11. BÖLÜM

                                    

                                          
Baran Temizer;
Hastaneye gelmiş kenar'da oturuyordum. Civan piçi yüzüme bakamıyordu. Dijwer gavatının halini görünce gurur ile yerimde kıpırdadım. Kalkan ailesi başına ne gelirse gelsin hakediyordu. Öz kardeşim canım hariç. Doktorun odadan çıkmasıyla ayağa kalktım.
"Durumu nedir doktor hanım? Kocasıyım ben."
Doktor elerini önlüğünün cebine soktu.
"Tam zamanın'da yetiştirilmiş. Eğer biraz daha geç kalksaydınız anne ve bebeği kaybede bilirdik."
Rahatça nefes aldım.
"Göre bilir miyiz?"
Doktor kafasını salayıp kenara çekildi.
"Buyurun tabi."
Civanın yakasından tutup arkaya savurdum. Önden odaya girip kardeşime baktım. Keşke, keşke böyle olmasaydı. Ne bulmuştu bu Civan piçinde.
"Ağbeyim."
Yanına gidip saçlarını okşadım.
"Kızım."
Anam ağlayarak Hevine sarıldı.
"Ana iyiyim ben merak etme."
Civan dölü kardeşimin yanına gelip elini tutu. Ona baktığımı görünce elini çekti.
"Nasıl oldu bu?"
Hevinin gözleri etrafa bakındı.
"Dilda yok mu?"
Kaşlarımı çatım. Onu bu hale getiren kadını ne diye soruyordu.
"Alma o kansızın ismini ağzına. Onun yüzünden bu haldesiniz."
Şaşkınca kocasına kayınvahidesine baktı. Bi ana evladına nasıl böyle derdi.
"Benim ve bebeğimin hayatını dilda kurtardı. Siz ne dersiniz ana."
Bende dahil herkez şaşkınca Hevine baktı. 
"Siz gidince merdivenlerden ayağım kaydı düştüm. Önemsemeyip odama geldim. Sonra kasıklarıma ağrı girdi. Kan geldi. Bağırdım yardim edin diye. Dilda geldi yanıma iyi olucaksınız dedi ambulansı aradı benimle buraya kadar geldi. Bebeğim için ağlarken o tutup iyi olacaksınız diye teselli verdi bana."
Gözlerimi sıkıca kapatım. Elerimi yumruk yaptım.
"Nerde şimdi. Teşeküre etmek istiyorum."
Ardımdan seslenen insanları duymadan odadan çıktım. Hastane otoparkına inip arabama bindim. Kaç tane sigara bitirdiğimi saymadan konağa geldim. Alt kata inip bodrumun kapısını açtım. Karşımda'ki kadına öylece baka kalmıştım duvarın kenarına sinmiş öylece titriyordu. Yanına yanaştım. Eğilip elimile koluna dokundum.
"Dilda."
Sıçrayıp benden uzaklaştı. Ağlıyordu.
"Dokunma! Dokunma bana!"
Teni soğuktu. Napmıştım ben bu kadına.
"Ağbey."
"Benim dokunmama izin vermiyor gel kaldır. Odaya taşıyalım."
Evin Dildanın yanına gelip iki kolundan tutu. Sıçrasa'da Evini görünce uzaklaştırmadı. Odaya çıktığımız'da yatağa yatırdı. Gözlerinin altı kıpkırmızıydı. Titriyordu. Söylemişti karanlıktan korktuğunu. Sıkıntıyala nefesimi dışarı verdim. Evin Dildanın üzerini örtüp yanıma geldi.
"Ağbey. Bu kadının hali ne!"
Gözleri dolmuştu. Kim görse açırdı haline.
"Naptınız ağbey. Görmüyor musun? Kadının halini niye işkence ediyorsun. Ne anası var ne babası. Senden başka kimi var de bana. Korkuyor her dokunuşumda ürperiyor."