Hoofdstuk 7

                                    

                                          
Heidi pov
                          
Ik word wakker in een onbekende kamer. Waar ben ik ook alweer? Oja, Ik lig in Ashton's bed. Hij is zo lief voor me. Waarom eigenlijk? Hij weet alleen mijn verhaal, verder toch niet?
                          
Ik ga rechtop zitten op het bed en druk de deken tegen me aan. Ik ben nu al bang voor de dag dat ik naar huis moet. Ik ben bang dat mijn vader boos wordt dat ik zo lang weg ben geweest. Ik maak me eigenlijk ook wel zorgen om hem. Wat als hij niet voor zichzelf kan zorgen? Dan is het mijn schuld als hij dood gaat...Ik heb al die tijd niet voor hem gezorgd. 
                          
Opeens wordt er zachtjes op de deur geklopt en hij gaat langzaam open. Ashton komt de kamer in met een bord in zijn hand. 'Wil je wat eten?' vraagt hij. 'Ja graag' zeg ik. Hij komt naast me zitten op het bed en geeft me het bord met 2 broodjes erop. 'Dankje' zeg ik met een glimlach en begin te eten.
                          
Als ik de broodjes op heb, kijkt Ashton me aan. 'Mijn broertje en zusje willen je leren kennen. Vind je het goed als ze hierheen komen?' vraagt hij. 'Okay is goed' zeg ik glimlachend. Ashton  loopt de kamer uit en komt even later terug met zijn broertje en zusje. Ik glimlach naar ze.
                          
Het meisje gaat op de bureaustoel zitten en de jongen gaat op de grond zitten. Ashton komt weer naast me op het bed zitten. 'Dit zijn Harry en Lauren.'  zegt hij glimlachend tegen mij. Ze vertellen iets over zichzelf en even later is Ashton aan de beurt.
                          
'Ik ben 18 jaar, ik doe aan fitness en ik drum graag. Ik luister veel muziek. Ik ben een keer blijven zitten, vandaar dat ik twee jaar ouder ben dan jij' zegt hij en knikt naar mij.
                          
'Nu mag jij' zegt Harry tegen mij.
                          
Ik knik. 'Ik ben 16 jaar. Ik heb geen broers of zussen. Mijn lievelingskleur is zwart. Ik heb één vriendin, Angela. Ik hou van Green Day, All time low en dat soort bands. Ik zat vroeger op dansen en...euhh, ja wat kan ik nog meer vertellen?'
                          
'Heb je ooit een vriendje gehad?' vraagt Lauren. 'Ik? Euhm...nee...' zeg ik en sla mijn ogen neer. Ik zie dat Ashton een waarschuwende blik geeft aan Lauren. 'Het is niet erg hoor' zeg ik snel. 
                          
'Gaan jullie maar weer.' zegt Ashton. Harry en Lauren staan op en lopen zwijgend de kamer uit. 'Waarom stuurde je ze weg?' vraag ik. 'Ik wil nog even met je praten' zegt hij. 'Oh, oke' zeg ik zacht.
                          
'Ik weet niet waarom, maar ik maak me zo vreselijk zorgen om je.' zegt hij en kijkt me aan met zijn hazel bruine ogen. Ik kijk snel weer naar de grond. 'Je kijkt zo angstig uit je ogen. Het is alsof je je telkens inhoudt om niet te gaan huilen' zeg hij zacht. 'Het spijt me, ik kan er niks aan doen' zeg ik en bijt op mijn lip om de tranen in te houden, maar dat lukt niet. Er loopt alweer een traan over mijn wang. Ik kijk de andere kant op in de hoop dat hij het niet ziet. 
                          
'Je hoeft het niet te verbergen, ik vind het niet erg' zegt hij. 'Maar ik vind het gewoon stom dat ik de hele tijd aan het janken ben' zeg ik. 'Ik heb het een hele tijd kunnen verbergen en dat wil ik eigenlijk zo houden'
                          
'Het is niet goed om alles voor jezelf te houden, daar wordt je alleen maar somberder van.' zeg hij. 'Mijn vriendin heeft er ook al een paar keer naar gevraagd, maar ik durfde het gewoon niet te vertellen, omdat ik me zo erg schaamde. Jij bent de enige die het weet' leg ik uit. 'En daarom ga ik je helpen' zegt hij vastbesloten.
                          
Ik durf hem weer aan te kijken. 'Dankjewel' zeg ik zacht. 'Graag gedaan' glimlacht hij en trekt me in een knuffel. Ik glimlach en leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik weet niet waarom ik het doe, maar het ging vanzelf. 
                          
We blijven een hele tijd zo zitten, totdat Ashton de stilte verbreekt: 'Denk je dat je alweer kunt lopen?' vraagt hij. 'Ik weet het niet' zeg ik en sta voorzichtig op om het te proberen. Er gaat een steek van pijn door mijn schenen, maar ik laat niks merken. Ik wankel en voel dat Ashton gelijk mijn hand vast pakt. Ik geef hem een glimlach. Ik trek me voorzichtig weer los en probeer te lopen. Het lukt wel, maar met veel pijn.

                          
Waarschijnlijk ziet Ashton dat het pijn doet, want hij kijkt me met een bezorgde blik aan. 'Het gaat wel hoor' zeg ik. Hij kijkt een beetje ongelovig, maar zegt niks. 'Ashton we gaan eten!' hoor ik Harry roepen van beneden. Ashton maakt een gebaar dat we naar beneden gaan en ik loop achter hem aan. Ik loop voorzichtig de trap af. Het gaat wel goed. We komen beneden aan en gaan naar de keuken, daar gaan we aan tafel zitten.
                          
~~
                          
Na het eten gaan we weer terug naar boven. Ashton pakt zijn telefoon, plugt zijn oortjes in en geeft een oortje aan mij. Ik stop hem in mijn oor en hoor de klanken van "Viva la Gloria" van Green Day. Ik glimlach.
                          
We gaan naast elkaar op het bed liggen en luisteren naar de muziek. Ik voel dat Ashton naar me ligt te kijken, maar ik reageer er niet op. Ik heb het gevoel dat ik hem leuk begin te vinden, maar dat is niet de bedoeling. Hij is 2 jaar ouder. Kan het dan wel?
                          
'Je moet er niet overna denken! Het gaat toch nooit gebeuren. Concentreer je op de muziek.'  Hoor ik een stem in mijn hoofd zeggen. En dat doe ik gewoon. Ik luister naar de liedjes en een tijdje later voel ik mijn ogen dicht vallen.