Chapter: 061

                                    

                                          
  
 Chapter: 061–  ဇာတ်ပို့မင်းသား နှင့် ဇာတ်ပို့မင်းသမီးတို့၏အခန်းကဏ္ဍ-၂
ဖေးဝမ်ခြံဝင်းတွင်။ 
မြို့စားမိုယု သည် အိပ်ရာဘေးကို မှီထားလျက် ရှည်လျားသော မျက်တောင်များကို မျက်လွှာချထားသည်။ သူ့အမူအရာသည် အမှန်တကယ်ပင် အထီးကျန်ဆန်နေပုံရသည်။ 
ဂျီမိန် က ဆံပင်တွေကို ဖြည်ပြီး ဆေးကြောသန့်စင်ပြီးနောက် သူမက အိပ်ရာပေါ် တက်ထိုင်၍ မေးလိုက်သည်။ "အရှင်ရေ၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲ?" 
နင်းယုရွမ် က မော့ကြည့်သည်။ "စန်းယု၊ ကိုယ့်ကိုပြော" ဟု မေးသောအခါတွင် သူသည် အနည်းငယ်ကလေးဆန်ပုံရသည်။ "ဘယ်သူက ပိုကြည့်ကောင်းလဲ? ကိုယ်လား? ဒါမှမဟုတ် နင်းမင်ကျဲ လား?" 
ဂျီမိန် တိတ်တိတ်လေး မျက်စောင်းထိုးကာ ပြောလိုက်သည်။ "မြို့စားရဲ့ဝမ်းကွဲ က သူ့မျက်နှာကို မျက်နှာဖုံးနောက်ကွယ်မှာ အမြဲဝှက်ထားတယ်၊ ဒါကြောင့် အရှင် က ပိုကြည့်ကောင်းတာ သဘာဝပါပဲ" 
ရုပ်ရည်ကို ကြည့်လျှင် နင်းမင်ကျဲ သည် အဖြူရောင် ကျောက်စိမ်းတုံးနှင့် ပိုတူသည်ဟု လွန်ခဲ့သော နှစ်များစွာက မြန့်စန်းယု က ပြောခဲ့ဖူးသည် မဟုတ်ပါလား? သို့သော် သူမ သည် ထိုစကားများကို မပြောနိုင်ပေ။ နင်းယုရွမ် က ဒေါသတကြီးဖြင့် သူမကို ကိုက်ခဲမည်ကို သူမကြောက်သည်။ 
"သူ မျက်နှာဖုံးကို ချွတ်လိုက်ရင် ကိုယ် က သူ့လောက် ရုပ်ချောမှာ မဟုတ်ဘူး မလား?" 
နင်းယုရွမ် ဘာမှားနေသလဲ သူမ မသိပါ။ အသေးအဖွဲ့တွေကို သူဘာလို့ တုန်လှုပ်နေတာလဲ? 
ဂျီမိန် က ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြုံးပြီးပြောလိုက်သည်။ "မြို့စားက ဒီအစေခံရဲ့မျက်လုံးထဲမှာ ကြည့်အကောင်းဆုံးပါ၊ ဒီလို ပြောကြတာမျိုး ရှိတယ်မလား? ကိုယ့်မိန်းမက ချောတယ်လို့ပြောတာက သူမက ကိုယ့်အပေါ် သဘောထားကြီးသူဖြစ်လို့ ဆိုတာလေ၊ ကိုယ်လုပ်တော်က ကိုယ့်ကို ချောတယ်လို့ပြောတာက ကိုယ့်အပေါ် ရိုသေမှုနဲ့ ကြောက်ရွံ့မှုတွေကြောင့် ပိုချောတယ်လို့ ပြောတာ"