Volume 1 (သေမျိုးနယ်မြေ ၀၀၆)
Chapter 6 (တစ္ဆေမျက်နှာလူသား)
မြို့ဟောင်းအပြင်ဘက်တွင်
တားမြစ်အပျက်အစီးများကို လှန်ပြီး ဆိုင်းဘုတ်ဘေးမှာ ထိုင်နေသော အမျိုးသားက ကင်းဗတ်စနဲ့ ငြိမ်သက်နေသည့် မြို့ဟောင်းတစ်ဝက်ကို ပြန်ကြည့်ရင်း ခေါင်းကို ခါယမ်းကာ လက်ကိုင်ဖုန်းကို အိတ်ကပ်ထဲက ထုတ်ကာ ဂိမ်းကစားပါတော့သည်။
"အစ်ကို၊ ခင်ဗျား ဘာလို့ ညကြီးသန်းခေါင် ဒီမှာထိုင်ပြီး ဖုန်းဆော့နေရတာလဲ။ ခင်ဗျားဖင် အအေးပတ်မှာ မကြောက်ဘူးလား။"
များမကြာမီပင် ဆန့်ကျင်ဘက်လမ်းမှ လူသွားလူလာများလာကာ သူ ဤမြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ချက်ချင်းပင် အပျင်းပြေသွားသည်။
ထိုလူက ခေါင်းကို မော့ကာ ဆက်ဆော့ရန် ခေါင်းကို ငုံ့ထားရင်း "ငါဘာမှ လုပ်စရာမရှိဘူး၊ ငါ အလျင်လိုနေလို့။"
လမ်းသွားလမ်းလာသည် ပြုံးပြီး အိတ်ကပ်ထဲက စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ထုတ်ပြီး ထိုလူကို ပေးလိုက်သည်။
ထိုလူက သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး အလေးအနက် ပြောလိုက်သည်။ "အလုပ်ချိန်အတွင်း ငါဆေးလိပ်မသောက်ဘူး"
"ဟေ့ ခင်ဗျားက လမ်းမှာထိုင်ပြီး ဖုန်းဆော့နေတာကို။ ဒါကို အလုပ်လို့မှတ်ယူသလား။" လမ်းသွားလမ်းလာများက ရယ်မောကြသည်။
"အင်း"
"ကောင်းပြီ။" လမ်းသွားလမ်းလာသည် ပခုံးတွန့်ပြပြီး မတ်တတ်ထရပ်ကာ ထိုလူနောက်ကနေ လမ်းလျှောက်သွားသည်။
"မင်း ဘယ်သွားမလို့လဲ။" ထိုလူက ရုတ်တရက် မေးလိုက်သည်။
"အိမ်ပြန်မလို့။"
"မင်း ပြန်သွားလို့မရဘူး၊ အနည်းဆုံးတော့ အခုမရဘူး။"
လမ်းသွားလမ်းလာက မျက်ခုံးပင့်ကာ "ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။"
"ဒီလမ်းက အခုပိတ်ထားတယ်၊ ရှင်းသွားတဲ့အခါမှ မင်းပြန်သွားလို့ရမှာ။" ထိုလူသည် သူ့နောက်က ဆိုင်းဘုတ်ကို ညွှန်ပြသည်။
လမ်းသွားလမ်းလာများသည် သူ့လက်ချောင်းများအတိုင်းလိုက်ကြည့်ကာ လမ်းအလယ်တွင် ဆိုင်းဘုတ်က မယုံနိုင်စွာရှိနေတယကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူတို့ တစ်ခုခုပြောခါနီးတွင် 【ရှေ့မှာတားမြစ်ထားသည်】 စာလုံးကြီးလေးလုံးပေါ်မှ အလင်းတန်းတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။
