Chapter 4

                                    

                                          
Finally Home
                          
***Home is not where you live but where they understand you.***
- Christian Morgenstern
                          


                          
"Have you remember?"
                          
Napapitlag na lang ako sa tanong nya. Tila ba sa mga nakaraang buwan ay mga panaginip lang ang mga nangyari sa akin. Na kapag gumising ako ay mawawala na ang bangungot na nagpapagising sa akin bawat gabi.
                          
Pero nandito sya.
                          
Ang asawa ko, si Alexander Romero, na hindi ko man lang alam ang nilalaman ng isip. 
                          
Talaga bang mag-asawa kami?
                          
Isa lang iyon say mga tanong na nagpapapuyat sa aking gabi gabi, tila ba isang mantra na laging pumapasok sa isip ko.
                          
"I haven't, besides it's not that easy. You......you don't know how I feel. Waking up with no memories an-and with a guy whose glaring at me. Like he wanted to hurt me"
                          
I wanted to applause myself for standing up with him. For being brave enough to talk back and retort at him. There's so many things I wanted to say but I know, he will be furious.
                          
And he is.
                          
He's face was red and veins we're bulging, pulsing in his forehead. His eyes were cold and there was a storm of emotions going on in his eyes. But there's one thing for sure.
                          
He silent when he's angry and I fear that.
                          
Mas mabuti na gumawa sya ng eksena o kaya naman magbasag sya ng my base, itaob and wooden single desk sa gilid ko o ibato Ito sa bintana. Pero ang mga titig nya ay sapat na para matakot ako. Puno ng galit ang mga mata nya na para bang ito na lang ang alam kong emosyon na kaya nyang ipakita sa akin.
                          
Emosyong puno ng galit at pandidiri na para lang sa akin.
                          
"What? You really have the guts to talk back at me. Tandaan mo, I'm still your husband and this husband of yours can take you with or without fight onto the hands of your loving parents"
                          
"Yo-You can't do that!"
                          
Tila ba nagwala ang kaluluwa ko. Hindi nya iyon pwedeng gawin, mababaliw na yata ako kapag natali na naman ako sa kanya.
                          
He's taking the only thing that keeps me sane from my insanity.
                          
Hindi ko na napigilang humagulgol, ang mga buhok ay nagkalat sa pagiiling ko ng aking ulo, senyales na hindi ako pumapayag sa gusto nya. Hindi ako makakapayag.
                          
"Don't ever think that because you have amnesia, people you have sinned with will forgive you. I can and will find you in the depths of the Earth, whether our like it or not. You'll always be tied to me"
                          
He smirks at me and left. 
                          
He can't do that. He's not that powerful. My family will protect me, they can hide me I know.
                          
Pinilit ko na sabihin sa sarili ko na tama ako, na hindi nya kayang gawin ang lahat ng sinasabi nya. Wala syang karapatan na ikulong ulit ako. Hindi nya magagawa na hanpin ako.
                          
Hindi ba?
                          
Pero alam ko sa sarili ko na itinatago ko lang ang katotohanan. Na alam ko na kaya nyang gawin ang lahat ng sinasabi nya pero hindi ko matanggap. Hindi ko matanggap na kaya nya akong hilahin papunta sa kanya ng walang kahirap hirap.
                          
I'm pretending that everything will be okay but I know the truth. Nasa harap ko na ang katotohanan pero hindi ko ito pinansin, bagkus ay pinilit kong buharin ito sa isip ko.
                          
I know that my time is limited.
                          
Nakita ako ni mama ng luhaan, buhok na nagkalat at mga matang nagmumugto at namumula, kasama ng namumutla kong mukha. Baka nga muka na akong multo pero hindi ito pumasok sa utak ko. Tanging ang mga salitang iniwan lang ng asawa ko ang umiikot sa isip ko.
                          
"Mama...ughhh....b-bakit ma?"
                          
Niyakap ako ng mahigpit ni mama habang hinahagud ang aking likod. Tila akoy isang bata na ninakawan ng candy na naghahanap ng maiiyakan. 
                          
At sa piling ng aking mama ko binuhos ang lahat ng sakit at hinagpi ko. Her arms caged my quivering self and I felt her arms was like a pillar. A support that keeps me from going on, that keeps me from standing up and still live.
                          
She's the reason I'm alive and a sane person.
                          
"Anong gagawin natin mama? Paano kung makuwa nya ko sa into? Asawa ko sya at sya na ang guardian ko. Ayoko mapunta sa kanya mama. Tulungan mo ko mama, mamamatay ako sa piling nya"
                          
Nang humupa ang aking luha ay nahimasmasan ang isip ko. Para bang binuhusan ako ng malamig na tubig pagkatapos ng ginawang pagpapatahan sa akin ni mama.
                          
Her consolations and promises faded and the truth, the reality surfaces again in my mind.
                          
"Shhh....wag kang mag-alala anak. Hinding hindi ka na malalayo sa piling ko. Gagawin ko at ng papa at mga kapatid mo ang lahat para hindi mangyari ang mga sinabi nya"
                          
I look at her, my face full of Hope. I wanted to think that there's a way, an escape route for us, for me.
                          
"But his family is powerful and so his connections. Baka mga 2 buwan lang ay mahanap ka na ng mga investigators nya, kung hahanap man sya. Maaring hindi pero malaki ang mundo. Sa tingin ko hindi ka nya mahahanap agad. Pero..."
                          
Napuno ng pag-asa ang kalooban ko. Pero bakit ganun? Sa lahat ng bagay na makapagpapasaya sayo ay laging may kapalit? Hindi ko na ba maaasam ang saya sa piling ng mga mahal ko sa buhay?
                          
Palagi na lang ba akong tatakbo at lalayo para hindi namin masaktan ang isat isa?
                          
Akala mo pa naman ay malaya na ako, nandito na ang mga magulang ko makakasama ko na sila sa aming tahanan. Sa aking tahanan, sa wakas ay may matatawag na akong pamilya at tahanan. Hindi na ako isang pasyente na walang alam sa mundo kinanaikutan nya bagkus ay mayroon na akong mga taong nasa buhay simula ng akoy pinanganak.
                          
But when she holds me with her arms, right there I knew. 
                          
With her I know I'm finally home.
                          
_______________________________________
                          
Hello!!!!
                          
It's been a while and yes. I have so much things going on in my life. Specifically in my school life. Research, written outputs and role playing.
                          
Ughhh!!
                          
So tired.
                          
Anyways I really hope you love this chapter!!
                          
Don't be a stranger.
                          
Vote.comment.share