වාහනයට බෑග් දෙක දාලා කාමරයට ආවේ ... මට කරන්න දෙයක් හිතුනෙ නැති නිසා, බාප්පා ඉන්න නිසා පාළුවක් නැති උනාට එයා නැතිව මෙ ගෙදර මම විතරක් ඉන්නවා කියන්නේ මහ මූසල හැගීමක්. ගෙදර ඉන්න බැරිව නම් නෙවෙයි ඒත් මේ ගෙදර ඉන්න මිනිස්සුයි මමයි කියන්නේ තනිකරම ලෝක දෙකක ජීවත් වෙන මිනිස්සු. බාප්පා ගියාම මම හැර අනිත් ඔක්කොම සිමෙන්ති ගොඩවල් විතරයි කියලා සමහර වෙලාවට හිතෙනවා. ආත්තම්මා බාප්පාට යන්න දේවි ද ඔය ඉක්මනට ඊයේ ආවා විතරයි නෙ, එතකොට තමයි සාලේ පැත්තෙ පොඩි අඩව්වක් අල්ලන් සද්දයක් ආවේ බාප්පා කියන ඒවා නම් ඇහෙනවා ආත්තම්මා කියන්නේ මොනාද කියලා නම් පැහැදිලි ව ම ඇහෙන්නෙ නැ සමහර විට එයා කුස්සියෙ හරි ගෙවල් දෙක අතර හරි ඉදන් කතා කරනවා ඇත්තේ .. ගෙවල් දෙක අතර කියලා කිව්වේ අලුතින් හදපු කුස්සියයි මෙ දැන් ඉන්න ගෙයි අතර තියෙන පොඩි Varanda එකක් වගෙ කොටසට ඔතන තමයි වාඩි වෙන්න පුටු එහෙම තියෙන්නේ ...
" ඔය එතකොට දැන් යන්න ද හදන්නේ "
" ඔව් අම්මේ "
" ඉතින් දරුවෝ දවල් වෙලා යන්න පුළුවන් නේ. කාලෙකින්නෙ ආවේ "
"මිනිස්සුන්ට කරදර වෙන්න කියලා නෙවෙයි නෙ අම්මේ... "
" මම ගිහින් එනවා. පොඩි එකා තියලා යන්නෙ.. එක්ක යන්න විදියක් නැති නිසා .. "
" අර මහඑකාට කියන්න කොල්ලට අතවල් උස්සන්න ලෑස්ති වෙන්න එපා කියලා "
" ගෙදර එද්දී තමයි කඩදාසි ලිපේ දාලා එන්නේ "
" අම්මා ... මම නොඑන්න යනවා නෙවෙයි නෙ, ගිහින් එනවා. "
" එහෙම නම් බත් ටිකක් හරි කාලා යන්න. උයලා තියෙන්නේ "
" චූටි . . .. මේ බෑග් එකත් වාහනයට දානවා ද ? මම ඉක්මනට ඇදුමක් දාගෙන එන්නම් "
" කෝ දෙන්න, පිටිපස්සෙන් දාන්නෙ හොදෙ.. "
" ඒ එක්කො ඕක සාලෙන් තියලා මේක පොඩ්ඩක් අයන් පාරක් දාලා දෙනවාකො " කියලා T shirt එකක් විසි කලා. ඒකත් කරට දාගෙන බෑග් එක ගෙනත් සාලෙන් තියලා දැන් ඉතින් අයන් එකක් හොයාගන්න එපැයි. බලද්දී ආත්තම්ම එනවා කොන්ඩෙ පීර පීර
