Liefde is...

                                    

                                          
Ik weet niet eens of dit een goed idee was.
De hele nacht heb ik wakker gelegen om zijn appje. Hij wilde me spreken. Prima, laten we praten dacht ik bij mezelf.
Maar al dat gepraat...
Al dat gepraat leek net alsof je water naar de zee droeg wat Rayan en mij betrof. Ik had er een hard hoofd in. Ik bedoel, dit is de zoveelste keer al...
Vijf minuten staarde ik naar zijn deurbel en twijfelde of ik erop moest drukken. 
Ok en dan?
We waren praktisch gescheiden. Al waren de gevoelens er voor elkaar nog steeds, maar daar was alles ook mee gezegd. 
Waarom ik hier dan toch sta en wat ik hier deed?
Simpel.
Ik wilde alles afsluiten.
Maar dan ook alles.
Ik wilde zelfs afscheid nemen van Sami mocht hij er ook zijn. Ik wilde hem duizendmaal excuses aanbieden omdat ik hem in de steek heb gelaten. Maar dat hij aanwezig zou zijn leek me stug. Behalve dat het nu een doordeweekse, normale schooldag was leek het me niet handig dat Sami aanwezig zou moeten zijn om onze klachten over elkaar te luisteren.
Klachten.
God, zelfs hier was ik klaar mee. Ik had teveel energie geïnvesteerd in dingen die totaal nergens op sloegen. Dit wilde ik Rayan vandaag duidelijk maken.
Rayan, je hebt je bedrijf weer terug. Het heeft me ontzettend veel tijd, geld,  tranen, energie en één van mijn beste medewerkers gekost, maar goed. Dat is mijn verdriet! Laat me nu alsjeblieft met rust want op dit moment wordt ik gek en ik kan niet gek meer worden, want mijn zusje heeft mij nodig!
Deze woorden brandde al sinds zijn appje op het puntje van mijn tong..
Ik knipperde met mijn ogen en belde uiteindelijk toch maar aan. Ik stond hier om dit af te sluiten. En hij hopelijk ook!
Het duurde een eeuwigheid voordat de deur werd geopend. Rayan keek me aan en was tegelijkertijd aan de telefoon. Het klonk belangrijk én Italiaans...
Hij gebaarde me naar binnen te komen en deed de deur dicht. Ik keek om me heen en kreeg gek genoeg kippenvel. Vooral toen ik naar de logeerkamer keek. Ik dacht aan de periode toen ik daar één was met die kamer. Het was mijn 'schuilplaats'. Ik deelde het met mijn kleine baby en niemand anders. Als ik moet denken aan de momenten dat ik zielsalleen in die kamer lag met mijn hand op mijn buik kreeg ik weer tranen in mijn ogen. Ik vertelde ellenlange verhalen tegen mijn zoontje. Over zijn opa, over zijn oma.. 
Ik moest de tijd in eenzaamheid vullen. Mijn ogen werden vochtig en gauw draaide ik me om. Het was te laat, Rayan volgde mijn blik die gefixeerd op de logeerkamer stond. Hij hing uiteindelijk op en keek me aan.
"Eh wil je wat drinken?". Vroeg hij. Ik schudde lichtjes mijn hoofd. Ik wilde mijn zegje doen en hij de zijne en daarna wilde ik vertrekken. Sami was er duidelijk niet dus die excuses naar hem toe zal nooit meer plaats vinden. Ik kreeg er een brok in mijn keel van..
"Ik heb mijn advocaat net gesproken, alles is.. in orde." Zei hij.
"Fijn." Antwoorde ik. Hij knikte langzaam en liep naar de bank waarop hij ging zitten. "Het spijt me van laatst Sara, ik zei dingen die ik niet had mogen zeggen." Zei hij.
"Zou het je ook spijten als ik je je bedrijf toch liet sluiten?" Vroeg ik.
Hij keek me aan en toen weer weg. "Eerlijke antwoord?". Zei hij. Ik keek hem aan en knikte. "Ja." Zei hij.
"Ik ben echt zo'n idioot geweest. Dat realiseerde ik me voordat je überhaupt belde dat mijn bedrijf niet hoefde te sluiten. Ben je het niet zat Sara? Ben je het niet zat dat we elkaar alleen pijn doen en verdomme waarvoor?". Zei hij hoofdschuddend en met een diepe zucht.