Chapter 24

                                    

                                          


                          
Ethan's POV
                          
"you should've gone near her!" I said as I pulled out hanna out of the Scene.
                          
"gusto ko lang makipag kaibigan sa kanya," she said and her tears were visible
                          
"and you think she could forgive you that Easy?" I said half yelling
                          
I really just got mad at what she did as well..
                          
Who wouldn't? she stole the song! And even own it! 
                          
"you made her suffer by doing that! All those bashers pilled up and go against her all because of you!!" I blaimed her
                          
People bullied her, I saw the comments written down her video
                          
I knew I was one of those who resulted to everything that's happening.
                          
I went home so devasted 
                          
Hanna's POV
                          
Iyak ako nang iyak at di ko mapigilan.
                          
Napaupo ako sa isang tagong parte nang school para walng makakita sa akin.
                          
Akala ko, nung pinagtanggol ako ni Ethan magiging ok na kami
                          
Pero di rin pala!
                          
Pinilit kong mag sorry kay May pero yun nga nahagis lang ako sa sahig.
                          
Siguro galit narin ang mundo at lahat nang taong nandirito pag nalaman nila na ninakaw ko ang kanta
                          
Tang ko tanga ko!
                          
Habang binabato nang sariling kamay ang sarili ko. Di ko mapigilang umiyak, ako ang may kasalanan kung di dahil sa pagiging Selfish ko, kung naging mas open ako sa nararamdaman nang ibang tao ay sana ngayon Masaya ako. 
                          
Sana walang nagagalit sa akin.
                          
Oo gusto kong mai-angat ang career ko pero, naging mas malala lang ata ang nangyari nagkapatung patong ang kasinungalingan ko.
                          
Nawalan ako nang mga kaibigan!
                          
Patuloy ang ragasa nang luha ko at di ko mapigilan, hanggang sa umatake nanaman ang pagsinok ko! Patay na!
                          
Niyakap ko ang aking paa hang nakaupo, pakiramdam ko...ako nalang mag isa
                          
"gusto mo?" biglang nalang may malalim na boses ang nagsabi.
                          
Sabay abot nang tubig sa akin. tiningnan ko lang ang tubig na alok nya, at ang nagbigay nito
                          
"wala kasi akong panyo, kaya.. ito nalang, tsaka may kakilala kasi  ako nawawala ang sinok at napapatahan pag naka inom nang tubig. Wag kang mag alala, malinis yan! Walang lason... bagong bili sa canteen" sabi nya, kahit medyo nag aalala... kinuha ko narin yun!
                          
Sa mga sinasabi nya may naalala rin ako.
                          
"oh... inum ka na, Baka pagalitan pa ko nang tatay mo pag nakita kang umiyak!" 
                          
Hindi ko na masyadong naalala kung sino yun, pero...
                          
Pag umiiyak talaga ako umiinom agad ako nang tubig dahil hindi ako nakakahinga dahil inaatake ako nang sinok.
                          
Bigla syang umupo sa tabi ko.
                          
"salamat po sa Tubig ha!" sabi ko sa kanya,
                          
Pamilyar ang mukha nya...
                          
Marahil dahil sya yung kilala na bully nang school namin, at mas senior kesa sa amin, Si HENRY.
                          
"wala yun. Ano ba kasing iniiyak mo?" tanong nya.