıştı. Asansöre geldiklerinde Ceylan zorlukla kendisini yere atabilmişti.