Część 6

                                    

                                          
Życie składa się z powitań i  pożegnań. Naturalnych, nadchodzących z kolejnymi chwilami dopisanymi do  życiorysu. Powitania dzielą się na te ważniejsze i te bardziej błahe,  te, które nie odciskają się piętnem na naszej historii. Krótkie  uściśnięcie dłoni, wymienione uśmiechy, znikome słowa i kolejna osoba  poszerza grono znajomych twarzy. Zagnieżdża się w naszej pamięci na  ulotny czas lub ryje w niej głębokie piętno.
                          
Podobnie  jest z pożegnaniami. Przychodzą często niespodziewanie, testują nasze  granice, jak wiele jesteśmy w stanie znieść. Są pożegnania formalne,  służbowa wymiana zdań, skinienie głową i tyle, koniec, kolejny rozdział  zamyka swój bieg.
                          
Jednak  są też pożegnania bolesne i przedwczesne. Pożegnania, bez prawdziwych  pożegnań. Rozdział się kończy, czas biegnie uparcie w przód, coś znika,  nie dając nam nawet cienia szansy, na wypowiedzenie żegnaj.
                          
Pomieszczenie  jest tak samo przytłaczające, jak zawsze. Pochylam głowę pod natężeniem  spojrzenia postaci stojącej przede mną. Spojrzenia pełnego wyrzutu i  żalu, nie ma w nim miejsca na współczucie. Staram się coś powiedzieć,  jednak głos grzęźnie w gardle.
                          
Unoszę wzrok i widzę, jak oczy  wypełnia ulga, zrozumienie i czysta radość, ciągnąca za sobą kąciki warg  w górę. Uśmiecham się również, czuję łzy pod powiekami, jednak  obiecałam sobie, że już nie będę płakać.
                          
Zatapiam się w ramionach drobnego, starszego mężczyzny bez słowa, wierząc, że wyjaśnienia przyjdą z czasem.
                          
- Ja... przepraszam - uważam, że to najodpowiedniejsze, co teraz powinnam powiedzieć.
                          
-  Dziecko, to już przeszłość - twarz naznaczona zmarszczkami, zapadnięte  oczy i siwe włosy, oznaki czasu, nijak mają się do głosu, który zawsze  przyprawiał mnie o drżenie. Ciepły, głęboki, zachrypnięty. Głos, któremu  nie sposób nie wierzyć.
                          
Siadam na podniszczonym krześle, oczekując charakterystycznego gwizdu czajnika, w oczekiwaniu na gorącą herbatę.
                          
- Chcesz sprzedać Admirała? - w końcu pytanie przechodzi mi przez gardło, lecz wzrok mam wbity w blat stołu.
                          
-  Nie chcę, Sophia, ale robię się dla niego za stary, a on dla mnie, za  silny - opiera się plecami o ścianę i wbija we mnie spojrzenie.
                          
- Za silny? Potrafisz przechytrzyć każdego konia - cień uśmiechu wpływa na moje wargi.
                          
-  Czas ucieka, a ja już nie jestem zrobić tak wiele, jak kiedyś, niestety  - zbieram odwagę, aby na niego popatrzeć i faktycznie widzę w nim  oznaki starości.
                          
- Ja wiem, że po takim czasie, po moim zachowaniu,  nie mam prawa o nic cię prosić... oraz nie mam pieniędzy. Mam jedynie  czterysta dolarów, ja wiem, że to nic, jak za takiego konia, jakim jest  Admirał, ale obiecuję, spłacę resztę, tylko nie sprzedawaj go nikomu  innemu - wypowiadam na głos to, co kłębiło się w mojej głowie od wyjścia  z domu.
                          
- Jakie pieniądze? Sophia, Admirał jest twój, nie musisz za niego płacić - widzę rozbawienie w jego twarzy.
                          
-  Jak to? Przecież po... Admirał przeszedł w twoje ręce, mama się go  zrzekła... i ja też - przyznaję, czując jak czerwień zalewa mi policzki.
                          
-  Nie zrobiła tego. Twoja mama dawała miesięcznie na jego utrzymanie,  lecz on nadal pozostaje twój. Zdecydowałem o sprzedaży i poinformowałem o  tym twoją mamę, że nie jestem w stanie dłużej go zatrzymać, a nie  sądziłem, że jeszcze cię tu zobaczę - w wymowny sposób wypomina mi  ostatni czas, przez co pochłania mnie fala wstydu.
                          
