39

                                    

                                          
ROBBIE'S POV:
Vandaag ben ik thuis gebleven omdat ik me niet lekker en niet fit voel. Geen idee of de jongens en Myrthe dat weten, want hun waren allemaal al weg. 
Ik lig net te slapen in mijn bed wanneer ik wakker schrik van een harde klap. Wat de fuck is er gebeurd? Ik heb dit niet gedroomd volgens mij. Ik kijk op mijn telefoon naar de tijd en zie dat het 14:49 is. Myrthe was rond 14:00 uit ofzo, dus zij is al thuis. 
SHIT. Waarschijnlijk heeft ze dan weer iets uitgespookt. Ik spring uit bed en trek snel een trui aan. Dan pak ik mijn telefoon van mijn kastje en ren mijn kamer uit de trap af. Eerst kijk ik in de woonkamer of daar iets is gebeurd. Niks te zien, en in de keuken ook niet. Ik loop snel door naar haar kamer want het kan bijna nergens anders zijn gebeurd denk ik. Ik maak de deur van Myrthe open en stap snel haar kamer binnen. Mijn hart slaat even een slag over wanneer ik zie wat hier is gebeurd.
Het voelt alsof ik even een soort van bevroren ben wanneer ik haar zie liggen. Naast Myrthe ligt het kapotte glas wat ik hoorde, en een leeg pillen potje. Ik weet al genoeg. De tranen stromen al over mijn wangen en snel kniel ik naast Myrthe en voel haar pols of haar hart nog klopt. Ik voel nog een hartslag gelukkig. En ze ademt nog, maar niet veel dus ik moet hulp inschakelen nu meteen. Met trillende handen pak ik mijn telefoon uit mijn broekzak en druk met moeite op de cijfers. Ik moet heel even wachten maar dan neemt een aardige vrouw de telefoon aan. 
"Goedemiddag met Fleur, wat is er gebeurd?" Vraagt ze snel, maar op een vriendelijke toon. "Goedemiddag met Robbie van de Graaf, mijn pleegdochter heeft een poging tot zelfdoding gedaan en ze ademt nog amper" zeg ik met een trillende stem. "Oh wat vervelend, ik stuur een ambulance uw kant op".
Na een paar minuten hang ik op en bel gelijk Matthy en Raoul. Hun zijn samen ergens naar toe dus dat is makkelijk. "Joo Rob, is er iets?" Hoor ik Raoul vrolijk zeggen aan de andere kant van de lijn. "Roel jullie moeten nu meteen naar huis komen, Myrthe heeft weer een poging gedaan ik heb jullie hulp nodig" zeg ik terwijl ik Myrthe's hand vast houd. Aan de andere kant van de lijn hoor ik gelijk paniek ontstaan. "Rob we komen nu, blijf rustig oke de ambulance zal er zo zijn en wij ook" zegt Raoul snel. Ik verbreek de verbinding en blijf naast Myrthe zitten. Ik had gehoopt en gedacht dat dit nooit met zou gebeuren. Wat als ik te laat ben? Wat als ze het niet red? Ze ligt hier al zo'n 6 minuten, als het te laat is dan ben ik degene die schuldig is toch?

MATTHY'S POV:
Ik loop met Raoul vanuit een straat richting de auto terwijl we druk aan het praten zijn over verschillende dingen. Hij stopt zijn zin wanneer hij ziet dat Robbie belt. Vrolijk neemt Raoul de telefoon aan maar zodra we allebei de trillende stem van Rob horen, lacht hij niet meer en raak ik een beetje in de stres. Wanneer ik hoor dat Myrthe weer een poging heeft gedaan kan ik het echt niet geloven. Niet alweer toch. Ik voel de tranen al snel komen en ik wil nu meteen naar haar toe voor dat het te laat is. Zonder iets te zeggen sprinten Raoul en ik naar de auto en rijden heel snel naar het ziekenhuis toe. Naar huis is namelijk nog 20 minuten en waarschijnlijk zijn ze dan al in het ziekenhuis aangekomen. 
~
Na een tijdje zijn wij ook bij het ziekenhuis aangekomen en lopen snel naar de ingang. Als we binnen zijn Vraagt Raoul bij de balie of Myrthe al binnen is gekomen. De vrouw achter de balie zoekt het snel op en vertelt hoe we naar de afdeling moeten lopen. Raoul en ik nemen de lift naar de verdieping en lopen de gang door. In de wachtkamer komen we Rob tegen en we gaan naast hem zitten.

