40

                                    

                                          
ROBBIE'S POV:
Het is ondertussen ongeveer een uurtje later. Matthy en Raoul zijn net terug in de kamer om onze spullen te brengen. Myrthe is in slaap gevallen en dat begrijp ik ook wel. De dokter had verteld dat ze waarschijnlijk de komende tijd snel moe zal worden want dat komt door haar leverschade, en dat duurt een aantal maanden voordat dat genezen zal zijn. 
"We hebben net wel even gepraat. Ik weet niet wat het is maar ze antwoord alleen maar met korte antwoorden en eigenlijk wilde ze niet praten" zeg ik. "Misschien moet ze gewoon even verwerken wat er is gebeurd" zegt Raoul. 
We hadden nog even over Myrthe gepraat, en nu zijn Matthy en Raoul ook naar huis gegaan. Ik probeer ook te slapen, maar mijn gedachtes maken het onmogelijk ondanks dat ik me echt heel moe voel. Ik maak me namelijk zorgen om Myrthe. We hadden het vorige week al over therapie voor haar maar na wat er nu is gebeurd moeten we dat misschien toch wel serieus gaan doen. We kunnen niet zo door blijven gaan met haar want dan heeft het weinig zin dat ze uit huis is geplaatst. Toen we net hadden gepraat zeiden Matthy en Raoul dat ze toch wel gingen kijken of Myrthe naar een psycholoog of therapie kan dus hopelijk komt het dan goed. Ze zal het niet leuk vinden als ze dit hoort maar zelfs de dokter stelde zo iets voor omdat je zo niet door kunt gaan dus ze heeft weinig andere keus. Ik kijk nog even naar Myrthe, die ligt gelukkig al lang te slapen. Dan na even val ik uiteindelijk ook in slaap. 


MYRTHE'S POV:
Ik schrik wakker uit een droom. Geen idee meer wat er precies gebeurde, maar het was echt raar. In mijn bed draai ik me weer om en zie dan dat Rob op het bedje een stukje verder dan mij ligt te slapen. Wat ben ik blij dat ik morgen weer naar huis mag, dan wordt het tenminste een beetje normaal en rustig. Het liefst wil ik dat alles gewoon vanzelf weer helemaal normaal zou zijn, zoals hoe blij ik was 2 jaar geleden. Dat wil ik gewoon terug want ik word moe hier van, heel moe. Maar mijn gedachtes zijn niet te stoppen en iedere keer gebeurd er toch wel weer wat. Ik ben niet voor niks uit huis geplaatst dus het zal toch wel eens vanzelf over gaan? 
Het is nu 5:23 en ik heb al een lange tijd geslapen, maar ik moet heel goed uitrusten van de dokter. Ik heb echt een hekel aan ziekenhuizen, de sfeer en kamers zijn vreselijk. Het liefst lag ik nu thuis in mijn eigen bed zonder dat dit allemaal ooit is gebeurd. Maar ik voel me ook nog steeds heel erg moe, en dus besluit ik om gewoon weer verder te slapen. Dan zal het vast allemaal snel voorbij zijn. 

Een aantal uren later word ik wakker van wat gerommel in de kamer. Langzaam open ik mijn ogen en zie dat Robbie een aantal dingen aan het opruimen en inpakken is zodat we straks naar huis kunnen. Ik rek me even uit en blijf nog in bed liggen. "Goeiemorgen slaapkop" zegt Rob glimlachend. Ik glimlach terug naar hem want ik heb nog steeds geen zin om te praten. 
Dan loopt Rob de kamer uit om wat drinken te halen. Ik sta op uit bed en kleed me om, borstel mijn haren en poets mijn tanden. Daarna haal ik mijn telefoon van de lader en bekijk even mijn snaps. Rob komt terug de kamer in gelopen met eeen glas water en een kop koffie. Ik leg mijn telefoon neer en pak het glas water aan. "dankje" zeg ik zacht. 
"Hoe gaat het?" Vraagt Rob terwijl hij op de stoel naast het bed gaat zitten. "Wel wat beter" antwoord ik. Het gaat al zeker wat beter dan gisteren toen ik hier wakker werd. Ik ben al best bijgekomen van wat er gebeurde, maar dat betekent niet dat ik vandaag wel zin heb om te praten want dat heb ik nog steeds niet echt. Ik wil denk ik gewoon even met rust gelaten worden tot dat we weer thuis zijn straks en alles weer is net als afgelopen tijd. Gewoon hoe het altijd is thuis met de jongens.
"Straks komt Matthy ons halen, dan kunnen we weer lekker naar huis. Dat vind je wel fijner denk ik" zegt Rob. Zonder te antwoorden knik ik. Het zal wel. Het enigste wat ik nu wil is gewoon een normaal leven.

