Tulay ng Kinabukasan

                                    

                                          
Sandali lamang nang aking mapagtanto 
Na ang buhay ko'y parang isang tulay na 'di gawa sa bato 
Hindi katibayan ang isang 'to 
At kung 'di pahahalagahan ay maaaring gumuho. 
                          
Sa bawat hakbang ko'y may kabang dinidibdib 
Mga kamay ay nanginginig habang nakahawak sa lubid 
Napapapikit na lamang kapag tulay ay tumatagilid 
At pakiramdam ko'y maraming umaaligid sa'kin sa paligid. 
                          
Sa hirap ng buhay ay kailangan kong tiisin 
Ang hirap na aking dinaranas at patuloy pang daranasin 
Hanggat kaya ko'y aking didibdibin at titiisin 
Ang sakit na mas malala pa sa pagluhod sa asin. 
                          
Ang buhay ko'y katulad ng tulay na aking tinatapaka't hinahakbangan
Kunwari'y matibay kung iyong titignan 
At walang problema kung iyong pagmamasdan 
Ngunit ang totoo'y may tinataglay na kahinaan. 
                          
Sa araw araw na pagpasok ko sa eskwelahan 
Sa araw araw na pagpunta ko sa pamilihan ng bayan 
Sa araw araw na pagbaba ko sa kagubatan 
Ang tulay na ito ang aking tunay na maaasahan.
                          
Minsan ay sumagi sa'king isipan
Na huwag na lamang tumuloy sa patutunguhan 
Dahil aking dadaanan ay tulay na kinakatakutan 
At buwis-buhay kung dadaanan.
                          
Ngunit kinakatakutang tulay ay di naging hadlang 
Sa aking patuloy na paghakbang Gamit ang mga paa kong tsinelas lamang ang sapin sa talampakan 
Aking patuloy na tinungo ang aking nais pauntahan.
                          
Nakakatakot, buwis-buhay, at maraming oras man ang dapat ilaan para malagpasan,
Ako'y nagpapasalamat sapagkat may nagagamit akong tulay para daanan
Patungo sa aking mga pangarap na nais makamtan 
At nagsisilbing tulay ng aking kinabukasan.
                          
-Rara