IX

                                    

                                          
Karan
                          
Hocanın yönlendirmesi ile odaya doğru yürümeye başlamıştım.Bu gün yağmur yağıyordu.Bu yüzden diğer binaya geçmek için siyah kapüşonumu başıma geçirmiştim.Aydınlıktan kaçarcasına siyah giyinmiştim.
Başım eğikti.Yerde oluşan çukurlar da su birikintileri vardı.Giydiğim beyaz ayakkabım şimdi çamura bulanacaktı fakat sorun değildi.Ben kirlenmeyi severdim.Tıpkı yaramaz bir çocuk gibi.
Hızlıca yürüyerek üniversitenin giriş kapısından içeri girdim.Bu gün yoğun bir gün olacaktı, bunu hissediyordum.Dert ettiğim yoğunluk değildi, yalnız olacaktım.
Tıpkı yıllardır olduğu gibi.
Ellerim cebimde her zaman yaptığın gibi yerdeki mermerlere bakarak yürüyordum.Yalnızlığa alışmıştım fakat bana koyan insanların ön yargılarıydı.
                          
"İnsanlar bir bok çuvalından ibaret."

                          
Annem bana bakıp yüzümü ellerinin arasına alarak bunu söylemişti.Ve ne derler bilirsiniz anneler her zaman haklıdır.
                          
Adımlarımı hızlandırmaya başlamam ile biriyle omuz omuza geldim.Ondan kaçıp başkasına çarpmamak için başımı kaldırdım.Gözlerimi bana çarpıp hiç bir şey demeden giden oğlandan kaçırıp önüme dönerken cam kenarında olan grubu gördüm. Gruptaki genç oğlan bana bakarak yarım ağız sırıtmıştı. Tüm kızlara atılan o yarım ağız gülümsemeler.Mavi gözlerinin ışıltısı buradan belliydi.

                          
Gözlerimi devirerek hızlıca yürüdüm ve resim odasına girdim.Hazırladığım dört tablo vardı.Fakat bir tanesinin üzerinde düzenlemeler yapmam lazımdı.Duvara yasladığım o tabloyu alıp yere koydum.Islanmış ceketimi ve tişörtümü çıkarttım.Yere çömelerek resmi detaylandırırken üzerinde bir kaç düzeltme daha yaptım.Yüzün bir kısmı daha koyu olması gerekiyordu.Koyulaştırarak ve şekle sokarak ayağıyla kalktım.Karşımdaki aynada kendimle göz göze gelirken gülümsedim.Her yerim boyalardan dolayı renklenmişti.Sonra gözlerim aynadaki başka bir detaya takıldı.
                          
Aynadaki gördüğüm kişi o gülümsemeyi yapan çocuktu.Bu sefer ise yüzünde garip bir hal vardı.Bir saniyelik bakışmanın ardından hızlıca yürüyerek gözden kayboldu.Bir kaç saniyelik bir bakışma buraya neden geldiğini sorgulatmadı çünkü buradaki eserler daima merak konusu olmuştu.
                          
Geriye çekilerek duvara dayadığım eserlere gururla baktım.Resmetmek benim dünyamda.Şu anda dünyamı karşıma almış bakışıyorduk.Gülümsedim.
Hayal gücünüzü kulanın demişti James öğretmen.Hiç bir yerden örnek almamızı istemiyordu yüzün kompozisyonunu çıkartırken.Hendi hayal gücümüzle dört insan yüzü çıkaracaktık. Özenmemizi istiyordu.Son senemizdi ve benim artık lisanı tamamlamam lazımdı.
                          
Yere oturdum ve manzarama gülümsededim.
~~
P.S:Karan'nın çizdiği resimler;
                          

                            

                                
                            
                              
                                  
                              
                              
                                
                                  
                                  
                                
                              
                             
                            
                            
                          
                          
                          

P.S:Karan kim diye sorarsanız aha da bunu dersiniz