49

                                    

                                          
Na een tijdje te hebben geprobeerd te slapen geef ik het op. Het lukt echt niet meer. Ik besluit toch maar uit bed te gaan want ik heb ook geen zin om in bed te blijven liggen.
Het is nu 7:13. Ik hoef niet naar school dus waarschijnlijk kijken de jongens me vreemd aan. Ach ja, dat is dan maar zo. Ik loop mijn kamer uit richting de woonkamer. In de woonkamer ga ik op de bank zitten en kijk wat naar een programma op de tv. Vanuit de keuken hoor ik wel wat stemmen, maar dat boeit me niet zo veel.
"Wat ben jij vroeg zeg" zegt Milo terwijl hij de keuken uit komt gelopen en naast me op de bank gaat zitten. "Ohh ja, kon niet slapen" zeg ik alsof ik van niks weet. Het is heel even stil.
"Trouwens, die schuifdeur bij de keuken stond open toen Matthy en ik naar beneden kwamen. Weet jij daar iets van? Want niemand van ons was het" zegt Milo een beetje verward. Ik voel mijn wangen een beetje rood worden. Wat moet ik hier nu weer op verzinnen. "Weet ik veel, ik was het niet" zeg ik. Ondertussen kijk ik verder naar het programma op tv. 

~

Inmiddels is het even later en zit ik op mijn bed, met de dekens over mijn benen heen want ik heb het koud. Eigenlijk heb ik het altijd koud, dat is al een lange tijd zo.
Ik voel me zo uitgeput van de laatste paar dagen. School, therapie, 's nachts een rondje hardlopen en amper slapen is niet zo'n goede combinatie. Het is me ook gewoon te veel bij elkaar. Langzaam beginnen mijn handen te trillen, maar ik probeer het te negeren.
Voor wat afleiding kan ik beter naar de jongens gaan, misschien gaat het dan vanzelf wel weer weg. Ik sta snel op uit bed en loop richting mijn deur. Opeens ga ik stilstaan en sluit mijn ogen een paar tellen. Waarschijnlijk ben ik weer eens te snel opgestaan, dan ga ik vlekken zien en begin ik me snel duizelig te voelen.
Dan loop ik verder naar de woonkamer. Ik zie dat Milo en Rob allebei aan tafel zitten. Ik besluit om er bij te gaan zitten. "Heyy Myrthe" zegt Rob enthousiast. "Hey" antwoord ik. "Heb je nog geslapen?" Vraagt Milo. "Nee lukte nog steeds niet" zeg ik. 
"Is er iets? Je gedraagt je anders afgelopen paar dagen" Zegt Rob. Ik kijk hem kort aan, hij ziet er best bezorgd uit. Snel kijk ik weer weg maar in mijn ooghoek zie ik ook Milo mij aankijken. 
"Het is gewoon zo veel, alles bij elkaar. School, therapie, ik slaap slecht en ehh..." Net op tijd bedenk ik dat ik natuurlijk niet kon zeggen dat ik vannacht uit huis was om te hardlopen.
 "Ja dat gewoon" zeg ik maar snel om te proberen mezelf er uit te lullen. Ik voel dat mijn handen alweer flink beginnen te trillen, en deze keer is het erger dan normaal. Terwijl ik weg kijk probeer ik mijn ademhaling nog onder controle te krijgen. "Dat begrijp ik wel. Als er iets is mag je altijd naar ons toe komen, dat weet je toch?" Vraagt Rob.
MILO'S POV:
Ik zie dat het niet meer bij Myrthe binnenkomt en dat haar handen heel erg trillen. Het is weer raak, haar paniekaanvallen zijn terug. Rob merkt het ook en we staan allebei snel op uit onze stoel. "Myrthe we zijn bij je, doe maar rustig" zegt Rob terwijl hij haar hand vast pakt. Daarna probeert hij nog wat dingen zodat ze haaat ademhaling weer onder controle kan krijgen.
Ik vind het altijd moeilijk om te bedenken wat ik moet doen als Myrthe een paniekaanval heeft, dus ik laat het maar een beetje aan Rob over. Dat heb ik altijd al lastig gevonden, maar hopelijk gaat dat vanzelf over. Ik praat samen met Rob gewoon een beetje tegen haar hopend dat ze weer kalmeert. 
Na een aantal lange minuten is Myrthe eindelijk weer wat rustiger. "Gaat het weer?" Vraag ik. Myrthe knikt. "J-ja, opzich wel" antwoord ze.
MYRTHE'S POV:
Ik ben weer een beetje bijgekomen van wat er net is gebeurd. Milo loopt om de tafel heen en gaat weer op zijn stoel zitten, net als Rob maar die zit naast mij. 
"Is er toch meer aan de hand dan wat je vertelde?" Vraagt Milo bezorgd. Ongemerkt rolt er ondertussen een traan over mijn wang. "Gewoon alles opgekropt afgelopen week" zeg ik terwijl ik snel die traan weg veeg. Ik staar wat vooruit terwijl ik nadenk over wat er net is gebeurd.
~
Ik sta op van mijn stoel en loop naar mijn kamer. Ik heb nu behoefte aan 1 ding, en dat is om even te roken. Ik heb al een paar weken niet gerookt, dus eigenlijk voelt het een beetje als terugvallen als ik nu weer ga roken. Aan de ene kant voelt dat niet goed, maar aan de andere kant ook weer wel want ik moet echt even afleiding hebben.
Toch besluit ik het te gaan doen en ik trek mijn bureaukastje open. Zonder te kijken grijp ik naar het doosje en de aansteker achter in het kastje. Dan steek het in de zak van mijn vest. Ik loop mijn kamer weer uit, richting de schuifdeur in de keuken. Milo kijkt me even vreemd aan. "Wat ga je doen?" Vraagt hij terwijl ik de schuifdeur probeer open te maken. "Roken natuurlijk" zeg ik een beetje op een chagrijnige toon. Wanneer ik in de tuin ben, ga ik op het bankje zitten en steek mijn sigaret aan. Dit was echt lang geleden zeg.