/7/ bölüm

                                    

                                          

Nerdeyse 3 gündür bu odadaydım. Kaan günde kaç kez gelip bana zorla yemek yediriyor ve gidiyordu. Yemeklere kattığı ilaç bir zamandan sonra bilincimin gitmesine sebeb oluyordu. 
2 gün bundan önce gelip bileklerime krem sürmüştü. Hem beni yaralıyor hem de yaralarımı sarıyordu. 
 Ondan nefret ediyordum! Sadece nefret!
Kapı açıldığın da uzandığım yerden kalkamıyordum. Sanki kemiklerim kırılıcak gibi oluyordu. Canım yanıyordu..
"Güzelim" dediğin de yarı açık gözlerimle nefretle baktım yüzüne. 
"Çok konuşan sevgilim neden suskun şimdi" dediğin de cevap vericek taketim bile yoktu. 
Yavaş adımlarla yanıma gelerek beni kolumdan tutup kaldırdı. Dudaklarını alnıma bastırdığın da hemen geri çekildi. 
"Ateşin var" dediyin de gülümsedim. 
"Mutlumusun?"
Kollarımdakı kelepçeyi çözdüğün de artık dayanamayarak gözlerimi kapattım. 
Kaandan
O gün Esilaya zarar vermemek için kendimi zor tuttum. Ona benden başka yolu olmadığını kaç kere söylememe bakmayarak yine kendi bildiğini okumuştu. 
Ama ben ona öğreticektim benden başka yolu olmadığını.. İster seve-seve ister de zorla..
Eve geldiğimiz de onu odaya kiltleyib çıktım. Esilanın bağırışları evi bürümüştü. 
Karanlıktan korkutuğunu çok iyi biliyordum. Lakin ona bunu yapmalıydım. Benden bir daha kaçmayı aklına bile getirmemeliydi. 
Onu odaya kapattığımın üstünden 3 gün geçmişti. Bu günler içerisinde ona verdiyim yemeklerde ilaçlar vardı. 
Ona ne kadar öfkeli olsam da, kalbim öyle söylemiyordu. 
Kaç kere kapının ardında durub onu çıkarmak istemiştim. Onun her iç çekişlerini duyduğumda kalbim parçalanıyordu. 
Ama ben sözümden asla dönmezdim. Her kes yaptığının bedelini öderdi!
Odaya girdiğim de Esila yatakta yarı baygın şekilde yatıyordu. Her bu kapıdan içeri girdiğim de onu çıkarmam için her şeyi yapıyordu. 
Şimdi ise bir tuhaflık vardı. Onun yanına yaklaşıp kolundan tutarak ayağa kaldırdım. 
Dudaklarımı alnına bastırdığım da yanıyordu.
"Ateşin var" dediğim de gülümsedi. 
"Mutlumusun?" dediğin de cevap vermedim. 
Kolundakı kelepçeyi çıkardığım da artık dayanamayarak gözlerini kapattı. 
Esilayı kucağıma alarak odadan çıkardım. Kendi odama girdiğim de kucağım da tir-tir titriyordu. 
Onu yavaşca yatağa bırakarak doktoru çağırdım. 
                  □□□□□
"Nesi var?"
"Çok stres geçirmiş. Bu yüzden bu halde"
Başımla onayladım. Ona bir şey olursa nefes alamazdım. O benim bu dünyadakı tek yaşama sebebimdi. 
Doktor çıktığın da Esilanın yanına gelerek saçlarına sayısız öpücük bıraktım. 
Evet onu bu hale ben getirmiştim. Lakin o benden kaçmıştı. Onu ne kadar sevsem de öğrenmesi gereken çok şey vardı. 
Esila yavaşca gözlerini açtığın da korku dolu gözlerle etrafı inceledi. Qaliba rüya falan gördüğünü sanıyordu.