Rozdział 3

                                    

                                          
Czas.
                          
Jakże zastanawiający jest czas.
                          
Sekundy,  minuty, godziny... jednostki pozwalające odnaleźć stabilizację w  chaosie. Zależność zawsze jest taka sama, godzina ma sześćdziesiąt  minut, trzysta sześćdziesiąt sekund... nic się nie zmienia, nie skraca,  nie wydłuża.
                          
 Zatem  jak to jest, że raz zamykamy oczy na kilka sekund, a w naszym odczuciu  mija godzina, gdy następnym razem przymykamy powieki na kilka długich  godzin, lecz upływa kilka powolnych minut.
                          
Zastanawiające, niezrozumiałe, nieosiągalne.
                          
Czas  jest jak mgła. Snuje się blisko ciała, muska nasz zatrwożony umysł,  niedostępny i nieuchwytny. Nie można go posiąść, zatrzymać, ponaglić.
                          
Świadomość  przemijania, straconych chwil jest bolesna. Czasem odnosimy wyrażenie,  że coś trwa na wieczność, będzie przy nas na zawsze, gotowe wyciągnąć  pomocną dłoń, wesprzeć po upadku. Życie bywa przewrotne, w jednej chwili  posiadamy pewność, poczucie stabilizacji, a zaraz okazuje się, że nasza  ostoja pęka, rozbryzguje się niczym bańka mydlana.
                          
Tracimy to, co miało być wieczne.
                          
Tracimy coś, co miało być na zawsze.
                          
Poranek.  Kolejny i kolejny. Każdy następny cięższy od poprzedniego. Ta sama  rutyna, blada twarz, przekrwione oczy, świadomość mieszająca się z  żałością i opadająca na dno żołądka. Tęsknota za snem pojawia się zaraz  po przebudzeniu, godzi myśli, uświadamia, że właśnie przepadł chwilowy  azyl, ciemność nocy otulająca zmysły, wyciszająca tęsknoty i pragnienia.
                          


                          
Ból.
                          
Tępe pulsowanie pod czaszką.
                          
Rozsznurowuję  zasupłane powieki, przesuwam wysuszonym językiem po popękanych wargach.  Pojedyncze smugi światła docierają do mojego sennego umysłu. Ociężale  przewracam się na bok, drobne igiełki bólu przesuwające się pod skórą  świadczą o tym, że nadal żyję.
                          
Oddech.
                          
Przymknięcie oczu.
                          
Wydech.
                          
Niegdyś proste życiowe czynności, teraz wyjątkowo przyprawiające mnie o zawroty głowy i wyczerpanie.
                          
Godzina jest wczesna, słyszę subtelny dźwięk kroków mamy, poruszającej się po kuchni.
                          
Mam  jeszcze czas, moje wykłady zaczynają się za ponad trzy godziny. Jednak  zbieram resztki sił, przecieram chudą dłonią twarz. W pół śnie szukam  starych, wyciągniętych legginsów, które będą w stanie ukryć moje  czerwone, posiniaczone nogi.
                          
Wsuwam smukłe palce we włosy i wstaję  chwiejnie, potrzebując podparcia w postaci ściany. Gładzę sierść kota  śpiącego na krześle, wkładam na stopy znoszone kapcie i idę przywitać  się z rodzicielką.
                          
Przechodzę pomiędzy promieniami słońca wpadającymi do wnętrza przez idealnie czyste okna.
                          
-  Dzień dobry - wykrzesany uśmiech, starania, aby głos brzmiał naturalne,  entuzjastycznie, zdrowo. Wystarczy spojrzenie na skuloną w sobie  postać, zapadnięte policzki, szarą skórę, krople potu na skrzydełkach  nosa i mase krwistych żyłek barwiących oczy. Wymuszona radość wyparowuje  wraz z oddechem.
                          
- Obiecałaś... - staram się brzmieć stabilnie,  zbieram pojedyncze głoski, aby nie drżały, nie pokazały, jak moje  fundamenty trzeszczą niespokojnie.
                          
- Późno wróciłaś - umęczony  wzrok, spękane, wysuszone usta, pospiesznie uczesane włosy. Przymykam  oczy i pragnę wierzyć, że gdzieś tam w środku nadal tkwi postać mojej  mamy, tej prawdziwej, szczerej i radosnej, której nie jest w stanie  powalić żaden huragan, która nigdy mnie nie opuści, która nie zatopi się  w smutku i własnym bólu.