Na een half uurtje ongeveer komt Matthy de kamer binnen. "Zin om naar huis te gaan?" Vraagt Matthy op een rustige manier. Ik knik. De hele tijd net heeft Rob geprobeerd een gesprek te beginnen toen hij naast me zat, maar ik had echt geen zin en heb dus geen woord gezegd. Het heeft gewoon even tijd nodig denk ik, nu is gewoon nog alles bij elkaar heel veel om te verwerken. 
Robbie en Matthy staan nog even te praten terwijl ik mijn schoenen aan trek. Ik pak snel nog mijn telefoon van het kastje en loop naast Matthy door de gangen. 
Ik stap in Matthy's auto en ga op de achterbank zitten. Onderweg kijk ik de hele tijd uit het raam naar buiten. Ik voel me ontzettend leeg, alleen en eenzaam. Ondanks dat ik thuis bijna altijd iemand om me heen heb, blijft dat gevoel. Maar het is een ander eenzaam gevoel dan als je bijvoorbeeld alleen thuis zou zijn. Het voelt meer alsof niemand echt begrijpt hoe ik me voel, nou ja de jongens niet echt en met meer mensen praat ik niet. Misschien zou het toch helpen als ik toch iemand zou hebben waar ik het er mee over kan hebben en die me echt begrijpt. 
Omdat ik zo diep in mijn gedachtes was verzonken, had ik niet eens door dat we de dijk af rijden. Eindelijk thuis. Dat betekent dat ik me echt even kan terug trekken als het nodig is en niet dat er de hele tijd mensen mijn kamer binnen lopen om wat te checken. We lopen naar de voordeur en Robbie draait de deur van slot. Ik loop gelijk door naar mijn kamer en pak mijn tas uit. Als ik dat later moet doen dan komt er waarschijnlijk niks van. 
Na dat ik mijn spullen voor een groot deel heb opgeruimd, loop ik mijn badkamer binnen en draai de deur op slot. Ik trek voorzichtig mijn trui uit en haal mijn knotje uit mijn haren. Uit het kastje pak ik mijn borstel en haal mijn haar een beetje uit de klit terwijl ik in de spiegel kijk. 
Als mijn haren uit de klit zijn, kijk ik kort nog even naar mezelf. Ik word een beetje misselijk als ik mezelf zo in de spiegel zie. 
Na ontelbare keren naar de zijkant draaien en naar mijn buik kijken, kleed in me eindelijk verder uit en stap de douche in. Ik heb hier eigenlijk echt de energie niet voor, maar ik wil mezelf toch even opfrissen. 
Even later na een lange tijd gedoucht te hebben, droog ik me af en kleed me weer aan. Ik trek mijn joggingsbroek en een hoodie aan. In mijn haren maak ik een vlecht, ruim nog de laatste spullen op en haal de deur van slot. Ik loop mijn kamer weer binnen en ga in bed liggen. Dan pak ik mijn airpods en ga youtube kijken voor wat afleiding. 
Ik heb het best lang volgehouden, maar val daarna in slaap met mijn telefoon nog in mijn handen. De afgelopen dagen waren vermoeiend en dat kon ik goed merken aan hoe moe ik ben.