Prologue

                                    

                                          
'Papa, verlaat me niet alsjelieft! Alsjelieft...' huilde ik wanhopig, terwijl ik keek naar mijn handen die onder het bloed zaten. Het was niet mijn bloed, maar dat van mijn vader. Dit, dit is een regelrechte nachtmerrie. Een nachtmerrie die nooit had mogen uitkomen.
                          
'Benti, onthoud goed dat papa trots op je is en van je houdt. Dit is het lot,' hoestte hij moeilijk, terwijl hij kreunend van de pijn greep naar zijn wond. Huilend schudde ik mijn hoofd, trok ik mijn vest gauw bij mezelf uit en wikkelde ik die strak om zijn schotwond heen om het bloeden te stoppen. Mijn allerliefste vader lag voor mijn ogen op sterven en er was helemaal niets dat ik kon doen. Ik voelde me zo machteloos. Ik was verlamd door angst en verdriet. Het leek alsof alles nog echt tot me door moest dringen. Mijn sterke, gezonde vader kon niet zomaar dit wereldse leven verlaten.
                          
'Meryam... Meryam, s-stop. Het is te laat.' Vol moeite greep hij mijn handen vast en bleef ik mijn hoofd wanhopig schudden. 'Nee, nee, nee. Zeg dit niet, alsjeblieft,' huilde ik hard. Ik kon hem niet verliezen. Dat mocht gewoon niet. 'Zorg goed voor jezelf, je broer Rayan en mama. Oke?' zei mijn vader nog tegen me met het allerlaatste stukje energie die hij had. Hij kneep nog voor een laatste keer in mijn handen en liet ze vervolgens los om volledig op de grond te liggen.
                          
'Papa! Alsjeblieft! Nee!' gilde ik huilend uit. Ik hield zijn gezicht wanhopig vast en schudde hevig met mijn hoofd. Dit kon niet. Dit mocht niet. Niet hem. Niet mijn vader. 'Wees niet getreurd straks om mij, ik zal op een betere plek zijn. Ik wil dat je wat van je leven straks gaat maken. Ik wil dat je je dromen gaat waarmaken en alle obstakels zult doorstaan. Ik ben trots op je mijn dochter,' zei hij schor. Hij keek me met tranen in zijn ogen aan. Hij wist dat zijn tijd eraan zat te komen. Hij zou dit wereldse leven elk moment verlaten.
                          
Ik huilde nog harder en hield zijn hand vervolgens stevig vast. 'Papa, alsjeblieft...' snikte ik en keek hem met rode ogen aan. Ik sloeg al zijn detailtjes van zijn gezicht goed in me op en drukte vervolgens allerlei kusjes op zijn gezicht. Ik wilde mijn held, mijn voorbeeld, niet kwijtraken. Niet op zo'n brute wijze. Het is gewoon niet eerlijk.
                          
'Papa...' snikte ik hoofdschuddend. Ik keek huilend naar zijn vinger die hij moeilijk omhoog hield. Ik hield zijn arm snel goed vast zodat hij geen moeite hoefde te doen en sloot daarna mijn ogen stevig. Net op het moment dat ik mijn ogen weer opende, sprak hij zachtjes de geloofsgetuigenis uit. Het was zo mooi, zo rustgevend gewoon, dat het mij voor kort liet stoppen met huilen. Een aantal tellen erna blies hij nog één keer zijn adem uit, waarna zijn ogen dichtvielen. Het was definitief. Hij was voorgoed weg.
                          
Ik begon weer hard te huilen, terwijl ik mijn hoofd op zijn voorhoofd legde. Mijn schouders schokten en tussendoor merkte ik hoe mijn ademhaling als maar onregelmatiger werd. Ik legde mijn hand op mijn borstkas en dwong mezelf te kalmeren wat helemaal niks opleverde.
                          
Ik schrok op door bulderend gelach dat zich door het steegje vulde. Mijn hoofd schoot meteen de richting op naar waar het geluid vandaan kwam: het monster dat zojuist mijn vader hem van het leven heeft ontnomen. 'Hij is dood, meisje. Jullie bedrijfje gaat ten onder en die van mij zal zegevieren,' lachte hij hard. 'Beroof mij dan ook van het leven!' schreeuwde ik huilend naar hem. Talloze tranen baanden zich weer verder een weg heen over mijn wangen. Ik kon gewoon weg niet leven zonder mijn vader. Wat was mijn leven zonder hem? Niks. Helemaal niks.
                          
'Wat dacht jij dan? Dat ik je zou gaan laten blijven leven? Nee nee, dat gaat moeilijk worden, dat kan ik niet laten gebeuren,' lachte hij nog even hard terwijl hij zijn gun op mij richtte. Ik keek hem gevoelloos aan en sloot vervolgens weer mijn ogen. Daar ga ik dan. Geen ontkomen meer aan.
                          
Ik wachtte een aantal secondes, maar raar genoeg gebeurde er helemaal niets. Ik voelde geen pijn, niet eens een kleine steek of scheut. Ik was er gewoon nog.
                          
'Wat is dit!?' riep hij gefrustreerd waardoor ik mijn ogen meteen weer opende. Verward draaide hij de gun om en bestuurde hij het wapen. Hij haalde de trekker nog eens over, er van overtuigd dat er niks zou gebeuren. Meteen klonk er weer een oorverdovende knal door het steegje en zag ik hoe hij in elkaar naar beneden zakte. De idioot had zich zelf namelijk door zijn eigen hoofd neer geschoten.
                          
Daarna was het stil. Geshockeerd van wat er zo net was gebeurd keek ik naar het levenloze lichaam. Ik liet mijn ogen weer glijden naar mijn vader die er vredig bij lag. Ik kon gewoonweg niet bevatten hoe deze dag is verlopen, hoe dit allemaal kon gebeuren.
                          
Ik stond langzaam op en zette mijn handen in het haar. De zoveelste traan rolde over mijn wang heen terwijl ik de lichamen maar aanstaarde. Ik wist honderd procent zeker dat deze beelden mijn hoofd niet verlieten.
                          
Ze bleven voor altijd op mijn netvlies gebrand.