Volume 1 (သေမျိုးနယ်မြေ ၀၅၄)
Chapter 54 (ထက်မြက်သူ)
"အားးး"
"တိတ်တိတ်နေစမ်း"
"နင်၊ နင် ရှို့ရှို့ကို သတ်လိုက်တာပဲ"
"သူမက လူမဟုတ်တော့ဘူး၊ မင်းမမြင်ဘူးလား"
အခုလေးတင် သန့်စင်ခန်းထဲမှာ အတူပုန်းနေသော မိန်းကလေးများထဲတွင် မကောင်းဆိုးဝါးဖြစ်သွားပြီး နှစ်ပိုင်ပြတ်သွားတာကို ကိုယ့်မျက်စိဖြင့်မြင်ခဲ့ရကာ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်သည် လုံးဝထိတ်လန့်ပြီး ခြေထောက်တွေ ပျော့ခွေသွားသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် သူတို့ကို သန့်စင်ခန်းထဲကထုတ်ရန် ကူကယ်ရာမဲ့ ကူညီပေးခဲ့သည်။ တံခါးဝတွင် ယောက်ျားလေး၊ မိန်းကလေး ဒါဇင်နှင့်ချီပြီး စုရုံးနေကြသည်။ လင်ချီးယဲ့သည် မိန်းကလေးနှစ်ယောက်နှင့်အတူ အမှန်တကယ် ထွက်လာတာကိုမြင်တော့ သူတို့မျက်လုံးများက လေးစားမှုဖြင့်ပြည့်နေသည်။
"အထဲမှာ တကယ်ပဲ တစ်ယောက်ယောက်ရှိနေတာလား။ စီနီယာချီးယဲ့က အရမ်းအံ့ဩစရာကောင်းတယ်မလား"
"ဆယ်မီတာအကွာကနေ အထဲမှာလူရှိနေမှန်း သိနိုင်တယ်၊ ဒီစီနီယာချီးယဲ့... ခင်ဗျားက သိုင်းသမားလား။ ကျွန်တော့်ကို ခင်ဗျားနဲ့အတူ ခေါ်သွားလို့ရလား"
"မင်းတို့ဘာကြောင်နေတာလဲ။ အခုက စကားပြောရမယ့်အချိန်လား။ လာပြီးကူညီကြဦးလေ"
ထိုမှသာ လူတိုင်းသည် တုံ့ပြန်ကြပြီး ကယ်တင်ခံရသော မိန်းကလေးနှစ်ဦးကို ကူညီပေးရန် ကမန်းကတန်း ရှေ့သို့တိုးသွားကြသည်။
သူတို့အားလုံးသည် အထက်တန်းကျောင်း ပထမနှစ်နှင့် တတိယနှစ်ဧရိယာများထောင့်မှ လင်ချီးယဲ့ကယ်တင်ခြင်းခံရသော အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူများဖြစ်သည်။ အခုလေးတင် သူတို့နှစ်ယောက်လိုပဲ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်နေသော မိန်းကလေးတွေလည်း အများကြီးရှိပါသည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာ ယောက်ျားလေးအများစုသည် အတော်လေး သန်မာကြပြီး လမ်းမလျှောက်နိုင်လောက်အောင် ထိတ်လန့်ပုံမပေါ်ချေ။
"စီနီယာချီးယဲ့၊ ကျွန်တော်တို့ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ"
"ဒီသင်ကြာရေးအဆောက်အအုံနှစ်ခုကို ရှာဖွေကယ်ဆယ်လို့ ပြီးသွားပါပြီ။ မင်းတို့အခုလေးတင် ဖြတ်သွားတဲ့ ခန်းမထဲမှာ ပုန်းနေသင့်တယ်။ ငါရှင်းပြီးပြီ။" လင်ချီးယဲ့က ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြောလိုက်သည်။