Inmiddels zitten we al een lange tijd in de wachtkamer te wachten. Raoul is gestrest voor wat er allemaal is gebeurd dus die kan niet stilzitten, en Rob loopt de hele tijd onrustig op en neer door de wachtkamer. En zelf kan ik ook niet wachten om Myrthe weer te zien.
"Zal ik zelf maar een dokter gaan zoeken of ze al wat meer weten?" hoor ik Raoul zeggen. "Ik denk dat ze vanzelf wel komen als ze wat weten toch?" antwoord Robbie. We zijn allemaal wel klaar met het wachten want we willen gewoon zo snel mogelijk weten hoe het mar Myrthe is. Maar ja als het zo lang duurt vraag ik me toch ook wel af of het ernstig is of niet.
Maar dan komt er eindelijk een dokter die ons meeneemt naar Myrthe. "Gaat het goed met haar?" Vraagt Robbie meteen als we over de gang lopen. "Ja volgens mij wel, maar ze moet nog even rustig aan doen" antwoord de dokter. 
Na dat we door die halve gang zijn gelopen, zijn we eindelijk bij Myrthe's kamer. Ze ligt op bed naar het plafond te staren tot dat ze ons binnen ziet lopen. Heel even kijkt ze ons aan, maar daarna kijkt ze gelijk weer weg. Raoul staat nog even met de dokter te praten terwijl ik naar Myrthe loop en geef haar een knuffel. Rob geeft haar ook een knuffel. "Myrthe ik ben zo blij dat je hier nog bent, maar kan je me alsjeblieft niet meer zo laten schrikken" zegt hij. Myrthe knikt zacht. Het lijkt daardoor of het haar niet zo veel kan schelen. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen omdat het niet bepaald leuk is om alweer hier te zijn.

MYRTHE'S POV"
Ik open langzaam mijn ogen en zie gelijk weer fel licht van buiten komen. Kutzooi, weer mezelf teleurgesteld want ik ben er nog en lig dus alweer in het ziekenhuis. Ik zie er eigenlijk echt tegenop om de jongens weer te zien omdat ik dat lastig vind. Ik heb hun vast ook teleurgesteld vooral omdat ze dachten dat het wel wat beter met me ging, dus nu beginnen we waarschijnlijk weer vanaf het begin net als vorige keer.
Ik staar wat naar het plafond terwijl ik denk over wat er is gebeurd, tot dat ik voetstappen en stemmen hoor op de gang. Wanneer ik die richting op kijk zie ik Robbie, Matthy en Raoul binnen komen. Hier zat ik totaal niet op te wachten dus ik kijk snel weg. Matthy en Robbie geven me een knuffel maar ik weet niet echt wat ik er van moet vinden.
Na dat de dokter heeft gepraat met Raoul, komen ze naar ons toe. "Wanneer mag ik naar huis?" Vraag ik snel. De dokter kijkt de jongens zuchtend aan. "Morgenochtend mag je naar huis. Je hebt namelijk een gekneusde pols en door overdosis ook lichte leverschade gekregen" zegt de dokter. Ik weet niet zo goed wat ik daar op moet reageren want ik had niet verwacht dat ik leverschade zou hebben. Ik ga rechtop zitten en kijk een beetje rond. 
Matthy komt bij me op bed zitten. "Myrthe vind je het goed als Rob hier vannacht blijft?" Vraagt hij. Zonder iets te zeggen knik ik, want ik heb oprecht geen zin om te praten. 
Na even staat Matthy op en loopt terug naar de jongens. "Ik heb het even geprobeerd maar ze heeft echt geen zin om te praten" zegt hij zacht. Waarschijnlijk denkt hij dat ik het niet heb gehoord maar zo zacht zei hij het dan ook niet. Matthy en Raoul lopen de kamer uit en Rob gaat op de stoel naast mijn bed zitten. Hij probeert een gesprek te voeren dus ik antwoord kort op sommige vragen om toch even kort te praten.