~Deel 2, hoofdstuk 4.~

                                    

                                          
A/N: Skip deze note NIET. Lees het. Hartelijk dank.
                          
Voor de mensen die denken: "Ik snap geen shït van dit boek, dus ik ga het ook niet kopen als het uitgegeven wordt" FOUT. Helemaal fout. Als je niet hebt opgelet; ik had eerder gezegd dat DE HERSCHREVEN VERSIE MAKKELIJKER ZAL ZIJN.
Dat is ook het voordeel aan het kopen, want je snapt de hoofdstukken beter zonder dat ik het tien keer moet uitleggen. 
                          
Handig toch?
En ik heb echt mensen nodig die overwegen het boek te kopen. Ik blijf dit herhalen totdat het boek uitgegeven is... Jullie steun is nodig om verder te schrijven, cupcakes!
                          
Oké, genoeg onzin voor vandaag. VEEL LEESPLEZIER <3
                          
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
                          
Ik wist niet wanneer alles zwart werd voor mijn blikveld, maar toen ik weer wakker werd hoorde ik gierende banden en was mijn maag was ondersteboven. Er was duisternis; hier en daar flitsten lampen voorbij.
                          
Wat dus duidelijk maakte dat ik in een auto lag.
                          
Mijn hoofd begon te bonken nadat ik rechtovereind ging zitten. 'Ben je eindelijk wakker? Dat werd tijd,' hoorde ik Owen mompelen. Hij zat achter het stuur en reed alsof zijn leven ervan af hing.
                          
Of eerder gezegd, mijn leven.
                          
Ik herinnerde me de achtervolging door de vampieren, maar verder dan dat kwam ik niet. Was ik flauwgevallen? En zo ja, hoe? Waar waren we eigenlijk?
                          
'Waar... zijn we?' vroeg ik aan Owen. Mijn tong voelde zwaar en dik aan. Bovendien had ik dorst. Het leek alsof de luchtdruk hier anders was, wat me een akelig gevoel gaf--
                          
'We zijn op aarde, ergens in de Verenigde Staten. Maar bewaar de vragen voor later, eerst moeten we een schuilplaats vinden!' zei Owen vlug, wat mij de mond snoerde. 
                          
Ik was terug op aarde.
                          
De plek die voor mij een Hel was.
                          
'Wat ben je aan het doen?' Ik klom naar de voorbank, want de achterbank was niet fijn. Ik werd er alleen misselijk van. 
                          
Hoe kwam hij eigenlijk aan zo'n dure auto? Er klopte iets niet.
                          
Voordat ik ook maar goed zat, gooide hij het stuur om naar links, waardoor ik half op zijn schoot terecht kwam. 'Hé!' riep ik uit. Snel ging ik zitten op mijn plek en klikte de gordel vast. 'Het spijt me, ik zie de weg niet goed en ik rijd allang over het limiet.' 
                          
Moest ik dat geloven?
                          
'Dit gaat nog lang duren,' zuchtte ik vermoeid toen ik in de achteruitkijkspiegel de vier vampieren zag die ons achtervolgden.


                          
◈_◈_◈ 


                          
Na twee uur hadden de vampieren het eindelijk opgegeven. Owen had echter andere plannen en reed naar het meest dichtstbijzijnde hotel. 
                          
'Waarom zijn we hier? Gaan we niet terug naar de Onderwereld?' vroeg ik verward. 
                          
'Nee, als we daar terug gaan, dan ga je eraan. Daarom moeten we wachten tot hij is afgekoeld.' 
                          
Dankjewel, nu moest ik nog meer tijd met hem doorbrengen.
                          
'Kom op, ze zouden niet tegen Rafe op kunnen. Hij is de zoon van de Duivel, wat had je gedacht?' 
                          
Hij schudde zijn hoofd met een lach. 'Rafe? De vampier koning is heel toevallig goed bevriend met de Duivel, dus daar zou Rafe niets over te zeggen hebben. Vampieren zijn een van de gevaarlijkste demonen, Tesoro.'