අන්තිමට අපි නුවරට කිට්ටු උනා...දන්නවද මට දැනෙන හැගීම...නුවර අහස යට...දළදා හාමුදුරුවන්ගෙ පිහිට පතන්න මන් හීන දැකපු හීනෙ ඇත්ත වෙලා...ඒත් මට බයයි...සෙංකඩගල කියන්නෙම ආදරේ වෙන්කරන සාපකාරි නගරයක් කියලා සමහර උන් කියනවා..නුවර යනවා නම් තනිකඩව ඉන්දැද්දි යන්න කියනවා...ඒකත් එක හේතුවක් නිසා...ම්ම්..කමක් නෑ..බුදු හාමුදුරුවො අපිට උදව් කරයි...
මල් අරන් දෙන්නකො දේව්...
ම්ම්...කැමති තරමක් ගන්න වස්තුව...අම්මෙ ඔයත් ගන්න...
මන් එහෙමම ලොකු මල් වට්ටියකුයි නෙලුම් මල් දහයකුයි ගත්තා...අනේ ඒ මනුස්සයාගෙ සතුට කට පුරා හිනා වෙලා...
මෙන්න මහත්තයො...දළදා හාමුදුරුවන්ගෙම පිහිටයි...
එයාගෙන්ම අපි හදුන්කූරුත් ගත්තා...
යන්...
අපි කෙලින්ම ගියේ දළදා මැදුරට...අනේ...හරිම ලස්සනයි...හිත නිවෙනවා....
අවසානෙදි අපි වැන්ද...
දළදා හාමුදුරුවනේ...මන් ඉල්ලන්නෙ මෙච්චරයි...ඔබ වහන්සේගෙන් මන් ඉල්ලන්නෙ පොඩි දෙයයි...මගේ ජීවිතේ ලස්සන කරපු..මගෙ දේව්...වගේම අම්මා...අනේ ඒ දෙන්නාට කවදාවත් දුකක් දෙන්න එපා...මම ආදරේ කරන ඒ දෙන්නව මගෙන් කවදාවත් උදුර ගන්න එපා...අම්මා අප්පච්චි උදුරගත්තාට මන් ඔබ වහන්සේටවත් කිසිම කෙනෙකුටවත් සාප තිව්වෙ නෑ...අනේ ඒ නිසා..මන් ආදරේ කරන මේ දෙන්නාව සතුටින් තියන්න...
ඇස් පියාගෙන මන් ඒ ප්‍රාර්තනාව කරලා දේව් දිහා බලනකොට එයා උන්නෙ මගෙ මූණ දිහා බලන්...
මගේ වස්තුව පින් පාටයි...අහින්සකයි...
දේව්...
ම්ම්...අපේ ආදරේ සදාකාලික වෙන්න කියලා මන් මේ දළදා හාමුදුරුවන්ට ප්‍රාර්තනා කලා..අසම්මත උනත් අපේ ආදරේ හරි ලස්සනයි...ඈතින් උන්න ඕන කෙනෙකුට ඊරිසියා හිතෙන තරමට...මගේ වස්තුව...සංසාරේ කෙලවර වෙනකන්ම මගේ වෙන්න...මන් ප්‍රාර්තනා කරනවා...
මගේ දේව්...ඔයා හරි ආදරණීයයි...මන් මේ සංසාරේ කෙලවර වෙනකන්ම ඔයාගෙ වස්තුව වෙලාම ඉපදෙන්නම්....
