De klok tikte..

                                    

                                          
De klok tikte voor mijn neus. Ik bleef ernaar kijken. Hoe lang keek ik al? Een uur? Of toch twee? Ik leek wel gek! Over een paar dagen was het zover. De vraag van Achraf of ik mee wilde gaan heb ik af geslagen. Sara belde in paniek om te vragen of ik zou komen, meende ze dat serieus? Mijn hart zou dat niet aan kunnen. 
"Rayan?". 
Ik keek opzij en zag Dounia staan. "Eh je moeder vraagt naar je." Zei ze. Dounia bleef in de deuropening staan. Nog steeds heb ik een ongemakkelijke gevoel als ik haar zag na wat er laatst was gebeurt. Ik liep langs haar heen richting de huiskamer waar mijn moeder zat. Ik kuste haar voorhoofd en ging naast haar zitten. "Ma?". Zei ik. Ze keek me aan en glimlachte. "Voordat ik helemaal van de wereld ben wil ik iets met je bespreken." Zei ze. Ik moest lachen. "Ma, hou op." Zei ik. "Ik wil dat je het huis in Marokko verkoopt." Zei ze ineens. Ik schrok en keek haar verbaast aan. "Wat?". Zei ik. "Je hebt me wel gehoord." Zei ze. "Maar... ma dat is onze familiehuis." Zei ik. Ze knikte langzaam. "Wat heb ik eraan als ik straks niet eens weet waar mijn voordeur is?". Zei ze. "Ma... alsjeblieft!". Zei ik terwijl ik op stond. "En wij? Onze kinderen?". Zei ik. "Jullie hebben een gigantische penthouse in Tanger. Het huis is moeilijk te onderhouden Rayan. De tuinen, het zwembad, de ruimtes, het is te groot!". Zei ze. Ik schudde mijn hoofd van ongeloof en ging weer zitten. "Het was Ismael zijn idee ook." Zei ze. Ik keek op "Het was Isma...". Ik maakte mijn zin amper af of ik pakte mijn mobiel om die flierefluiter van me broer te bellen. "Je belt hem niet! Het laatste wat ik wil is onenigheid tussen broers!". Zei ze. Ik sloot mijn ogen en leunde achterover. "Ma.. het is onze huis. Onze thuis. Al die herinneringen, al die mooie momenten, en Ismael.. die.. die.. nietsnut is daar zelfs geboren!". Zei ik. "Rayan. Ik heb liever dat je het verkoopt dan dat ik moet toezien dat het verwaarloost wordt. Ik weet hoe dat gaat toch?". Zei ze. "Zo zijn wij niet. Wij zullen het onderhouden ma." Zei ik. Ze schudde haar hoofd. "Of.. of ik koop het op." Zei ik. Ma keek me super verbaast aan en schudde wederom haar hoofd. 
"Waarom verhuren jullie het niet?".
We keken beide naar de deuropening waar Dounia met een dienblad stond. "Verhuren?". Zei ik. "Je maakt het nog erger, vreemde mensen in onze huis. Dan verkoop ik het beter!". Zei ik. "Als je het verkoopt dan wonen er toch ook vreemde mensen in dat huis?". Zei ze. Ik keek haar aan en perste mijn lippen op elkaar om niks beledigends te zeggen. Ik stond op en zuchte diep terwijl ik naar het raam liep waar de regen keihard tegen de ramen kletterde. Januari. En wat was Januari toch altijd zo'n lange maand die niet op hieldt..
Ik dacht na en draaide me om. "Prima, prima, als jij dit wilt ma dan verkoop ik het." Zei ik. Ma keek me aan. Ik liep toen meteen weg voordat ik nog uit elkaar zou knallen. "Rayan...". Zei ze. Ik stond stil en draaide me om. "Wat? Wil je ook het appartement in Tanger verkopen?". Zei ik. "Doe niet zo flauw. Kom zitten, ik moet iets met je bespreken." Zei ze. Ik liep uiteindelijk terug en ging naast mijn moeder zitten. "Dounia." Zei ze ineens. 
Ik keek naar ma en toen naar Dounia. "Wat is er met haar?". Zei ik. Dounia keek me vluchtig aan en schonk wat thee in de glazen. "Haar visum eindigt binnenkort, kun je het verlengen?". Vroeg mijn moeder. Ik keek haar verbaast aan. "Waarom? Je blijft toch hier in Nederland?". Zei ik. "Ja, maar ik wil dat Dounia hier ook blijft." Zei ze. Ik keek nu helemaal verbaast en schudde mijn hoofd. "Ma? Ik ga geen visum verlengen. Dounia zal terug moeten naar haar ouders die haar waarschijnlijk ook thuis nodig hebben. Er wordt hier voor je gezorgd. Ik heb alles al geregeld." Zei ik. Dounia keek me ineens verbaast aan en haar blik stond ernstig. "Rayan, dat kun je niet maken." Zei mijn moeder. 'Ma, hou hierover op. Je bent hier, je blijft hier en Dounia gaat naar huis." Zei ik. Ik kreeg letterlijk hoofdpijn en ik voelde de rillingen over mijn lijf gaan alsof ik elk moment ziek kon worden. Ziek van de stress! 'Rayan... luister..". Begon mijn moeder. En toen had ik het niet meer. Ik stond op en keek ze beide aan.