Hoofdstuk 26

                                    

                                          
Heidi pov
                          
Ik word wakker en merk gelijk dat ik ergens anders ben, omdat ik niet bij Ashton in bed lig. Alles wat er gisteren is gebeurd komt weer boven. Ik voel tranen in mijn ogen opwellen. Ashton heeft met Hayley gezoend. Zouden ze iets met elkaar hebben? En zou dat al lang aan de gang zijn? Waarom heeft Ashton nooit tegen me gezegd dat Hayley beter was dan ik? 
                          
Er wordt zachtjes op de deur geklopt. Wie zou dat zijn? Ik kijk op de klok. Het is al half 11 geweest. Misschien is dat Michael, hij zei dat hij vandaag nog even langs zou komen. Ik stap uit het bed en haal de deur van het slot. En ja, daar staat Michael. 'Hee, wat is er aan de hand?' Vraagt hij bezorgd, als hij mijn betraande ogen ziet. 'Oh, ik dacht aan gisteren' zeg ik. 'Ja, mag ik eigenlijk weten waarom je daar zo alleen in de regen zat?' Vraagt hij. Hij heeft deze hotelkamer voor me geboekt, dus dan is het wel handig als ik het aan hem uitleg.
                          
'Mijn vriend is vreemd gegaan.' Zeg ik en bijt op mijn lip op niet weer te gaan huilen. 'Oh' zegt Michael en legt zijn hand op mijn schouder. 'Wat een sukkel, ik zou dat nooit met zo'n mooi meisje doen' Ik glimlach om zijn reactie. 'Ik heb hem maar een dag niet gezien en ik mis hem nu al' zeg ik en merk dat er toch weer een traan over mijn wang rolt. 'Je moet hem van je af zetten. Hij verdient je niet' zegt Michael. 'M-maar ik hou nog te veel van hem' antwoord ik. 'Ik ga je helpen hem te vergeten, oké?' Zegt hij. Ik knik twijfelend. 'Hoe wil je dat doen dan?' 'Wacht maar af' zegt hij glimlachend. 
                          
'Heb je zin om vandaag iets leuks te gaan doen?' Vraagt hij. Ik knik. 'Oke is goed.' Dan bedenk ik me opeens dat ik eigenlijk gewoon naar school moet. 'Shit! Ik had eigenlijk naar school gemoeten! Ik ben veel te laat!' Zeg ik. 'Achjoh, een dagje is niet zo erg, dan ga je morgen toch weer.' Zegt hij
                          
Mijn telefoon gaat. Ik kijk op het scherm wie het is "pap". Het voelt alsof mijn hart een stuk naar beneden zakt. Wat wil hij van me? Ik wil geen contact meer met hem hebben! Het gerinkel stopt en ik krijg een bericht binnen dat ik een voicemail heb. "WAAR BEN JE?" Wordt erin geroepen, dat is alles. Hij stond op de luidspreker, dus Michael heeft het ook gehoord. 'Wie is dat?' Vraagt hij verbaast. 'M-mijn vader' zeg ik zacht en kijk naar de grond. Hij slaat zijn arm om me heen. 'Ben je weggelopen?' Vraagt hij voorzichtig. 'Een soort van' antwoord ik. Wéér voel ik een traan over mijn wang rollen. 'Jemig ik ben echt een huilebalk' mompel ik. Hij grinnikt en trekt me tegen zich aan. 'Dat is niet erg hoor.' Het verbaast me een beetje dat hij me een knuffel geeft, ookal ken ik hem nog maar een dag, maar ik vind het eigenlijk wel prettig. Ik heb wel het gevoel dat hij te vertrouwen is.
                          
A/N
Bruhh dit is echt een crappy hoofdstuk :(  sorry, ik hoop dat ik binnenkort weer meer inspiratie heb.