- Och... To  przyjmij ode mnie te pieniądze, choćby za przetrzymanie go do czasu, aż  nie znajdę jakiegoś pensjonatu - nurkuję ręką w torbie, aby wydobyć z  jej otchłani pieniądze.
                          
- Nie trzeba, zachowaj to i przeznacz na  opłatę za hotel, a jeśli ci zabraknie, w stajni jest cała masa sprzętu,  który zapewne w całości nie będzie ci już potrzebny. Zapomnij, choć w  małej części o przeszłości i ratuj to, co jest teraz, Sophia - uśmiecha  się do mnie przez ramię, jednocześnie zalewając wrzątkiem torebki  herbaty.
                          
*

                          
Pomieszczenie jest tak samo przytłaczające, jak  zawsze. Pochylam głowę pod natężeniem spojrzenia postaci stojącej przede  mną. Spojrzenia pełnego wyrzutu i żalu, nie ma w nim miejsca na  współczucie. Staram się coś powiedzieć, jednak głos grzęźnie w gardle.
                          
Unoszę  wzrok i widzę, jak oczy wypełnia ulga, lecz ledwie dostrzegalna. Moja  matka zaciska szczękę, a ja odwracam twarz. Nie mogę sobie wybaczyć, że i  tym razem się nie udało.
                          
- Jak wiele razy jeszcze będziesz  próbował? Aż tak ci na tym zależy? - zachrypnięty głos, pojedyncze  wibracje świadczące o smutku, ukrytym gdzieś w głębi. Milczę, wciskając  policzek mocniej w poduszkę.
                          
- Jutro wychodzisz do domu, jednak  zastanawiam się czy to, aby nie jest zły pomysł - kontynuuje, już się  nauczyła prowadzić konwersację w pojedynkę.
                          
- Zamknij mnie w psychiatryku, przynajmniej nie będę musiał was oglądać - warczę, choć wiem, że to lekka przesada.
                          
-  Może faktycznie szkoda, że i tym razem ci się nie udało - stwierdza,  jakby czytając mi w myślach. Przez chwilę przetwarzam jej słowa i  dociera do mnie, że mimo wszystko, bolą.
                          
 Zaciskam  powieki i wracam myślami do lepszych czasów. Widzę swój uśmiech,  lekkość w czynach, brak trosk i rozmyślań na temat przyszłości. Tu i  teraz. Kiedyś było łatwiej, było piękniej, choć, może i kiedyś będzie  pięknie?
                          
Chciałbym móc w to wierzyć, chciałbym pozbyć się kamienia, który miażdży mi wnętrze.
                          
Uwielbiam  sen, w nim znów jestem sobą, tym prawdziwym, bez ograniczeń, obaw. W  snach wracam do tych dni, co umknęły wraz ze zdradzieckim czasem.  Zniknęły w odmęcie przeszłości, razem z marzeniem na to, że będzie  dobrze, że wszystko się ułoży, że będzie lżej.
                          
Pozostaję w tej samej pozycji, gdy otwierają się drzwi i ktoś cicho wchodzi do środka.
                          
- Kolacja - cichy, cienki głos pielęgniarki zagłusza ciszę.
                          
- Dziękuję, nie jestem głodny - odmawiam, nie mając najmniejszej ochoty na jedzenie, ani na cokolwiek.
                          
-  To chociaż zostawię panu herbaty, z pewnością nie zaszkodzi - kobieta  stara się być miła, więc odpowiadam jej cieniem uśmiechu, gdy stawia na  szafce kubek z ledwo parującym napojem. Oczywiście, wrzątkiem mógłbym się zabić. Odprowadzam ją wzrokiem i skupiam się na ciemnym płynie, dryfującym w szklance.
                          
- Herbata nie zaszkodzi i z pewnością nie pomoże - mruczę do siebie, odwracając się tyłem do drzwi.
                          
Pozostaje  szary uśmiech, posłany w kierunku ciemnej mogiły, jako znaku po tym, co  przepadło, zostało zagrzebane w odmętach przeszłości.
                          
Uśmiech,  jako namiastka tego, co jeszcze chcielibyśmy powiedzieć, jako żałosna  próba rekompensaty braku szansy, na ostatnie spojrzenie, ostatnie  zdanie, ostatni oddech.