xix

                                    

                                          
LAST DANCE
We both fell into a deep silence as we both stared into each other's eyes.
"I am...confused," he said which just came out almost like a whisper. Hindi ko alam kung saakin niya ba sinasabi ang bagay nayon oh sa sarili niya. I frowned. What does he mean he's confused? 
Kahit na nagtataka din ako kung bakit niya nasabi ang mga salitang iyon ay hindi nalang ako nag-abalang mag tanong pa at sa halip ay itinuon ko nalang ulit sa tanawing nasa harapan namin ang paningin ko.
Masyadong mahirap basahin ang mga bagay na tumatakbo sa isipan niya. Palagi lang ding walang emosyon ang mukha niya kaya naman hindi ko rin malaman kung ano bang iniisip niya.
Kahit gusto kong mamangha dahil sa ganda ng tanawin na nakikita ko ngayon ay hindi ko magawa dahil sa bampira na 'to na hanggang ngayon ay walang patid parin na nakatingin saakin ng seryuso. Ano bang kasalanang nagawa ko sa isang 'to at kung makatitig naman siya ay parang gusto niya na akong tunawin ng buhay?
"What?" I ask annoyed when he still didn't move his gaze away from me. His forehead creases.
"Bakit mo ba ko dinala dito?" Bored na tanong ko tsaka ako padabog na naupo sa mga pinong damo dito sa ilalim nang nag iisang punong kahoy na nakatanim sa itaas nitong burol kung nasaan kami ngayon. 
I heard him hissed first bago siya sumandal doon sa puno. "I don't know." Tumaas ang isang kilaw ko sa isnagot niya. Hindi niya rin alam kung bakit? Pinaluluko ata ako ng bampira na 'to eh.
Mukhang nag punta lang siya dito para tumambay. Kung gano'n, bakit hindi nalang siya pumunta dito ng mag-isa? Dinadamay pa ako eh!

Sumilip ako sa relong suot ko para makita kung anong oras na ba. Hindi ko alam kung tapos na ba ang kasayahan pero ayun sa sinabi ng dalawang iyon ay magkakaruon pa ng sayawan mamayang alas dose ng gabi kaya naman sigurado akong pati sila ay hindi parin nakakauwi hanggang ngayon. Kailangan ko lang makabalik bago sila makauwi dahil baka hanapin na naman ako ng tatalong iyon mamaya. 
"Stop staring at me, bastard!" Inis na saad ko. 
"Stop talking!" I darted him a deadly glare. This crap—
'Calm down, Hyrreti! Calm down!' I chant in my head to calm myself down. Masasakal ko talaga ang bampira na 'to eh. Pasalamat talaga siya at magandang lugar itong pinagdalhan niya sakin ngayon.
Napairap ako tsaka ko tahimik na tinitigan ang buwan. He did the same thing too. We both fall into a deep silence. I prefer this more than hearing his annoying voice. 
Ilang minuto din ata ang nakalipas nang binasag ng mahinang tunog na nanggagaling sa relong suot ko ang katahimikan bumabalot saaming dalawa. Napatingin ako dito at nakitang eksaktong alas dose na pala ng hating gabi. 
"It's already my birthday." Bulong ko. The tick that comes from the small watch that I am wearing makes me a little bit dizzy. I need to refrain myself from remembering what happened during that night four years ago para hindi bumalik sa systema ko ang lahat ng takot. 
That's the main reason why I need to have a double shots of my sedative tuwing sumasapit ang araw ng kaarawan ko para kumalma ang systema ko. 
"Damn it." Mahinang pagmura ko ng maalala kong iniwanan ko pala sa lamesa namin ang maliit na purse na dala ko kanina kung saan nakalagay ang extra sedative na dala ko. 
Napatingin ako sa kamay ko ng mag-umpisa iyong manginig. I bit my lower lip in frustration. Kung bakit ba kasi nakalimutan ko pang dalhin ang bag ko? 
Tumayo na ako. Kailangan ko nang umuwi ngayon. Hindi ako pweding magtagal kasama ang bampira na 'to. Napatingin ako sa direksyon kung saan kami dumaan kanina. Hindi kaya ako maligaw? Napabuntong hininga nalang ako. Bahala na kung saan man ako dalhin ng mga paa ko mamaya.