47: KAL

                                    

                                          
AURORA - Runaway (Mutlaka dinlemenizi tavsiye ederim.) 





                          
Saf şaşkınlık tüm bedenimi kaplamıştı. Dehşet içindeydim. Söylediklerine inanmak istemiyordum. O beni hayata bağlayan masum Aaron'du. Böyle bir şey yapmazdı, yakışmazdı ona. Eğer doğruysa ben büyük bir aptaldım. Yaşadığım onca şeyden sonra yine insanlara güvenen bir aptal. 
                          
"Öyle bir şey yapmadın, yapmadın değil mi?" Bir umut soruyordum. Şaka yapmış olmasını ya da yalan söylemiş olmasını umuyordum. Kafasını kaldırmadı, bir şey söylemedi.
                          
Her geçen saniye bedenim daha fazla üşüyordu, her geçen saniye o benden daha fazla uzaklaşıyordu. 
                          
"Cevap ver." Bağırdım, sakin kalamıyordum. Onun böyle bir şey yapmış olmasını sindiremiyordum. 
                          
"Yaptım." Sinirlerim daha fazla gerilirken iki elimi de sıkıca sıktım, tıpkı Damian'ın yaptığı gibi. Tırnaklarım etime batıyordu. Canım yanıyordu, Damian'ın da canı yanıyordu. Hemen yumruk yaptığım ellerimi geri açtım. 
                          
"Neden?" Kafasını kaldırırken yutkundu. 
                          
"Ölümüne neden olacaktı neredeyse, bir cezayı hak ediyordu." Kafamı şiddetle iki yana salladım. 
                          
"İntikam için yaptın." Aaron kin tutamazdı, en azından tanıdığım Aaron tutamazdı. Artık onu tanıyamıyordum. "Ve sadece Damian'dan değil benden de intikam almak istedin."Kafasını iki yana salladı. Kaşlarını çattı ve kollarımı hafifçe tuttu. 
                          
"Hayır Freya, seni asla tehlikeye atmam." Kollarımı kendime doğru çekerek ellerinden kurtuldum. 
                          
"Uyuşturucu benim kanımdaydı, polisler beni sorgulamaya geldi. Bunun olacağını biliyordun." Öfkeliydim, bu sefer ihanete uğrayan taraf ben olmuştum.
                          
"Damian'ın olduğunu söyleyecektim. Sana zarar gelmesine asla izin vermem." Artık ona güvenmiyordum. Hiçbir kelimesinde samimiyet bulamıyordum. 
                          
"Aaron geçen konuşmamızı hatırlıyor musun?  Bana hala bu eve ilk taşındığımda benden yardım isteyen Freya'sın demiştin. Yanıldın, değiştim. Hem de çok değiştim ama sende değiştin. Artık sana baktığımda huzur bulmuyordum. Artık o kadar da masum değilsin Aaron. Buna ben mi Damian mı yoksa Nadia mı sebep oldu bilmiyorum ama bu yeni seni hiç sevmedim.  Benim tanıdığım Aaron asla böyle bir şey yapmazdı." Gözleri kızarmıştı, bu ona olan öfkemi azaltıyordu. 
                          
"Sen çok mu masumsun Freya? Benim tanıdığım Freya sözünü tutardı. Ona asla bakmayacağım demiştin, söz vermiştin ve bende inanmıştım. İnandım, Nadia'dan sonra aptal gibi yine âşık oldum ve yine inandım." O da öfkeyle bağırıyordu artık. Sustu ve susar susmaz sağ gözünden bir damla yaş aktı. 
                          
Elini tuttum ve tam kalbimin üzerine koydum, atan kalbimin üzerine. Aynı şeyi hissetmiyorken, ondan yardım dileniyorken yapmıştım. Yine aynı pozisyondaydık ama değişen çok şey vardı. Biz değişmiştik ve kalbim artık atıyordu.
                          
"Hissediyor musun?" Sessiz kaldı. "Yıllar sonra tekrar atıyor ve emin ol seni sevmeyi çok istedi ama başka birisi için atıyorken nasıl seni sevebilirdi ki? Damian'ın yanında sırf beni kurtardığım için mi olduğumu zannediyorsun? Damian sadece kurtarıcım değil. Onunla aynı acıları çekiyoruz, aynı şeyleri hissediyoruz, birbirimizden uzakken üşüyoruz, bizim birbirimize ihtiyacımız var. Özür dilerim, seni sevemediğim için özür dilerim ama değişme Aaron. Sen çok temizsin, masumsun ve iyisin sakın değişme." Eli hala kalbimin üzerideyken yüzüme baktı.  "Biliyorum, Nadia gibi olduğumu düşünüyorsun." Kafasını iki yana salladı.